Eugeniusz Kątkowski
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1878–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | 1899–1906 naczelnik portu w Tallinnie, |
| Odznaczenia | |
.svg){kind=small} .svg){kind=small} | |
Eugeniusz Karol Ludwik Kątkowski (ur. 12 listopada?/ 24 listopada 1860[1] w Kronsztadzie, zm. 3 grudnia 1943 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego i tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
W latach 1876-1879 kształcił się w Nikołajewskiej Szkole Inżynierów w Petersburgu, a w latach 1881-1884 był słuchaczem Nikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. 8 sierpnia 1878 roku został mianowany podporucznikiem i otrzymał przydział do 2 Batalionu Saperów. 15 września 1879 roku został przeniesiony do Batalionu Saperów Lejb-Gwardii na okres próbny. 13 grudnia 1880 roku został formalnie przeniesiony do Batalionu Saperów Lejb-Gwardii w stopniu praporszczyka gwardii[2]. Prowadził działalność naukowo badawczą w dziedzinie oczyszczania wód. W latach 1899-1906 naczelnik portu w Tallinnie w stopniu pułkownika. Zdymisjonowany z tego stanowiska i przeniesiony do Towarzystwa Zdrowia Publicznego do Petersburga z awansem na generała majora.
Od 3 stycznia 1919 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Wojskowego w Wilnie. 14 kwietnia 1919 roku został przeniesiony do Oddziału VI Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich[3]. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika[4]. 3 maja 1919 roku został mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Rzymie. Na tym stanowisku pełnił służbę do października 1920 roku. Obowiązki szefa misji łączył z honorową funkcją dziekana attachés wojskowych w stolicy Królestwa Włoch.
1 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 roku. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów.
Osiadł w Warszawie. Współpracował z Państwowym Zakładem Higieny w dziedzinie technik sanitarnych. Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera A21-6-18)[5]. Syn Bronisław Władysław był komendantem POW w Homlu, zamordowany przez bolszewików w 1919 roku.
Ordery i odznaczenia
- Order św. Anny kl. 2
- Order św. Stanisława kl. 2 - 1 kwietnia 1901
- Order św. Anny kl. 3 - 13 kwietnia 1897
- Order św. Stanisława kl. 3 - 1 kwietnia 1890
Przypisy
- ↑ ks. Jerzy Lech Kontkowski, Korzenie s. 90, natomiast Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej s. 42, jako datę urodzenia podali 24 listopada 1860 lub 1861. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny (...) s. 164 wymienił datę 4 grudnia 1861.
- ↑ ks. Jerzy Lech Kontkowski, Korzenie s. 91.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 57 z 24 maja 1919 roku, poz. 1817.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 55 z 20 maja 1919 roku, poz. 1702.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- ks. Jerzy Lech Kontkowski, Korzenie, Wydawnictwo PLUS – Monika Gillert, Kraków 2010, ISBN 978-83-88799-49-5.
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).