Ewa Wanat

Ewa Wanat
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1962
Poznań

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu,
Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium

Stanowisko

redaktor naczelna

Pracodawca

Tok FM (2003–2012),
RDC (2013–2015)

Rodzice

Kazimiera Nogajówna, Włodzimierz Saar

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Ewa Agnieszka Wanat (ur. 29 sierpnia 1962 w Poznaniu) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna, w latach 2003–2012 redaktorka naczelna radia Tok FM, a w latach 2013–2015 redaktorka naczelna i dyrektorka programowa Polskiego Radia RDC.

Życiorys

Ewa Wanat jest córką Kazimiery Wanat, jej ojczymem był Andrzej Wanat, a ojcem biologicznym Włodzimierz Saar[1][2][3].

Studiowała polonistykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz niemiecki jako język obcy i teatroznawstwo na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium[4]. Jako studentka była w grupie tak zwanych dzieci Teatru Ósmego Dnia, w 1983 brała udział w spektaklu „Raport z oblężonego miasta”, w 1984 w „Cuda i mięso”.

W 1990 znalazła się w zespole tworzącym Radio S Poznań (dzisiejsze Radio Eska) – reporterka, didżejka, autorka reportaży i programów publicystycznych, wydawczyni programu. Współpracowała z lokalnym dodatkiem Gazety Wyborczej, pisząc recenzje teatralne. Od 1994 współpracowała z TVP Poznań jako reporterka, autorka i prowadząca programy publicystyczne, równolegle realizowała filmy dokumentalne i reportaże dla TVP1 i TVP2 (między innymi o Gustawie Herlingu-Grudzińskim, Teatrze Ósmego Dnia, teatrze Biuro Podróży), adaptowała dla telewizji spektakle teatralne, na przykład „Carmen Funebre” teatru Biuro Podróży i kilkanaście spektakli prezentowanych na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu dla Studia Teatralnego TVP2.

W połowie lat 90. XX wieku głośnym echem w mediach odbiła się jej prowokacja polegająca na wielogodzinnym przejeżdżaniu poznańskich ulic autem zgłoszonym policji jako kradzione (akcja miała na celu unaocznienie dramatycznej bezradności, a nawet bezczynności policji wobec prawdziwych złodziei)[5]. W 1997 roku tworzyła i przez kilka miesięcy kierowała redakcją informacji i publicystyki w poznańskiej Telewizji WTK. Była wydawcą serwisów informacyjnych Radia Plus w Poznaniu. Od 2000 roku prowadziła własną firmę reklamową i producencką – współtworzenie kampanii reklamowych, realizacja programów telewizyjnych, produkcja spektakli teatralnych dla festiwalu Malta.

Od stycznia 2003 do kwietnia 2012 była redaktorką naczelną Tok FM[6]. Na antenie Tok FM prowadziła programy: Kochaj się długo i zdrowo (razem z Andrzejem Depko), Zmiana mentalności (razem ze Zbigniewem Miłuńskim), Subiektyw i Mediacje. Pod jej kierownictwem Radio Tok FM otrzymało tytuł Stacji Roku 2008 w plebiscycie miesięcznika Media&Marketing. Była wśród 100 najbardziej wpływowych Polaków tygodnika Wprost w 2011 roku.

Od września 2012 do marca 2013 prowadziła cykl Kobiecy punkt widzenia, który był emitowany w ramach porannego pasma TVP2 – Pytanie na śniadanie. Od 5 listopada 2012 do 29 kwietnia 2013 razem z Andrzejem Depko, prowadziła poniedziałkową audycję Kochaj się w Radiowej Jedynce.

Od 1 maja 2013[7] do 14 września 2015 była redaktorką naczelną i dyrektorką programową Polskiego Radia RDC. W tej samej stacji od września 2013 do maja 2015 razem z Andrzejem Depko prowadziła wtorkowy program Depko i Wanat o seksie, była też gospodynią piątkowego Poranka RDC. We wrześniu 2015 została zwolniona dyscyplinarnie z radia RDC[8]. W lutym 2016 sąd pracy orzekł, że dyscyplinarne zwolnienie Ewy Wanat z funkcji dyrektorki i redaktorki naczelnej RDC było niewłaściwe[9]. Ewa Wanat wytoczyła kolejny proces RDC o pełne odszkodowanie za trzymiesięczny okres wypowiedzenia, który wygrała w sądzie II instancji w 2018[10].

