Eugeniusz Kwiatkowski
Pełne imię i nazwisko | Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 30 grudnia 1888 |
Data i miejsce śmierci | |
Wiceprezes Rady Ministrów, Minister skarbu | |
Okres | od 13 października 1935 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister przemysłu i handlu | |
Okres | od 4 czerwca 1926 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski (ur. 30 grudnia 1888 w Krakowie, zm. 22 sierpnia 1974 tamże) – polski chemik, wicepremier, minister przemysłu i handlu (1926–1930), minister skarbu (1935–1939) II Rzeczypospolitej.
Kierował opracowaniem 4-letniego planu inwestycyjnego przewidującego rozbudowę infrastruktury, zwiększenie potencjału obronnego kraju, przygotowanie fundamentów dla przyszłej rozbudowy przemysłu, łącznie z aktywizacją Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Zainicjował budowę portu i miasta w Gdyni. Znacznie przyczynił się do powstania Stalowej Woli.
Wniósł znaczący wkład w rozwój polskiego przemysłu chemicznego: zakładów azotowych w Chorzowie i Tarnowie. Jak napisał Jan Nowak-Jeziorański, przyjaciel rodziny:
Przeszedł Kwiatkowski do historii jako twórca Gdyni, ale określenie to znacznie zawęża jego rolę. Polegała ona na ocaleniu i umocnieniu niezależności gospodarczej, bez której Polska nie mogła się ostać jako niepodległe Państwo[2].
Dzieciństwo i młodość
Syn Jana (1841–1902) i Wincentyny z Maszczyńskich[3] (1864–1951). Ojciec – prawnik – był urzędnikiem kolei krakowskiej. Po odziedziczeniu majątku po bracie przeniósł się z rodziną do miejscowości Czernichowce pod Zbarażem, w której Eugeniusz spędził dzieciństwo wraz z rodzeństwem: Romanem (1885–1948), Janiną (1892–1994) i Zofią (1900–2000). W 1898 rozpoczął naukę w Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie – nauka w tym czasie nie szła mu najlepiej. Od 1902 roku uczęszczał do Gimnazjum OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem. W 1907 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze, w latach 1907–1910, studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, gdzie nauka szła mu bardzo dobrze. Jednak w 1910 Eugeniusz na prośbę matki, która bała się aktywności politycznej i niepodległościowej syna, wyjechał na dalsze studia na uniwersytet do Monachium (1910–1912). W 1913 roku powrócił do Lwowa, w którym odbył praktykę w Gazowni Miejskiej. We wrześniu 1913 poślubił Leokadię z Glazerów (1890–1977), bratanicę bp Jakuba Glazera, z którą miał czworo dzieci: syna zmarłego w niemowlęcym wieku, Jana (1914–1939), Annę (1918–2007) i Ewę (1925–2018). W okresie studiów we Lwowie związał się z młodzieżowymi organizacjami niepodległościowymi „Zet” i „Zarzewie”, a następnie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich.
W czasie I wojny światowej walczył w Legionie Wschodnim, następnie w Legionach Polskich oraz zajmował się pracą konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pracował w sekcji chemicznej Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1921 wystąpił z wojska w stopniu porucznika.
Kwiatkowski: menadżer i polityk
Jeszcze w trakcie I wojny światowej pełnił funkcję zastępcy dyrektora Gazowni Lubelskiej. Następnie, jako docent, wykładał chemię węgla kamiennego i gazu na Politechnice Warszawskiej[4]. Jako inżynier chemik, podjął w 1921 pracę na stanowisku dyrektora technicznego w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w (Starym) Chorzowie, której dyrektorem naczelnym był wówczas Ignacy Mościcki. W ciągu czterech lat doprowadził do rozkwitu fabryki, uprzednio pozbawionej przez Niemców dokumentacji i personelu technicznego[2]. W latach 1924–1926 był prezesem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego, którego członkostwo honorowe otrzymał w roku 1928[5].
Po przewrocie majowym (1926) prezydent RP Ignacy Mościcki zarekomendował go na stanowisko ministra przemysłu i handlu w drugim rządzie Kazimierza Bartla, które to stanowisko piastował w latach 1926–1930.
