Eva Hart

Eva Hart

Benjamin, Eva, Esther Hart
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1905 Ilford, Londyn
Data i miejsce śmierci	14 lutego 1996 Chadwell Heath, Londyn

Eva Miriam Hart (ur. 31 stycznia 1905 w Ilford, Londyn, zm. 14 lutego 1996 w Chadwell Heath) – jedna z ostatnich ocalałych pasażerów Titanica.

Młodość

Eva Hart urodziła się 31 stycznia 1905 roku w Ilford. Była córką Benjamina Harta i Esthery Bloomfield. Na początku 1912 roku jej rodzice postanowili wyemigrować do Winnipeg leżącego w Kanadzie aby otworzyć sklep tytoniowy.

Na pokładzie Titanica

10 kwietnia cała rodzina weszła na statek jako pasażerowie drugiej klasy. Matka Evy nie była pewna tego czy Titanic na pewno jest niezatapialny. Przeczuwała katastrofę^[1]. Z tego powodu spała tylko w ciągu dnia^[2]. Gdy statek uderzył w górę lodową 14 kwietnia Eva Hart spała. Jej ojciec wpadł do kabiny i poinformował ją oraz żonę o wypadku. Owinął córkę w koc i zostawił rodzinę w szalupie nr 14. Powiedział do Evy: Złap mamę za rękę i bądź dobrą dziewczynką^[1].Wówczas Eva widziała swojego ojca ostatni raz.

Wraz z matką została zabrana przez RMS Carpathia do Nowego Jorku. Dopłynęły tam 18 kwietnia. Jej ojciec zginął w katastrofie, a jego ciało nawet jeśli znalezione, nigdy nie zostało zidentyfikowane.

Po przypłynięciu do Nowego Jorku obie wróciły do Anglii. Esther wyszła ponownie za mąż. Evę – jak sama wspomniała w 1993 roku – dręczyły koszmary związane z katastrofą. Aby zlikwidować swój lęk przed morzem, zamknęła się w kabinie statku na cztery dni.

Wspomnienia z Titanica

Mająca wówczas 7 lat, Hart zapamiętała wiele wydarzeń z 14 kwietnia 1912 roku:

Przed wejściem na pokład Titanica nigdy wcześniej nie widziałam statku na żywo, a ten był bardzo duży. Wszyscy pasażerowie byli bardzo podekscytowani. Kiedy zeszliśmy do kabiny moja matka powiedziała ojcu, że nie będzie spała każdej nocy. I rzeczywiście tak zrobiła.

Widziałam jak statek tonie. Nie zamykałam oczu i nie spałam w ogóle. Tego nikt nie mógł zapomnieć.

Pamiętam kolory, dźwięki, wszystko. Najgorsze co pamiętam to krzyki.

Zdawało się, że wszyscy utonęli, a świat zatrzymał się w miejscu. Nie było nic tylko śmiertelna cisza w ciemną noc z gwiazdami nad głową.

Zespół grał pieśń Być bliżej Ciebie chcę, która często jest śpiewana w kościele.

Widziałam doskonale jak statek przełamał się na pół.

Życie dorosłe

Przez całe swoje życie pracowała w kilku zawodach. Była zawodową śpiewaczką w Australii, organizatorem Conservative Party oraz sędzią w Anglii^[1].

Krytyka

Eva Hart była jedną z tych pasażerów, którzy w najbardziej otwarty sposób po 1985 roku, czyli odnalezieniu wraku statku, mówili o niewystarczającej ilości szalup i sposobie ratowania ludzi. Właśnie za to krytykowała White Star Line. Powiedziała kiedyś: Jeśli statek zostałby storpedowany, to wojna. Jeśli roztrzaska się o skały podczas burzy, to natura. Ale umrzeć z powodu małej ilości szalup, to śmieszne^[1].

Kiedy w 1987 roku zaczęto wyławiać różne rzeczy z wraku statku, Hart stwierdziła, że Titanic powinien być traktowany jako grób. Dlatego też potępiła tych, którzy się tym zajmowali, nazywając ich piratami, sępami i złodziejami^[3].

Późniejsze życie

Była bardzo aktywna w działaniach związanych z Titanicem mając jeszcze ponad 80 lat. W 1982 roku wybrała się do Stanów Zjednoczonych, gdzie wzięła udział w uroczystościach 70. rocznicy zatonięcia statku. Brała jeszcze udział w trzech takich konwencjach: w 1987 roku,1988 i 1992. W 1994 roku napisała autobiografię "Shadow of the Titanic – A Survivor's Story", w której opisała swoje doświadczenia na statku. 15 kwietnia 1995 roku, w 83. rocznicę katastrofy wraz z Edith Brown poświęciły temu tablicę pamiątkową w ogrodzie na terenie National Maritime Museum w Londynie^[4].

Śmierć

Eva Hart zmarła 14 lutego 1996 roku w swoim domu w Chadwell Heath w wieku 91 lat^[1]. Ku jej pamięci jeden z pubów w Chadwell Heath nosi nazwę "The Eva Hart".

Przypisy