Eugeniusz de Beauharnais

Eugeniusz de Beauharnais
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

3 września 1781
Paryż

Data i miejsce śmierci

21 lutego 1824
Monachium

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

bitwa pod Aspern
bitwa pod Borodino
bitwa pod Lipskiem

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Komandor Orderu Korony Westfalii (Królestwo Westfalii) Order Korony Żelaznej I klasy (Włochy) Order św. Huberta (Bawaria) Order Złotego Runa (Hiszpania) Order Korony Rucianej (Saksonia) Order Królewski Serafinów (Szwecja) Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Miecza (Szwecja) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana

Eugeniusz (Eugène Rose) de Beauharnais, wicehrabia (ur. 3 września 1781 w Paryżu, zm. 21 lutego 1824 w Monachium) – generał francuski w czasie wojen napoleońskich.

Życiorys

Eugeniusz de Beauharnais
Nagrobek Eugeniusza de Beauharnais w kościele św. Michała w Monachium

Był synem zgilotynowanego w 1794, w czasie terroru jakobinów, Aleksandra de Beauharnais i Józefiny z domu Tascher de La Pagerie, bardziej znanej jako cesarzowa Józefina, która w 1796 wyszła za generała Napoleona Bonapartego. Napoleon adoptował jedynie pasierba Eugeniusza, do adopcji jego siostry Hortensji nie doszło.

Wzrastał najpierw bez matki, która przebywała z Hortensją w posiadłościach rodziny na Martynice. Zajmował się nim ojciec, oficer rewolucyjnej armii francuskiej – Eugeniusz mieszkał u niego na kwaterze w Wissembourgu i uczęszczał do szkoły w Strasburgu.

W 1795 Józefina oddała oboje dzieci do szkoły w Saint-Germain-en-Laye. Po jej ślubie z Napoleonem generał wziął chłopca do siebie jako swego adiutanta. Eugeniusz brał udział w kampanii egipskiej (1799) i odznaczył się w bitwie pod Abukirem i później w bitwie pod Marengo.

Po proklamacji cesarskiej Napoleona (1804) Eugeniusz otrzymał godność księcia francuskiego (Prince français) z tytułem „Cesarskiej Wysokości”, krzyż Wielkiego Oficera Legii Honorowej i stopień generała brygady. Nie był uprawniony do dziedziczenia tronu francuskiego, ale Napoleon przewidywał dla niego sukcesję w Królestwie Italii.

Dalsze godności posypały się w szybkim tempie: 1805 – Eugeniusz został wicekrólem Italii, 1806 – otrzymał tytuł księcia Wenecji. Po narodzinach późniejszego Napoleona II, którego tytułowano królem Rzymu, Eugeniusz, odwołany ze stanowiska wicekróla, otrzymał godność wielkiego księcia Frankfurtu, ale władzy tam nigdy nie objął, gdyż ówczesny władca, były elektor Moguncji, Karl Teodor von Dalberg, przekazał mu tron dopiero w 1813, gdy zbliżał się już upadek Napoleona.

W czasie dalszych wojen napoleońskich Beauharnais dowodził IV korpusem włoskim i walczył w bitwach pod Aspern, Borodino i w 1813 pod Lipskiem. Później bronił Włoch przed Austriakami, dowodząc Korpusem Obserwacyjnym Italii w latach 1813–1814.

W 1806 Eugeniusz poślubił Augustę Amalię (1788–1851), córkę króla Bawarii Maksymiliana I Wittelsbacha i Augusty Wilhelminy von Hessen-Darmstadt. Miał z Augusta Amelią siedmioro dzieci – pięć córek i dwóch synów:

Sam Eugeniusz otrzymał od teścia tytuł księcia (Herzog) Leuchtenbergu i Eichstätt. Po 1815 nie zajmował się – na żądanie teścia – sprawami francuskimi i poświęcił się życiu rodzinnemu i administracji swych dóbr. Z jego potomków linia nosząca tytuł książę Romanowski wygasła po mieczu w 1974 ze śmiercią księcia Sergiusza Romanowskiego, który zmarł bezdzietnie na wygnaniu w Rzymie. Inni potomkowie wrócili pod koniec XIX wieku do nazwiska Beauharnais i Leuchtenberg: Mikołaj Maksymilianowicz Romanowski (1843–1891), wnuk Eugeniusza, miał dwóch naturalnych synów z mężatką, Nadieżdą Akinfow z domu Annenkow. Po uzyskaniu przez nią rozwodu poślubił ją w 1879, po czym car Aleksander III nadał jej oraz synom: Mikołajowi (1868–1928) i Jerzemu (1872–1929) rosyjski tytuł hrabiów Beauharnais. Car Mikołaj II podniósł ich w 1890 do rangi książąt Imperium Rosyjskiego z nazwiskiem Leuchtenberg i tytulaturą „Jaśnie Oświeconych”. Linia ta przetrwała do dzisiaj.

Eugeniusz de Beauharnais zmarł nagle na apopleksję w wieku 43 lat i został pochowany w kościele św. Michała w Monachium. Wzniesiono mu tam pomnik dłuta Thorvaldsena.

Zobacz też

Bibliografia

  • Almanach de Gotha, Gotha 1931
  • Andrew Uffindell: Wielcy generałowie wojen napoleońskich oraz ich bitwy 1805–1815. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2006. ISBN 978-83-7301-873-0.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

DE-BY Orden des Heiligen Hubertus BAR.svg
Baretka: Rycerski Order Domowy Św. Huberta (Bawaria)
Order of Saint Stephen of Hungary - Ribbon bar Grand-Cross.svg
Autor: , Licencja: CC BY 3.0
Baretka: Order Świętego Stefana – Krzyż Wielki – Węgry.
Ord.CouronnedeFer.GC.jpg
Autor: Skukifish, Licencja: CC BY-SA 4.0
Nastro da Cavaliere di Gran Croce dell'Ordine della Corona ferrea del Primo Impero francese
Order of the Crown of Westphalia - ribbon bar.png
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Order of the Crown of Westphalia (Kingdom of Westphalia)
Insigne général de brigade.svg
French military insignia of General / Admiral: Général de Brigade / Contre-Amiral
EugeneBeau.jpg
This painting is very similar to the work Napoléon Ier roi d'Italie by the same painter.
Seraphimerorden ribbon.svg
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Ordem of the Seraphim. Sweden. True size for the template.
Michaelskirche-1.jpg
(c) I, Rufus46, CC-BY-SA-3.0
Tomb of Eugène de Beauharnais with Auguste, sculpted by Bertel Thorvaldsen, St. Michael (München)
SWE Royal Order of the Sword - Commander Grand Cross BAR.png
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
areteka Komandora Krzyża Wielkiego Królewskiego Orderu Miecza