Po 1930, kiedy nowy premier Walery Sławek nie zaproponował mu miejsca w rządzie, aż do 1935 roku pozostawał na marginesie życia politycznego. W 1931 roku zrezygnował z mandatu poselskiego w Sejmie Śląskim (który objął rok wcześniej z ramienia BBWR). W latach 1931–1935 był dyrektorem Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach.
Od października 1935 do 30 września 1939 pełnił funkcję wicepremiera i ministra skarbu w rządach: Mariana Zyndram-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Jego politycznym protektorem był prezydent Mościcki.
Włączył się w działalność Obozu Zjednoczenia Narodowego[6]. Stał się szeroko znany jako autor koncepcji rozwoju handlu morskiego i budowniczy portu w Gdyni.
Skalę problemów gospodarczych, z którymi miał się borykać, przedstawił w wystąpieniu sejmowym z 1935 roku, podczas którego stwierdzał: „Nasza struktura gospodarcza jest wyjątkowo niekorzystna (...). Wieś polska w XX w. powróciła prawie do gospodarki naturalnej. Szereg potrzeb wsi zaspakaja się w sposób anormalny i niezwykle prymitywny, zapałki dzieli się na części, wraca się do łuczywa, a transport pieszy i kołowy nawet na znaczne odległości przyszedł ponownie – po przerwie od końca XIX w. – do znaczenia[7]”.
Od 1937 roku patronował Centralnemu Okręgowi Przemysłowemu, koncepcji autorstwa braci Kosieradzkich (Władysław Kosieradzki i Paweł Kosieradzki).
Opowiadał się za szybkim uprzemysłowieniem kraju i reformą rolną (zwolennik interwencjonizmu państwowego w dziedzinie cen płodów rolnych, oddłużania rolnictwa i inwestycji publicznych). Doceniał sukcesy radzieckiego planowania gospodarczego, jednocześnie podkreślając skalę prześladowań obywateli radzieckich. Był zwolennikiem równouprawnienia mniejszości narodowych w Polsce. W kręgach sanacyjnych był zwolennikiem dialogu z opozycją. Uważał, że bez porozumienia z silną w kraju opozycją nie można prowadzić aktywnej polityki gospodarczej. Pod pseudonimem umieszczał artykuły w opozycyjnym „Kurierze Warszawskim”. Działaczy opozycji zaprosił do udziału w tworzonym przez niego Obywatelskim Komitecie Pożyczki Obrony Narodowej. Udało mu się organizować spotkania przedstawicieli opozycji z prezydentem Mościckim. Jego starania o porozumienie i amnestię dla skazanych w procesie brzeskim nie przyniosły jednak rezultatów. Politycznie związany z tzw. „Zamkiem”, czyli obozem prezydenta Mościckiego pozostawał w konflikcie zarówno z Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych Rydzem-Śmigłym (na tle niechęci do dewaluacji złotego) i z ministrem spraw zagranicznych Beckiem (na tle stosunku do polityki wobec III Rzeszy, której Kwiatkowski był stanowczym krytykiem)[8].
W obliczu klęski wrześniowej wraz z rządem opuścił Polskę 17 września 1939. W latach 1939–1945 internowany w Rumunii. Premier Władysław Sikorski odrzucił jego prośbę o przyjęcie w skład armii polskiej we Francji, motywując to jego osobistą odpowiedzialnością za klęskę 1939 roku jako członka władz przedwrześniowych.
8 lipca 1945 powrócił do kraju i w latach 1945–1948 był Delegatem Rządu dla Spraw Wybrzeża (jego zastępcą był Kazimierz Strzegocki[9]). Krytykowany przez emigrację polityczną i opozycję w kraju. Zaangażował się w odbudowę gospodarki morskiej. W swoim przemówieniu z 1945 roku stwierdził: „Tu nad bałtyckim wybrzeżem ofiarowuje nam historia szanse, jakich nie mieliśmy od prawie pięciu wieków. Musimy więc skupić wszystkie siły i wszystkie uzdolnienia tkwiące w naszym narodzie, by te możliwości wyzyskać w całej pełni”. Utrzymywał poprawne stosunki z głównymi ówczesnymi politycznymi decydentami Bolesławem Bierutem i Władysławem Gomułką. Z sił politycznych popierał PPS, choć pozostał bezpartyjny. W latach 1947–1952 był posłem na Sejm Ustawodawczy. Krytykował m.in. zniesienie święta Konstytucji 3 Maja oraz późniejsze odebranie immunitetu poselskiego aresztowanemu Gomułce[8]. Jednak na 98 posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego – w trakcie którego odebrano Gomułce immunitet poselski – głosu nie zabierał[10].
