Eugeniusz Rozwadowski
Eugeniusz Rozwadowski, Eugeniusz Jordan-Rozwadowski, Eugen (Jordan-) Rozwadowski (ur. 31 grudnia 1883 w Wiązowej, zm. 1947[1]) – dyplomata i urzędnik konsularny Austro-Węgier i II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Po ukończeniu studiów w 1911 wstąpił do służby konsularnej Austro-Węgier, m.in. pełniąc funkcję attachê konsularnego/wicekonsula w Nowym Jorku (1913–1918). Od 1919 w służbie dyplomatycznej II Rzeczypospolitej – jako radca poselstwa RP w Hadze. Od 1920 do 1921 kierował placówką jako chargé d’affaires ad interim.
Następnie odwołany do centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych i mianowany na konsula generalnego w Królewcu. Funkcję sprawował od 1 listopada 1921 do 1 listopada 1922, gdy został przeniesiony na stanowisko konsula generalnego w Kolonii. Konsulatem kierował do 1 czerwca 1928, gdy został mianowany konsulem generalnym w Nowym Jorku. 1 października 1929 odwołany do centrali MSZ i przeniesiony w stan rozporządzalności z przydziałem do Departamentu Konsularnego. 1 listopada 1930 otrzymał nominację na konsula generalnego w Trieście, gdzie pracował do końca 1932. 1 stycznia 1933 odwołany do centrali MSZ i ponownie przeniesiony w stan rozporządzalności, 1 lipca 1933 ostatecznie przeszedł w stan spoczynku.
W okresie lat 1945–1947 ponownie pełnił funkcję p.o. kierownika konsulatu w Nowym Jorku, tym razem reprezentując Polskę Ludową. Zmarł w 1947[1]. Brat Konstantego, również dyplomaty.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu San Marino[2].
Przypisy
- ↑ a b Anna Szczepańska-Dudziak: Organizacja i funkcjonowanie polskiej służby konsularnej w latach 1945–1949, Dzieje Najnowsze, Rocznik XLIX – 2017, 1, s. 184
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 13, s. 137, 1933.
Bibliografia
- Hof- und Staats-Handbuch der Österreichischen-Ungarischen Monarchie, Wiedeń; szereg roczników
- Rozwadowski Eugeniusz w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1 s. 110-111.
Media użyte na tej stronie
Baretka Komandora Orderu Świętego Maryna