Eugeniusz Wierzbicki

Eugeniusz Wierzbicki

Data i miejsce urodzenia	31 marca 1909 Chanżenkowo
Data i miejsce śmierci	1 kwietnia 1991 Warszawa
Alma mater	Politechnika Warszawska
Praca
Styl	modernizm
Biuro	„Tygrysy”
Odznaczenia

Eugeniusz Wierzbicki (pierwszy z lewej) z pozostałymi członkami „Tygrysów”, Wacławem Kłyszewskim i Jerzym Mokrzyńskim (1973)

Eugeniusz Wierzbicki (ur. 31 marca^[1] 1909 w Chanżenkowie, zm. 1 kwietnia 1991 w Warszawie) – polski architekt, przedstawiciel modernizmu, członek autorskiego zespołu architektów „Tygrysy”; podporucznik artylerii rezerwy Wojska Polskiego II RP.

Życiorys

Absolwent Politechniki Warszawskiej z 1936 r. W latach 1936–1939 prowadził prywatną pracownię architektoniczną. Był członkiem autorskiego zespołu architektów „Tygrysy” (z Wacławem Kłyszewskim i Jerzym Mokrzyńskim). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 143. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii^[2].

Zmobilizowany w 1939 r. walczył w wojnie obronnej 1939. Po wrześniowej kampanii zakończonej w Krzywdzie pod Kockiem, dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II B Arnswalde i II D Gross Born. W Oflagu II B był jednym z organizatorów Teatru Symbolów, projektował m.in. dekoracje dla teatru obozowego. Scenograf. Ponadto w Choszcznie był członkiem redakcji pisma obozowego Za drutami. W niewoli zajmował się także pracą dydaktyczną, wykładał na obozowym wydziale architektury. Współzałożyciel pisma Alkaidy. Nie ewakuował się z większością obozu. Uwolniony został przez oddziały ludowego Wojska Polskiego. Pierwsze dni wolności spędził w Jastrowiu razem z Leonem Kruczkowskim.

Po wojnie stał się znanym architektem polskim. Pracował kolejno: w Biurze Odbudowy Stolicy i Biurze Urbanistycznym Warszawy (1945–1948), Zjednoczonych Pracowniach Architektury. Warszawa (1948–1950) oraz w innych warszawskich biurach projektowych (1948–1974). W 1974 roku przeszedł na emeryturę. 20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[3].

Członek SARP od 1936. W latach 1952–1953 prezesował Oddziałowi Warszawskiemu Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1953 roku został prezesem Zarządu Głównego. Funkcje te pełnił do 1957. Największe osiągnięcia zrealizował w autorskim zespole architektów „Tygrysy”. W ramach tego zespołu współautor projektów: Domu Partii w Warszawie (1947–1952)^[4], domu mieszkalnego przy ulicy Kredytowej uznanego za „Mister Warszawy” (1959 r.), muzeum i hotelu w Białowieży (1965–1967), Muzeum Sztuki Współczesnej w Skopje (1966 r.), osiedla mieszkaniowego w Aninie (1967 r.), dworca kolejowego w Katowicach (1967–1972) – Nagroda Śląska 1972 r., hotelu w Łowiczu (1970 r.), domu marynarza w Szczecinie („Mister Szczecina” w 1972 r.), Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem (1974–1980).

Laureat Nagród Państwowych: III stopnia w 1951 roku, II stopnia w 1955 r. i I stopnia w 1974 r. oraz nagrody resortowej I stopnia w 1973 r.a także Nagrody Honorowej SARP w 1968 r. Posiadał liczne odznaczenia w tym Order Sztandaru Pracy II kl. oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 110-2-17)^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2. Wydawnictwo Interpress s.1432
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.