W czasie pobytu na Wybrzeżu mieszkał w Sopocie, gdzie włączył się czynnie w działalność ZHP. Został przewodniczącym Zarządu Okręgu ZHP.
W 1948 roku został odsunięty od działalności publicznej i przeniesiony na przymusową emeryturę z administracyjnym zakazem pobytu na Wybrzeżu i w Warszawie. Zamieszkał w Krakowie. Po 1956 roku wrócił do aktywności i zajął się głównie pracą naukową z dziedziny chemii, ekonomii i historii. Zmarł 22 sierpnia 1974. Został pochowany na krakowskim Cmentarzu Rakowickim (kwatera XIV B-płn-5)[11] obok swojego syna (zginął w 1939 roku postrzelony przez pomyłkę przez współtowarzyszy z wojska). Na miejsce spoczynku odprowadził Eugeniusza Kwiatkowskiego ówczesny arcybiskup krakowski Karol Wojtyła.
Twórca gospodarki morskiej
Eugeniusz Kwiatkowski w Gdyni jest traktowany jako jedna z bardziej zasłużonych postaci dla rozwoju miasta. Dzięki niemu budowa gdyńskiego portu, która początkowo prowadzona była dość ospale, w 1926 roku ruszyła w błyskawicznym tempie[12], a Gdynia stała się dla międzywojennej Polski „oknem na świat”. Poza budową portu przyczynił się do powstania polskiej floty handlowej, uwalniając Polskę od opłacania obcych armatorów. Jednocześnie z jego inicjatywy powstała Dalekomorska Flota Rybacka.
Wybrane prace naukowe
Jest autorem szeregu prac ekonomicznych:
- „Zagadnienie przemysłu chemicznego na tle wielkiej wojny” (1923),
- „Postęp gospodarczy Polski” (1928),
- „Polska gospodarcza w roku 1928” (1928),
- „Powrót Polski nad Bałtyk” (1930),
- „Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej” (1932).
W 2009 wydano „Archiwum Morskie Eugeniusza Kwiatkowskiego” (Wyższa Szkoła Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni, współpraca prof. Marian Marek Drozdowski).
Ordery i odznaczenia
- Order Orła Białego (pośmiertnie, 11 listopada 1996)[13]
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[14][15]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1972)[16]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)[17]
- Medal Niepodległości (20 grudnia 1932)[18][14]
- Odznaka honorowa „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego” (pośmiertnie)[19]
- Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[20]
- Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[14]
- Krzyż Wielki Orderu św. Sawy (Jugosławia)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[14]
- Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Gwiazdy Polarnej (Szwecja)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa (Norwegia)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Feniksa (Grecja)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Korony (Belgia)[14]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Węgry)[14]
Wyróżnienia
- Honorowe obywatelstwa
Eugeniusz Kwiatkowski otrzymał tytuły honorowego obywatelstwa Gdyni (1928), honorowego obywatelstwa Łukowa (23 czerwca 1938) honorowego obywatelstwa Przeworska (21 grudnia 1938)[21], Lubaczowa (1939)[22], Jarosławia, Gminy Frysztak, Gminy Szczawne, Rymanowa (14 stycznia 1939)[23][24], honorowego obywatelstwa Sanoka (styczeń 1939)[25], Jasła (31 stycznia 1939)[26], honorowego obywatelstwa Szczecina (1946)[27].
- Inne
19 sierpnia 1974 Uniwersytet Gdański przyznał Eugeniuszowi Kwiatkowskiemu tytuł doktora honoris causa za wkład w rozwój polskiej gospodarki morskiej oraz ogólnej teorii ekonomii[28].
Upamiętnienie
Filmy biograficzne
- Eugeniusz Kwiatkowski. Mąż stanu, reżyseria: Mirosław Bork (2018)[29]
- U narodzin nowoczesności, realizacja: Sergiusz Sprudin (1984)[30]
- Kalendarium Historyczne. Wielcy, znani i nieznani – Eugeniusz Kwiatkowski, reżyseria: Lucyna Smolińska, Mieczysław Sroka (1978)[31]
Inne formy
Jego imię noszą:
- Trasa im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni
- Wyższa Szkoła Administracji i Biznesu w Gdyni im. Eugeniusza Kwiatkowskiego
- liczne polskie ulice, szkoły i organizacje oraz nagrody i odznaczenia.