W 2015 wspólnie z Rafałem Betlejewskim i Tomaszem Stawiszyńskim założyła radio Medium Publiczne w ramach projektu o tej samej nazwie, tworzonego przez zespół dziennikarzy zawodowych i obywatelskich, ekspertów oraz działaczy społecznych[11].

Jest współautorką – z Andrzejem Depko książki „Chuć, czyli normalne rozmowy o perwersyjnym seksie” (2012)[12], autorką zbioru wywiadów „Biało-Czarna” (2016)[13] oraz autorką książki „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie” (2018)[14], za którą otrzymała nagrodę im. Beaty Pawlak[15].

Nagrody i wyróżnienia

  • trzykrotnie nominowana (wraz z zespołem Radia Tok FM) do Nagrody im. Dariusza Fikusa w kategorii „twórca mediów”[4]
  • trzykrotnie nominowana do nagrody im. Andrzeja Woyciechowskiego[16]
  • dwukrotnie nominowana do nagrody Mediów Niptel
  • laureatka Nagrody Hiacynta 2010 „za dziennikarstwo otwarte, odważne, pełne otwartości na problemy społeczne”
  • Człowiek Mediów miesięcznika Brief (2010)
  • Złoty Krzyż Zasługi „za zasługi w działalności na rzecz rozwoju wolnych mediów w Polsce” (2013)[17]
  • Maneo und Tolerantia Award w 2015[18]
  • Nagroda im. Beaty Pawlak za książkę „Deutsche nasz. Reportaże berlińskie”[15]

Przypisy

  1. [wywiad z Ewą Wanat] Grzegorz Sroczyński: Kobieta czołg mdleje. wyborcza.pl Poznań, 10 lipca 1012. [dostęp 2015-09-15].
  2. FilmPolski.pl, „FilmPolski” [dostęp 2016-11-22].
  3. Wanat. Molestowana w domu, wyborcza.pl [dostęp 2019-03-27] (pol.).
  4. a b Ewa Wanat. Tok FM. [dostęp 2010-09-19].
  5. [wywiad Beaty Komornickiej-Nowak z Ewą Wanat] Kompetentni w zamieszaniu. [w:] wyborcza.pl / Duży Format [on-line]. Agora SA, 9 marca 2009. [dostęp 2015-09-15].
  6. Ewa Wanat odchodzi z Tok FM. Press.pl (Press sp. z o.o. sp.k.), 26 kwietnia 2012. [dostęp 2015-09-15].
  7. Małgorzata Wyszyńska: Ewa Wanat będzie naczelną Radia dla Ciebie. Press.pl (Press sp. z o.o. sp.k.), 19 lutego 2013. [dostęp 2015-09-15].
  8. jsch: Ewa Wanat dyscyplinarnie zwolniona z Polskiego Radia RDC. Onet.pl, 14 września 2015. [dostęp 2015-09-15].
  9. Siedlecka Ewa, Ewa Wanat wygrała w sądzie pracy, 18 lutego 2016.
  10. Ewa Wanat wygrała proces z Polskim Radiem RDC dot. zwolnienia, dostanie dwie zaległe pensje, 26 marca 2019.
  11. Ruszyło radio Medium Publiczne. „Chcemy dyskutować, wspólnie wątpić i myśleć” – radio, Ewa Wanat, Rafał Betlejewski, Medium Publiczne | media2.pl, media2.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).
  12. Chuć, czyli normalne rozmowy o perwersyjnym seksie, lubimyczytac.pl [dostęp 2018-10-15].
  13. Biało-Czarna, lubimyczytac.pl [dostęp 2018-10-15].
  14. Deutsche nasz. Reportaże berlińskie, swiatksiazki.pl [dostęp 2018-10-15].
  15. a b Maciej Grzenkowicz, Nagroda im. Beaty Pawlak 2018 dla Ewy Wanat za reportaże „Deutsche nasz”, Gazeta Wyborcza, 11 października 2018 [dostęp 2018-10-15].
  16. Edycja 2015 Nagrody Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego. Radio Zet. [dostęp 2015-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  17. M.P. z 2013 r. poz. 852.
  18. MANEO- und Tolerantia-Awards 2015: Awards 2015 für herausragendes Engagement. Maneo, 2015-08-31. [dostęp 2015-11-08]. (niem.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie