Eugeniusz Czarnowski

Eugeniusz Czarnowski

Adam, Piotr Kostrzewa, Lidzki, Piotr

Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1904 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1947 Warszawa, Polska
Zawód, zajęcie	ekonomista
Stanowisko	członek Rady Jedności Narodowej, kapitan Armii Krajowej
Partia	Stronnictwo Demokratyczne
Odznaczenia

Grób Eugeniusza Czarnowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Eugeniusz Czarnowski, ps. „Adam”, „Piotr Kostrzewa”, „Lidzki”, „Piotr” (ur. 17 listopada 1904 w Łodzi, zm. 30 grudnia 1947 w Warszawie^[1]) – prezes Zjednoczenia Demokratycznego, członek Rady Jedności Narodowej, kapitan Armii Krajowej, ekonomista.

Życiorys

Syn Stanisława (maszynisty kolejowego) i Emilii Vydry^[1]. Służył ochotniczo w Wojsku Polskim w 1920. W 1922 ukończył gimnazjum im. Władysława Giżyńskiego w Warszawie. Był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego i wchodził w latach 1923–1924 w skład Rady Głównej Wolnego Harcerstwa. Działał od 1923 w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz Stowarzyszeniu Wolnomyślicieli Polskich. W 1934 ukończył studia ekonomiczno-polityczne na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego^[1]. W 1936 rozpoczął pracę jako ekonomista w warszawskiej Spółdzielni Pracy „Grupa Techniczna”^[2]. W następnych latach został jej dyrektorem ekonomiczno-finansowym, a w 1939 objął stanowisko dyrektora naczelnego^[1].

Podczas II wojny światowej w konspiracji od jesieni 1939. Jeden ze współzałożycieli i następnie członek tzw. trójki kierowniczej Związku Odbudowy Rzeczypospolitej (ZOR)^[1]. Od 1940 pracował w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej-AK. W lutym 1943 wyznaczony do rozmów o współpracy z PPR z ramienia AK. Od początku 1944 prezes Zarządu Głównego Związku Wolnej Polski^[3][1]. Jednocześnie czynnie uczestniczył od 1941 w tajnym SD oraz współpracował z jego organem prasowym, pismem „Nowe Drogi”^[4]. W latach 1944–1945 był prezesem Zjednoczenia Demokratycznego, z ramienia którego wszedł do Rady Jedności Narodowej, od października 1944 był członkiem Komisji Głównej RJN.

W marcu 1945 aresztowany przez NKWD, w procesie szesnastu skazany na 6 miesięcy więzienia. Po powrocie do kraju od jesieni 1945 został dyrektorem Spółdzielni „Grupa Techniczna”, a od 1946 członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego^[4].

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1 stycznia 1945). Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A24-tuje-4)^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 388–389. ISBN 83-211-0892-X.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 56–58. ISBN 83-211-0758-3.