W Polsce Ludowej jego imieniem nazwano statek handlowy. Ponadto w szeregu polskich miast znajdują się jego pomniki i tablice pamiątkowe.
Uchwałą z 24 stycznia 2002 Sejm RP zdecydował o ustanowieniu roku 2002 Rokiem Eugeniusza Kwiatkowskiego[32].
Zobacz też
- odznaczenia przyznawane przez Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
- Promocje Krajowej Szkoły Administracji Publicznej
- Składy rządów polskich
Przypisy
- ↑ Władysław Marian Zawadzki pełnił wyłącznie urząd minister skarbu.
- ↑ a b Jan Nowak-Jeziorański. Człowiek ze złota. Wspomnienie o Eugeniuszu Kwiatkowskim. „Tygodnik Powszechny”. 38, 1996.
- ↑ Kwiatkowski Eugeniusz Felicjan 1888-1974. [w:] Parlamentarzyści [on-line]. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2018-02-18].
- ↑ Andrzej Romanowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Radom: Wydawnictwo Naukowe ITE-PIB, 2014, s. ?. ISBN 978-83-7789-287-9.
- ↑ Józef Piłatowicz , Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. 2, Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r., Naczelna Organizacja Techniczna Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych Główna Komisja FSNT NOT ds. Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego, 2005, ISBN 83-921738-2-1 [dostęp 2017-05-27] .
- ↑ Paweł Wieczorkiewicz, Historia polityczna Polski 1935-1945, Warszawa 2005, s. 30.
- ↑ Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 311.
- ↑ a b Eugeniusz Kwiatkowski , Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego, Marian Marek Drozdowski (oprac.), Ewa Kwiatkowska-Obrąpalska (oprac.), Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, s. 14–24, ISBN 83-7059-612-6, OCLC 830385805 .
- ↑ Kazimierz Strzegocki – biogram na stronie PKO BP. pkobp.pl. [dostęp 2016-08-24].
- ↑ Sprawozdanie Stenograficzne z 98 posiedzenia Sejmu Ustawodawczego w dniu 31 października 1951 r.
- ↑ Lokalizator Grobów – Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2020-02-12] .
- ↑ Tyszel 1930 ↓, s. 76, 81.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 123 „w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości i chwały Rzeczypospolitej Polskiej”.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 405.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu pracy państwowej”.
- ↑ Człowiek, który wyprzedził swój czas. Kurier z wizytą u prof. E. Kwiatkowskiego, „Kurier Polski”, nr 176 z 29–30 lipca 1972, s. 1–2.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 363 „za działalność powojenną przy utrwaleniu demokratycznych form państwowości polskiej na terenie całego kraju”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaka Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego. bip.podkarpackie.pl. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Przyjęcie w MSZ. Król Rumunii Karol II (z lewej) w rozmowie z wicepremierem i ministrem skarbu Eugeniuszem Kwiatkowskim. Z lewej widoczni minister spraw zagranicznych Józef Beck i adiutant prezydenta RP kpt. Józef Hartman.
- ↑ Obywatelstwo honorowe Przeworska dla najwyższych dostojników państwa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 291 z 23 grudnia 1938.
- ↑ Rocznik Lubaczowski, Tom V, s. 61, Towarzystwo Miłośników Ziemi Lubaczowskiej, 1994.
- ↑ Uchwały o obywatelstwie honorowym dla Pana Prezydenta Rzplitej, Marsz. Śmigłego-Rydza, premiera Składkowskiego i wicepremiera Kwiatkowskiego. „Ilustrowana Republika”, s. 3, nr 14 z 14 stycznia 1939.
- ↑ Obywatelstwo honorowe Rymanowa dla najwyższych dostojników. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 11 z 15 stycznia 1939.
- ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 524, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
- ↑ Honorowi obywatele miasta Szczecina. Szczecin: VI Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego, 2003. ISBN 83-916186-2-5.
