Eugeniusz Rodziewicz

Eugeniusz Rodziewicz

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1872 Tbilisi
Data i miejsce śmierci	7 listopada 1934 Druskieniki
Przebieg służby
Lata służby	1889–1934
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski 1 Armia II RP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	wiceprezes FIDAC
Odznaczenia

Eugeniusz Rodziewicz (ur. 28 stycznia 1872 w Tbilisi, zm. 7 listopada 1934 w Druskiennikach) – oficer armii rosyjskiej i generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Adolfa i Marii z Szafrańskich^[1]. W latach 1882–1889 uczył się w Tyfliskim Korpusie Kadetów. W latach 1889–1891 uczył się w Konstantynowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Ukończył też w 1908^[1] Carskosielską Oficerską Szkołę Artylerii. Początkowo służył w 24 Brygadzie Artylerii. W czasie I wojny światowej brał udział w walkach jako dowódca 3 baterii w 1 Finlandzkim Strzeleckim Dywizjonie Artylerii. Od 11 stycznia 1916 dowódca 3 Finlandzkiej Brygady Artylerii. Od września 1917 do stycznia 1918 dowódca dywizjonu moździerzy w I Korpusie Polskim w Rosji^[1], następnie do maja 1918 dowódca I Brygady Artylerii I Korpusu.

„Szczególnie odznaczył się podczas walk pod Witebskiem z bolszewikami, wyprowadzając z okrążenia artylerię korpusu /od 28 I do 14 II 1918/, co pozwoliło szybko odtworzyć siłę bojową formacji pod Bobrujskiem ”^[1]. Za tę postawę otrzymał Order Virtuti Militari.

W maju 1918 z rozkazu generała Józefa Dowbor-Muśnickiego awansowany do stopnia generała podporucznika. W wyniku demobilizacji I Korpusu do lipca 1918 przebywał w Warszawie^[1]. Jako oficer I. byłego korpusu polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia^[2]. W Wojsku Polskim od 11 listopada 1918 do kwietnia 1920 zajmował stanowiska Inspektora Artylerii i Generalnego Inspektora Artylerii.

Podczas wojny polsko-ukraińskiej w czerwcu 1919 z ramienia Naczelnego Dowództwa WP pełnił funkcję przewodniczącego polskiej delegacji rozejmowej podczas rozmów we Lwowie. 16 czerwca podpisana została umowa wojskowa Rodziewicz-Delwig o zawieszeniu broni i ustaleniu linii demarkacyjnej, jednak ostatecznie nie weszła ona w życie. 13 kwietnia 1920 generał został na własną prośbę przeniesiony do rezerwy^[1]. Został członkiem kierownictwa Zakładów Amunicyjnych „Pocisk” SA w Warszawie. Od początku sierpniu 1920 znów w służbie czynnej, początkowo dowodził artylerią 1 Armii, następnie artylerią Okręgu Generalnego „Warszawa”. 20 maja 1921 przeniesiony w stan spoczynku. 7 października 1923 zatwierdzony przez prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego jako generał dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Będąc w stanie spoczynku był jednym z organizatorów Związku Dowborczyków „Ku Chwale Ojczyzny”, którego został honorowym członkiem, oraz wiceprezesem FIDAC. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze Dowborczyków. (kwatera A18, rząd 5 grób 1)^[3].

Był żonaty z Wilhelminą z domu Tilzman, z którą miał troje dzieci: Mikołaja (1897–1986), majora artylerii, Marię (ur. 1898) i Alfreda (1913–1939), podporucznika artylerii rezerwy^[4], dowódcę plutonu w tzw. 5 baterii 11 Dywizjonu Artylerii Konnej^[5].

Awanse

• podporucznik – 5 sierpnia 1891^[1]
• porucznik – 10 sierpnia 1894^[1]
• sztabskapitan – 13 lipca 1897
• kapitan – 13 lipca 1904
• podpułkownik – 5 sierpnia 1910
• pułkownik – 17 kwietnia 1917^[1]
• generał brygady – 1 listopada 1918^[1]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6680^[1] (1922)^[6]
• Oficer Legii Honorowej (1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)^[7]
• Order Świętej Anny 3 klasy (1906)
• Order św. Stanisława II klasy (1911)
• Order Wojenny św. Jerzego (1916)

Przypisy

Bibliografia

• Kryska-Karski Tadeusz, Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski niepodległej, Figaro Press, Londyn 1976.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Stawecki Piotr Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994.
• Biografia po rosyjsku
• Biografia po rosyjsku
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Stanisław Krasucki: 11 Dywizjon Artylerii Konnej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2002, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej.