Eugeniusz Stawiński
| Data i miejsce urodzenia | 23 września 1905 |
|---|---|
| Data śmierci | 28 lipca 1989 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres | od 4 maja 1956 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister przemysłu lekkiego | |
| Okres | od 2 kwietnia 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Prezydent Łodzi | |
| Okres | od 17 lutego 1947 |
| Przynależność polityczna | Polska Partia Robotnicza / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Eugeniusz Stawiński (ur. 23 września 1905 w Łodzi, zm. 28 lipca 1989) – polski technik tkacki i polityk. Prezydent Łodzi (1947–1949), minister przemysłu lekkiego (1949–1968) i wiceprezes Rady Ministrów (1956), poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji.
Życiorys
Syn Antoniego i Marcjanny, uzyskał wykształcenie średnie. Od 1920 pracował w przemyśle włókienniczym. Działał w związkach zawodowych, w latach 30. był sekretarzem i przewodniczącym zarządu głównego Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Jedwabniczego. Podczas okupacji niemieckiej prowadził działalność konspiracyjną. Od 1945 do 1947 był sekretarzem generalnym zarządu głównego Związku Zawodowego Robotników i Pracowników Przemysłu Włókienniczego.
W latach 1930–1938 należał do Komunistycznej Partii Polski, od 1944 do Polskiej Partii Robotniczej, a od 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1948–1949 i 1968–1981 był członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR (od 1968 do 1980 członek prezydium CKR), zaś od 1949 zastępcą członka, a od 1956 do 1968 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od lipca do października 1956 był zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR.
Był posłem do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji. W okresie 1947–1949 był prezydentem Łodzi. Od 2 kwietnia 1949 do 11 kwietnia 1968 był ministrem przemysłu lekkiego w pięciu rządach. W okresie 4 maja–24 października 1956 był również wiceprezesem Rady Ministrów. Eugeniusz Stawiński był najdłużej kierującym tym samym resortem ministrem w historii Polski – 19 lat i 9 dni (6949 dni).
W 1981 był członkiem tzw. Komisji Grabskiego powołanej przez Komitet Centralny PZPR w celu ustalenia odpowiedzialności osobistej członków ekipy Edwarda Gierka[1].
Pochowany wraz z żoną Zofią z domu Tatar (1917–1989) na wojskowych Powązkach (kwatera C39-10-1)[2].
Wybrane odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)[4]
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1986)[5]
Przypisy
- ↑ „Dziennik Łódzki”, nr 86 (9837), 1–3 maja 1981, s. 2
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 25, poz. 41
- ↑ „Życie Partii”, styczeń–marzec 1987, s. 55
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
- Informacje w BIP IPN
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
| Do 1815 |
|
|---|---|
| Królestwo Polskie | |
| II Rzeczpospolita (1919–1939) | |
| Polska Ludowa (1945–1989) | |
| III Rzeczpospolita (od 1989) |
Media użyte na tej stronie
Baretka Odznaki im. Ludwika Waryńskiego
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Nagrobek na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970