- ↑ Doktorzy Honorowi Uniwersytetu Gdańskiego. ug.edu.pl. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ Mirosław Bork: Eugeniusz Kwiatkowski. Mąż stanu. 2019-09-15. [dostęp 2020-08-13].
- ↑ U narodzin nowoczesności w bazie filmpolski.pl
- ↑ tv.wp.pl.
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 5, poz. 78.
Bibliografia
- Marian Marek Drozdowski Piotr Dwojacki: Archiwum Morskie Eugeniusza Kwiatkowskiego. Gdynia: WSAiB im. E.Kwiatkowskiego, 2009. ISBN 83-62215-00-3.
- Marian Marek Drozdowski: Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002. ISBN 83-7059-612-6.
- Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2001. ISBN 83-04-04567-2.
- Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski w polskiej historiografii i publicystyce historyczno-ekonomicznej. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 1992. ISBN 83-900329-3-7.
- Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Człowiek i dzieło. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1989. ISBN 83-08-02092-5.
- Janusz Zaręba: Eugeniusz Kwiatkowski – romantyczny pragmatyk. Warszawa: Olympus Centrum Edukacji i Rozwoju Biznesu SA, 1998. ISBN 83-86069-85-6.
- Zygmunt Jan Tyszel: Pod biało-czerwoną banderą. Katowice: nakładem Ligi Morskiej j Rzecznej Górnośląskiego Okręgu Węglowego, 1930.
Linki zewnętrzne
- Eugeniusz Kwiatkowski, Program inwestycyjny
- Fundacja im. E. Kwiatkowskiego
- Stowarzyszenie im. E. Kwiatkowskiego
- Lokalizacja grobu Eugeniusza Kwiatkowskiego w OpenStreetMap
- Honorowi obywatele miasta Łuków. lukow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-13)].
- Eugeniusz Kwiatkowski, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-04-12].
Media użyte na tej stronie
Godło Rzeczypospolitej Polskiej ustalone Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach (Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980)
Józef Piłsudski
Autor: DentArt, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pomnik Eugeniusza Kwiatkowskiego w tarnowskiej dzielnicy Mościce. Odsłonięty w 2012 roku. Dzieło Stanisława Szwechowicza. Stoi przy ul. Kwiatkowskiego, przed budynkiem dyrekcji Zakładów Azotowych.
Podpis Eugeniusza Kwiatkowskiego (1936)
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Tablica upamiętniająca Eugeniusza Kwiatkowskiego na Pałacu Ministrów Skarbu w Warszawie
Autor: Zygmunt Put, Licencja: CC BY-SA 4.0
Cmentarz Rakowicki, grób Eugeniusza Kwiatkowskiego, ul. Rakowicka 26, Kraków
Felicjan Sławoj-Składkowski
Kazimierz Bartel, Primer Minister of Poland
Autor: Zygmunt Put, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica pamiątkowa Eugeniusza Kwiatkowskiego, pl. Inwalidów 7-8, Kraków
Marian Zyndram-Kościałkowski, Polish politician, deputy of Polish Sejm 1922-1939, Mayor of Warsaw, Minister of Internal Affairs, Prime Minister of Poland (1935-1936)
Baretka: Order Zasługi Węgier (przed 1945) – odmiana cywilna – Krzyż Wielki.
Kazimierz Świtalski, Polish politician, Prime Minister (1929), speaker of Polish Sejm
Członkowie rządu i generalicja na Zamku Królewskim w Warszawie. Widoczni w I rzędzie m.in. prezydent Ignacy Mościcki (1. z lewej), marszałek Józef Piłsudski (2. z lewej), gen. Lucjan Żeligowski (3. z lewej), min. Eugeniusz Kwiatkowski (4. z lewej), min. Gabriel Czechowicz (5. z lewej), gen. Jan Romer (6. z lewej), min. Jędrzej Moraczewski (2. z lewej). W II rzędzie widoczni m.in. gen. Daniel Konarzewski (na prawo od prezydenta), gen. Juliusz Rómmel (na prawo od Żeligowskiego).
Autor: Ordensherre, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of Grand Cross of the Order of St. Olav, Norwegian: Stripe for storkors av St. Olavs Orden.
Eugeniusz Kwiatkowski (1888-1974) - Polish politician and economist, Deputy Prime Minister of Poland, government minister and manager of the Second Polish Republic.