Extra Flugzeugbau

Extra Flugzeugbau

Extra 230 – pierwszy sukces Extra Flugzeugbau
Państwo	Niemcy
Adres	Flugplatz Dinslaken/Schwarze Heide, 46569 Hünxe[1]
Dyrektor	Walter Extra(ang.)
Zatrudnienie	60 (w 1996)[1]
Położenie na mapie Niemiec Extra Flugzeugbau
51°36′50,368″N 6°51′38,192″E/51,613991 6,860609
Strona internetowa

Extra 300L

Extra 330LC

Extra Flugzeugproduktions- und Vertriebs GmbH – wytwórnia samolotów akrobacyjnych w Hünxe, założona w 1980 roku przez niemieckiego pilota akrobacyjnego Waltera Extrę(ang.), znajdująca się na lotnisku Flugplatz Dinslaken Schwarze Heide(niem.).

Wykorzystując swoje doświadczenie w budowaniu samolotów Pitts Special Walter Extra, zainspirowawszy się osiągami i konstrukcją jednopłata Loudenslager Laser 200, skonstruował samolot Extra 230, z 230 konnym silnikiem i płatem wykorzystującym osiągnięcia niemieckich badań aerodynamicznych z czasów II wojny światowej. Oblatana w 1984 roku Extra 230 przewyższyła osiągami inne samoloty akrobacyjne, a Walter Extra przekształcił warsztat, w którym budował pojedyncze maszyny na indywidualne zamówienia, w regularną wytwórnię lotniczą^[2]. Extra 230 charakteryzowała się doskonałą zwrotnością, miała lepsze przyspieszenie i niższą prędkość przeciągnięcia od maszyn Pittsa; piloci na niej latający zaczęli wygrywać amerykańskie i międzynarodowe mistrzostwa: samolot stał się sukcesem sprzedażowym^[3].

Wersją rozwojową była Extra 260 z kompozytowym (włókno węglowe) skrzydłem, na której w 1991 roku Patty Wagstaff(ang.) jako pierwsza kobieta wygrała amerykańskie mistrzostwa w akrobacji lotniczej. Kolejnym samolotami były jednomiejscowa Extra 300S i dwumiejscowa 300L, ta pierwsza stała się najpopularniejszym samolotem akrobacyjnym w 1990 roku, a przedsiębiorstwo Extra wyrosło na wiodącego producenta samolotów akrobacyjnych o wysokich osiągach^[4]. Na mistrzostwach świata w akrobatyce lotniczej – FAI World Aerobatic Championships organizowanych przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) w 2019 roku, 47 z 61 uczestników i uczestniczek i 8 z pierwszej dziesiątki latało na samolotach Extra (głównie Extra 330 SC)^[5].

Extra 300 była używana przez zespół akrobacyjny Fuerza Aérea de Chile^[6] (Halcones). Zespół akrobacyjny Jordańskich Sił Powietrznych latał na 5 samolotach Extra 300 w latach 1992–2007, kiedy to wymienił je na nowocześniejsze Extra 300 L, i ponownie w drugiej dekadzie XXI w. na 5 maszyn kolejnej generacji Extra-330 LX^[7].

Extra następnie zbudował nieco zmniejszoną wersję modelu 300, z dwustukonnym silnikiem – Extra 200, jako dwumiejscowy samolot do nauki akrobacji, o słabszych osiągach, ale tańszy w eksploatacji niż silniejsza wersja. Wymienna owiewka pozwala na szybką konwersję na samolot dla jednego pilota^[8].

Produkowane samoloty:

• Extra 200 – dwumiejscowy samolot akrobacyjny (oblot 1996);
• Extra 300 – dwumiejscowy samolot szkolno-akrobacyjny;
  • Extra 300 L – wersja dolnopłata;
  • Extra 300 S – wersja jednomiejscowa, akrobacyjna, wyczynowa z silnikiem 300 KM;
• Extra 330 – dwumiejscowy samolot akrobacyjny, wersja rozwojowa Extry 300 z silnikiem Lycoming AEIO-580;
• Extra 500 – sześciomiejscowy samolot z kabiną ciśnieniową (oblot 1996)^[9].

Przypisy

Bibliografia

• Geza Szurovy: Advanced aerobatics. Mike Goulian (red.). New York: McGraw-Hill, 1997. ISBN 0-07-063303-7.