Ewa Kulik-Bielińska

Ewa Kulik-Bielińska
Data i miejsce urodzenia	10 listopada 1957 Bochnia
Zawód, zajęcie	tłumaczka, działaczka społeczna
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Odznaczenia

Ewa Maria Kulik-Bielińska (ur. 10 listopada 1957 w Bochni) – polska tłumaczka literatury pięknej, działaczka opozycji w okresie PRL, redaktorka niezależnych czasopism, dyrektor Fundacji im. Stefana Batorego.

Życiorys

Po studiach w latach 1976–1980 ukończyła w 1987 filologię angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 1977–1980 była rzeczniczką krakowskiego Studenckiego Komitetu Solidarności, prowadziła bibliotekę publikacji drugiego obiegu, była też współorganizatorką wykładów Uniwersytetu Latającego. Na początku 1979 została redaktorką niezależnego pisma studenckiego „Indeks”. W 1980 przeniosła się do Warszawy. Po aresztowaniu w sierpniu Jacka Kuronia zamieszkała w jego mieszkaniu i prowadziła Biuro Informacyjne, odbierając doniesienia o strajkach i przekazując je zachodnim agencjom prasowym.

We wrześniu 1980 została członkinią NSZZ „Solidarność”. Redagowała biuletyn informacyjny „Solidarności” Regionu Mazowsze, a następnie czasopismo „Niezależność”, od marca 1981 została sekretarzem redakcji tego pisma. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywała się, organizując struktury podziemnej Solidarności. Była czołową współpracowniczką a później członkinią Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze i Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Razem z Heleną Łuczywo i Zbigniewem Bujakiem współorganizowała ogólnokrajową centralę podziemia (była m.in. główną opiekunką ukrywających się Zbigniewa Bujaka i Wiktora Kulerskiego, koordynatorką łączności, organizatorką spotkań działaczy podziemia). Od 27 października 1982 była rozpracowywana przez Wydział III-2 Komendy Stołecznej Milicji Obywatelskiej (kryptonim Mała/Ewa).

Została aresztowana w maju 1986, była przetrzymywana w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów, została zwolniona we wrześniu tego samego roku na mocy amnestii. Została następnie członkinią jawnej już RKW Mazowsze.

W latach 1988–1989 była na stypendium w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do Polski prowadziła biuro korespondenta dziennika „The Independent” w Polsce (1989–1991).

W okresie III RP zaangażowana w działalność organizacji pozarządowych i branżowych, tj. Stowarzyszenie Tłumaczy Polskich (od 1992), PEN Club (od 1995, w latach 1997–1999 członkini zarządu), Stowarzyszenie Pisarzy Polskich (od 1996), Rada Działalności Pożytku Publicznego (członkini w czasie I kadencji jako przedstawicielka organizacji pozarządowych, związków i porozumień pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie) oraz Forum Darczyńców. Od 2000 była dyrektorką ds. informacji i rozwoju w Fundacji im. Stefana Batorego. W 2010 objęła stanowisko dyrektora tej fundacji. W 2014 została także prezesem European Foundation Centre^[1]

W 2006 prezydent Lech Kaczyński, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju, odznaczył ją Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

Żona Konrada Bielińskiego.

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2012-08-26].
• KOR. Dzisiaj wśród nas. ngo.pl, 26 września 2006. [dostęp 2012-08-26].