Ewa Gulbinowa

Ewa Gulbinowa

Imię i nazwisko urodzenia	Ewa Zofia Janina Makowska
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1891 Wilno
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1950 Lublin
Zawód, zajęcie	nauczycielka
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Małżeństwo	Kazimierz Gulbin
Odznaczenia

Ewa Gulbinowa, z domu Makowska (ur. 19 maja 1891 w Wilnie^[1], zm. 25 kwietnia 1950 w Lublinie) – polska nauczycielka, autorka podręczników i prac historycznych, instruktorka harcerska.

Życiorys

Była córką księgarza wileńskiego Wacława Leona Makowskiego i Apolonii z Chełmińskich, kształciła się w Wilnie i Warszawie. Od 1914 pracowała jako nauczycielka w Wilnie, w okresie I wojny światowej konspiracyjnie; opracowała w tym czasie kilka podręczników – Moje czytanki (1916), Snopek z naszej niwy (1916, do 1935 10 wydań), Plon (1916)^[1]. Udzielała się również w harcerstwie, pełniąc do 1920 funkcję komendantki chorągwi w Wilnie^[1]. W 1920 wyszła za mąż za Kazimierza Gulbina. W tym samym roku podjęła studia historyczne na Uniwersytecie Wileńskim i pod kierunkiem Feliksa Konecznego przygotowała pracę Wileńskie cechy tkackie do 1795 r.^[1] (częściowo opublikowana w „Ateneum Wileńskim”, 1924). Działała w Kole Historyków Uniwersytetu Wileńskiego.

Od 1924 pracowała w wileńskim szkolnictwie (m.in. w Państwowej Szkole Przemysłowo-Handlowej żeńskiej im. E. Dmochowskiej), dochodząc do stanowiska wizytatora. W prasie wileńskiej i okolicznościowych księgach pamiątkowych ogłosiła szereg artykułów poświęconych własnej działalności harcerskiej i niepodległościowej z lat 1915–1920. Opracowała także biografię harcerki Jadwigi Tejszerskiej (1932).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości z Mieczami (7 lipca 1931)^[2]
• Srebrny Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Aleksander Śnieżko, Ewa Gulbinowa, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom IX, 1960–1961.