Eugeniusz Leoszenia

Eugeniusz Leoszenia

Евгений Варфомеевич Леошеня

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1900 Albertyn
Data śmierci	6 grudnia 1981
Przebieg służby
Lata służby	1919–1959
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie Armia Radziecka
Jednostki	1 Front Białoruski, Front Zabajkalski, Wojskowa Akademia Inżynieryjna im. Kujbyszewa w Moskwie, Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Eugeniusz Warfołomiejewicz Leoszenia, ros. Евгений Варфомеевич Леошеня, (ur. 11 grudnia^?/ 24 grudnia 1900 w osadzie Albertyn (obecnie część Słonima), zm. 6 grudnia 1981) – docent, doktor (kandydat nauk technicznych), inżynier, generał porucznik Armii Czerwonej i generał dywizji ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Białorusin. Jego matka była Polką z rodziny ziemiańskiej.

Od 1919 w Armii Czerwonej. Uczestnik wojny domowej w latach 1920-1921. W 1922 roku ukończył Oficerską Szkołę Inżynierii, a następnie w 1934 roku Akademię Wojskową im. Frunzego w Moskwie. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej brał udział w obronie Moskwy, w 1941 i 1942 roku. W grudniu 1943 r. mianowany na stopień generała majora. Następnie uczestniczył w walkach w składzie 1 Frontu Białoruskiego, w którym był szefem sztabu wojsk inżynieryjnych frontu. W 1945 roku znacząco przyczynił się do tego, że 2 Armia Wojska Polskiego otrzymała batalion jeniecki do prowadzenia rozminowywania pasa terenu nad Odrą i Nysą Łużycką.

Po zakończeniu wojny z Niemcami, brał udział w walkach z Japonią w składzie Frontu Zabajkalskiego. Przed skierowaniem do Wojska Polskiego był zastępcą komendanta Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Kujbyszewa w Moskwie. W sierpniu 1951 roku został przeniesiony do Wojska Polskiego i do roku 1956 pracował w Wojskowej Akademii Technicznej. Najpierw był szefem Katedry Zabezpieczenia Inżynieryjnego na Fakultecie Wojsk Inżynieryjnych, a następnie komendantem tegoż fakultetu. W 1952 roku wyznaczono go na komendanta Wojskowej Akademii Technicznej. 12 sierpnia 1955 r. awansował na stopień generała porucznika. Do ZSRR wyjechał w listopadzie 1956. Przez kilka lat był zastępcą komendanta Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. W. Kujbyszewa w Moskwie

Przebieg służby

• 1919 - wstępuje na ochotnika do Armii Czerwonej;
• w latach 30. kończy Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego;
• pracownik naukowy Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Kujbyszewa w Moskwie;
• 1945 - szef sztabu Wojsk Inżynieryjnych I Frontu Białoruskiego w stopniu generała majora;
• po II wojnie światowej pełni obowiązki szefa katedry a następnie zastępcy komendanta Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Kujbyszewa;
• 1951 - skierowany do Polski na stanowisko szefa Katedry Zabezpieczenia Działań Bojowych Fakultetu Wojsk Inżynieryjnych WAT;
• 1951-1956 komendant WAT;
• 1956 - odwołany do Związku Radzieckiego.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Krzyża Grunwaldu II klasy
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru - trzykrotnie
• Order Kutuzowa I klasy
• Order Kutuzowa II klasy
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
• Order Wojny Ojczyźnianej II klasy

Bibliografia

• Wojskowa Akademia Techniczna 1951-1991, WAT 1991, opracowanie płk Hipolit Grzegorczyk
• Edward JanE.J. Nalepa Edward JanE.J., Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795 .
• Z. Barszczewski – Sylwetki saperów, Wyd. Bellona, Warszawa 2001
• Żołnierz Wolności, 11.XII.81 r., s. 2
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998