Ezzelino III da Romano

Ezzelino III da Romano
Ilustracja
Ezzelino III da Romano
ilustracja herbu
władca Trevignano
Okres

od 1223
do 1259

Poprzednik

Ezzelino II da Romano

Dane biograficzne
Data urodzenia

25 kwietnia 1194

Data śmierci

7 października 1259

Ojciec

Ezzelino II da Romano

Ezzelino III da Romano (ur. 25 kwietnia 1194, zm. 7 października 1259) – feudalny władca włoskiego miasta Trevignano, który w sojuszu z cesarzem Fryderykiem II podporządkował sobie Weronę i inne miasta w północno-wschodnich Włoszech.

Ezzelino z Romanii swoją karierę polityczną rozpoczął w wieku lat trzydziestu. W 1223 odziedziczył po ojcu Ezzelino II da Romano Treviso[1]. W 1225 roku udało mu się opanować Weronę, a jego dominację nad miastem potwierdziło nadanie w 1226 godności podesty. W tym też roku Ezzelino włączył się w walkę Ligi Lombardzkiej z cesarzem Fryderykiem II. Szybko jednak zerwał współpracę z Ligą i w 1230 roku zrezygnował ze stanowiska podesty. Związał się wkrótce z cesarzem i dzięki jego pomocy w 1232 roku ponownie objął władzę w Weronie. Sojusz Ezzelino z cesarzem wywołał zaniepokojenie w miastach wchodzących w skład Ligi Lombardzkiej, takich jak Mantua, Padwa i Brescia. Wkrótce te trzy miasta wystąpiły przeciwko Ezzelinowi. Jednak jego władzę uratowały przybyłe na pomoc wojska cesarskie, które w 1236 roku wkroczyły do Werony. Z ich pomocą Ezzelino przystąpił do podporządkowywania sobie północnych Włoch, szybko zyskując sławę bezwzględnego i okrutnego władcy. 2 listopada[1] 1236 roku złupił i zajął Vicenzę. 25 lutego[1] 1237 roku jej los podzieliła Padwa. Kiedy w 1237 roku Fryderyk pokonał wojska Ligi Lombardzkiej w bitwie pod Cortenuowa, Ezzelino w nagrodę za wierną służbę otrzymał od cesarza rękę jego córki Selvaggi. Przystąpił wówczas do rozszerzania swojego panowania, bezwzględnie rozprawiając się ze swoimi wrogami. W 1247 roku zajął Cremonę, a w 1250 zdobył Belluno. Jednak szczęście opuściło go w 1250 roku, kiedy zmarł cesarz Fryderyk. Pozbawiony jego pomocy Ezzelino musiał sam stawić czoła koalicji swoich nieprzyjaciół. Papież Innocenty IV obłożył go ekskomuniką i wezwał do krucjaty przeciwko niemu. Następca Innocentego – Aleksander IV powierzył dowództwo wyprawy przeciw Ezzelinowi Filipowi z Rawenny. W 1256 roku Filip zdobył Padwę, w tym samym czasie siły Ezzelino zniszczyły Mantuę, a 1258 roku Brescę. Następnie w bitwie pod Gambarą pokonały i wzięły do niewoli Filipa. W 1259 roku Ezzelino zaatakował Mediolan. Jednak 27 września[2] 1259 roku w bitwie pod Cassano d’Adda jego armia została rozgromiona, a on sam ranny dostał się do niewoli. Odmówił przyjmowania lekarstw oraz pożywienia i zmarł po czterech dniach.

Jakub Burckhardt tak podsumował jego styl rządów: Nikt z późniejszych, nawet Cezar Borgia, nie dorównał Ezzelinowi ogromem zbrodni[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c Praca zbiorowa: Historia powszechna - Od imperium Karola Wielkiego do kryzysu XIV wieku. T. 8. Mediaset Group SA, 2007, s. 84. ISBN 978-84-9819-815-7.
  2. ↑ Praca zbiorowa: Historia powszechna - Od imperium Karola Wielkiego do kryzysu XIV wieku. T. 8. Mediaset Group SA, 2007, s. 85. ISBN 978-84-9819-815-7.
  3. ↑ Jakub Burckhardt, Kultura Odrodzenia we Włoszech. Próba ujęcia, Maria Kreczowska (tłum.), wyd. II., Warszawa: Czytelnik, 1965, s. 7.

Bibliografia

  • Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.

Media użyte na tej stronie

EzzIII.jpg
Woodcut, 16th Century Florence