Ewald Wiśniowski

Ewald Wiśniowski
Pełne imię i nazwisko	Ewald Jan Wiśniowski
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1927 Bogucice (Katowice), Polska
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1970 Zabrze
Wzrost	170 cm
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1941–1944 Gwiazda Bogucice 1945 KS 20 Katowice 1945 PKS Katowice 1946–1948 Pogoń Barlinek 1948–1950 KS 20 Katowice 1951–1954 Górnik Radlin 1954 Górnik Zabrze 1955 Stal FSC Lublin 1955–1957 Górnik Zabrze 19 (6) 1958–1961 Górnik 20 Katowice
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1953 Reprezentacja Polski 1 (1)

Ewald Jan Wiśniowski (ur. 24 listopada 1927 w Bogucicach, obecnie dzielnica Katowic, zm. 23 czerwca 1970 w Zabrzu) – polski piłkarz, zawodnik między innymi Górnika Zabrze.

Wiśniowski, noszący boiskowy przydomek "Dupuś", grał na pozycji lewoskrzydłowego. Jego oficjalne dane z czasów aktywnej kariery sportowej to wzrost 170 cm i waga 67 kg, a zawodowo występował jako górnik i instruktor piłki nożnej.

Był wychowankiem Gwiazdy Bogucice, w barwach której rozpoczął treningi w 1941; klub nosił w tym okresie niemiecką nazwę TuS. W 1945 przez pewien czas był piłkarzem KS 20 Katowice i Pocztowego KS Katowice, w latach 1946–1948 grał w Pogoni Barlinek, w latach 1948–1950 ponownie w KS 20 Katowice. W 1951 przeszedł do Górnika Radlin, w barwach którego miał okazję debiutować w ekstraklasie. W 1954 sprowadzony jako czołowy zawodnik radlińskiego klubu do Górnika Zabrze, nie zdołał wywalczyć sobie stałego miejsca w składzie. W zabrskim klubie rozegrał jeden sezon na zapleczu najwyższej klasy rozgrywkowej, a po awansie do ekstraklasy zaliczył w latach 1956–1957 łącznie 19 spotkań, w których strzelił 6 bramek. Jeden mecz ligowy w sezonie dał mu prawo legitymowania się tytułem mistrza Polski za rok 1957. W tymże sezonie wystąpił też w jednym spotkaniu Pucharu Polski, w którym Górnik wyeliminował rezerwy Łódzkiego Klubu Sportowego; Górnik zdołał później dotrzeć do finału tych rozgrywek (Wiśniowski już w kolejnych meczach nie grał), ale trofeum przypadło ostatecznie pierwszemu zespołowi ŁKS.

Wiśniowski zaliczył też kilkumiesięczny epizod w Stali Lublin, a w 1958 powrócił do Katowic. Grał w barwach Górnika 20 Katowice, dawnego KS 20; później klub ten, po fuzji z innymi zespołami, nosił miano GKS Katowice. Wiśniowski występował do 1961.

Jako piłkarz Górnika Radlin zaliczył jeden mecz w reprezentacji Polski. 13 września 1953 wystąpił w meczu z Bułgarią w Sofii, strzelając bramkę, którą ustalił końcowy wynik spotkania na 2:2. Trenerem polskiego zespołu był wówczas Ryszard Koncewicz.

Określany był jako piłkarz szybki i zwinny, który "nie dotknął piłki prawą nogą, jakby się jej brzydził" (A. Gowarzewski, J. Waloszek).

Zmarł z powodu stwardnienia rozsianego. Pochowany został na cmentarzu kościoła Św. Anny, usytuowanym tuż za kościołem Św. Józefa, 300 metrów od stadionu Górnika Zabrze.

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek, Górnik Zabrze, 50 lat prawdziwej historii (1948-1998), Wydawnictwo GiA, Katowice 1998 (6. część cyklu "Kolekcja klubów"), s. 196
• Andrzej Gowarzewski i inni, Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski (2) 1947-1970, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995 (14. część cyklu "Encyklopedia piłkarska Fuji"), s. 58, 176