Eugeniusz Quirini

Eugeniusz Quirini

Chor. Eugeniusz Quirini. Okres służby w Legionach Polskich.
podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1891 Milówka
Data i miejsce śmierci	27 maja 1978 Krynica-Zdrój
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Polska Siła Zbrojna Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie Polska Siła Zbrojna
Jednostki	Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy
Stanowiska	zastępca szefa instytutu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Eugeniusz de Saalbruck Quirini (ur. 29 lipca 1891 w Milówce, zm. 27 maja 1978 w Krynicy-Zdroju) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, redaktor, tłumacz, nauczyciel.

Życiorys

Urodził się 29 lipca 1891 w Milówce, w rodzinie pochodzenia włoskiego Mariana i Adeli z d. Schimlerich. Jego bratem był Emanuel Quirini (1895–1940), oficer Wojska Polskiego i ofiara zbrodni katyńskiej^[1]. Kształcił się we Lwowie. W czerwcu 1910 złożył maturę w c. k. I Wyższej Szkole Realnej we Lwowie^[2]. Był członkiem „Strzelca”. Działał w organizacjach „Armia Polska”, „Zarzewie”. W 1914 był studentem trzeciego roku na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w składzie I Brygady, później w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Uczestniczył w walkach w Karpatach, Besarabii, na Bukowinie i Wołyniu. Dwukrotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym był żołnierzem Polskiej Siły Zbrojnej. Mianowany podporucznikiem we wrześniu 1917 i porucznikiem w październiku 1918.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3]. W pierwszej połowie lat 20. był oficerem 34 pułku piechoty^[4]. Odbył II Kurs Normalny 1921–1923 w Wyższej Szkole Wojennej^[5]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[6][7][8]. Z dniem 1 grudnia 1924 został przeniesiony do 52 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu^[9][10]. Od 1926 do 1928 był oficerem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II^[11][12]. Od 1928 roku pełnił obowiązki szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie^[13]. Równolegle od listopada 1928 roku był redaktorem „Bellona”. W 1930 roku stworzył tygodnik „Wiarus” przeznaczony dla podoficerów. W 1932 roku został przeniesiony 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko dowódcy batalionu^[14]. Równocześnie pełnił funkcję wiceprezesa Związku Legionistów Polskich i Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Białej Podlaskiej. Od 1934 roku zajmował stanowisko zastępcy szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego. Z dniem 31 grudnia 1935 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Publikował prace, publikacje, artykuły (w czasopismach „Przegląd Wojskowy”, „Wiarus”, „Polska Zbrojna”), był tłumaczem. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Wojska. Od 1936 do 1939 kierował wyszkoleniem w Zarządzie Głównym Związku Oficerów Rezerwy. Dwa razy sprawował funkcję komendanta Obozu Ćwiczeń Oficerów Rezerwy w Cetniewie.

Po wybuchu II wojny światowej, zmobilizowany brał udział w kampanii wrześniowej służąc w Biurze Propagandy Naczelnego Wodza. Przekroczył wraz z władzami RP granicę rumuńską. Następnie przedostał się na Zachód i w grudniu trafił do Paryża. Został żołnierzem Wojska Polskiego we Francji. Służył w Wydziale Propagandy i Oświaty Ministerstwa Spraw Wojskowych, był szefem obozu ćwiczeń w Stacji Zbornej Oficerów w Camp de Carpiagne. Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam służył w Polskich Siłach Zbrojnych (Szkolna Brygada Kadrowa, w Biuro Prasowe Ministerstwa Obrony Narodowej, od początku 1944 Biuro Historyczne 2 Korpusu Polskiego, w strukturze którego służył także po zakończeniu wojny. Awansowany do stopnia podpułkownika 1 lipca 1945.

W 1947 powrócił do Polski i zamieszkał w Krynicy-Zdroju. Od 1948 do 1951 był nauczycielem języka angielskiego w tamtejszym liceum^[15]. Od 1953 do 1958 pracował jako magazynier, referent planowania w Powszechnej Spółdzielni Spożywców. W 1958 złożył egzamin i uzyskał uprawnienia tłumacza przysięgłego z języka angielskiego. W 1968 został członkiem honorowym Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy w Krakowie

Zmarł 7 maja 1978 w Krynicy-Zdroju. Został pochowany w tym mieście.

Od 1929 był żonaty z Heleną z d. Kociubińską, z którą miał syna Mariana (zm. 1932) oraz córki: Krystynę po mężu Otto (ur. 1933), bakteriologa i Danutę (ur. 1939)^[16][17].

Publikacje

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii^[18]. Napisał również:

• Prawa i obowiązki podoficera (1920)
• Stanowisko podoficera w Wojsku Polskim (1920)
• Bogusław Szul podpułkownik S.G. (1933).
• Album Legionów Polskich (1933, współautor: W. Lipiński)
• Ilustrowana Kronika Legionów Polskich 1914–1918 (1936, współautor: Stanisław Librewski)

Redaktor

• 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30.IX. – 1934 (1934)^[19]
• Księga chwały piechoty (1937–1939)

Tłumaczenia

• Dowodzenie i walka broni połączonych (1926, z j. niem.)
• Philippe Pétain: Bitwa pod Verdun (1931, z j. franc.)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[20]
• Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)^[21]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (siedmiokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[22]
• Medal Obrony (Wielka Brytania)
• Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)
• Wielki Srebrny Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Przypisy

Bibliografia

• XXXVII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1909/10. Lwów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1910.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.
• Henryk Korczyk: Eugeniusz Quirini. Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2020-12-31].
• Żołnierze Niepodległości : Quirini de Saalbrück Eugeniusz, ps. „Włoch”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-07-24].