Eugeniusz Solski

Eugeniusz Solski

Od lewej kmdr Eugeniusz Solski, jego adiutant por. Jerzy Maria Kossakowski i por. marynarki duńskiej Dahl (1927)
komandor dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1893 Wilno
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 1937 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1910–1937
Siły zbrojne	MW Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia  Marynarka Wojenna (II RP)
Jednostki	Kierownictwo Marynarki Wojennej Dywizjon Ćwiczebny Dywizjon Torpedowców Dowództwo Floty Port wojenny Gdynia Odcinek Hel
Stanowiska	szef wydziału szef sztabu dowódca dywizjonu, dowódca odcinka dowódca rejonu umocnionego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Eugeniusz Solski (ur. 7 stycznia 1893 w Wilnie, zm. 28 grudnia 1937 w Warszawie) – komandor dyplomowany Marynarki Wojennej.

Życiorys

Kmdr Józef Unrug, adm. Jean de Laborde i kmdr Solski na pokładzie ORP „Bałtyk” w czerwcu 1931

Eugeniusz Solski urodził się 7 stycznia 1893 w Wilnie. W 1910 został absolwentem Korpusu Morskiego w Petersburgu. Służył w rosyjskiej marynarce wojennej podczas I wojny światowej awansując do stopnia kapitana. Po wybuchu rewolucji październikowej w 1917 działał w ruchu niepodległościowym na obszarze Finlandii. Przedostał się do Francji, gdzie został absolwentem kursu w Szkole Sztabu w Melun. U schyłku wojny w listopadzie 1918 wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Wszedł w skład sztabu III Korpusu Armii gen. Józefa Hallera.

Po odzyskaniu przez Polskę w 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej brał udział w działaniach wojennych. 14 lutego 1920 został przyjęty do utworzonej polskiej Marynarki Wojennej. W randze kapitana uczestniczył w transportowaniu amunicji dla polskich armii z Salonik. Następnie służył w Brytyjskiej Misji Wojskowej w Polsce. Awansowany do stopnia majora objął funkcję szefa Wydziału Zagranicznego w Departamencie Spraw Morskich. Został awansowany do stopnia komandora podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i w 1923 był odkomenderowany na studia do Morskiej Szkoły Wojennej^[1] (franc. École de Guerre Navale) w Paryżu. Ukończył studia uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Po powrocie do Polski służył w Kierownictwie Marynarki Wojennej: w 1923, 1924 był kierownikiem Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego^[2], następnie szefem sztabu. Został awansowany do stopnia komandora porucznika Sztabu Generalnego ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924. W czerwcu 1926 został przydzielony do Dowództwa Floty na stanowisko dowódcy Dywizjonu Ćwiczebnego^[3]. W kwietniu następnego roku został dowódcą Dywizjonu Torpedowców^[4][5]. W kwietniu 1929 został przydzielony do Dowództwa Floty w Gdyni na stanowisko szefa sztabu^[6][7]. 12 października 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Odcinka Wybrzeża Morskiego Hel. 19 marca 1936 został mianowany komandorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie morskim^[8]. 21 sierpnia tego roku został dowódcą Rejonu Umocnionego Hel^[9]. Zmarł 28 grudnia 1937 w Warszawie po długiej chorobie^[10]. 31 grudnia 1937 został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[11] (kwatera A19-7-16)^[12].

Komandor Solski uczestniczył w międzynarodowych konferencjach jako delegat morski Polski, m.in.: w 1929 na X Zgromadzeniu Ligi Narodów, w 1930 na konferencji morskiej w Londynie, jako ekspert na konferencji kodyfikacyjnej w Hadze, jako szef delegacji polskiej i gdańskiej na konferencji dla oświetlenia i oznaczenia brzegów w Lizbonie, w 1932 jako ekspert na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. Po tym jak 25 marca 1935 Wielka Brytania podpisała traktat morski ze Stanami Zjednoczonymi i Francją, w maju 1935 został przydzielony jako ekspert do Ambasady RP w Londynie celem prac w razie ewentualnego przystąpienia Polski do tej umowy^[13].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)^[14]
• Medal Niepodległości (20 lipca1932)^[15]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska)
• Komandor Orderu Danebroga (Dania, 10 lutego 1928)^[16]
• Komandor Orderu Wazów (Szwecja)^[17]
• Order Sławy (Imperium Osmańskie)
• Oficer Orderu Sławy (III Republika Francuska / Tunezja)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (III Republika Francuska)
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jan Kazimierz Sawicki: Kadry Morskie Rzeczypospolitej. T. V: Polska Marynarka Wojenna. Dokumentacja organizacyjna i kadrowa oficerów, podoficerów i marynarzy (1918–1947). Gdynia: Polskie Towarzystwo Nautologiczne, 2011. ISBN 978-83-932722-0-4.
• Ś. p. Eugeniusz Solski. „Kurier Warszawski”. Nr 356, s. 4, 6, 29 grudnia 1937. 
• Z żałobnej karty. Ś. p. komandor dypl. Eugeniusz Solski. „Morze”, s. 37, Nr 2 z 1938. Liga Morska i Kolonialna.