Fabrizio Dionigi Ruffo

Fabrizio Dionigi Ruffo

Kardynał diakon
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	16 września 1744 San Lucido
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1827 Neapol
Protodiakon
Okres sprawowania	1821–1827
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	26 września 1791 Pius VI
Kościół tytularny	S. Angelo in Pescheria S. Maria in Cosmedin S. Maria in Via Lata

Fabrizio Dionigi Ruffo (ur. 16 września 1744 w San Lucido, zm. 13 grudnia 1827 w Neapolu) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 16 września 1744 roku w San Lucido, jako syn Litteria Ruffo e Ruffo i jego drugiej żony Giustiniany Colonny. Studiował w Collegio Clementino, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure. Po studiach został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, skarbnikiem generalnym Kamery Apostolskiej i prefektem Zamku Świętego Anioła^[1].

26 września 1791 roku został kreowany kardynałem in pectore. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku, a następnie nadano mu diakonię Sant'Angelo in Pescheria^[2]. Wkrótce potem opuścił Rzym, by wstąpić na neapolski dwór Ferdynanda IV i objąć administrację nad sferą Caserty. W 1799 roku towarzyszył królowi podczas wygnania w Palermo, a gdy proklamowano Republikę Partenopejską, został jej wikariuszem generalnym. Zainicjował powstanie antyfrancuskiego ruchu Sanfedismo, przeciwko armii dowodzonej przez generała Jeana Championneta, a także wzniecił powstania w Apulii i Kalabrii. W 1799 roku udało mu się odbić Neapol, a następnie udał się do Wenecji na konklawe. Po przywróceniu władzy papieskiej, zrezygnował z funkcji w Królestwie Neapolu i poparł rządy Józefa Bonapartego^[1].

Po kolejnym najeździe wojsk napoleońskich, uciekł z Rzymu i przyłączył się do Ferdynanda IV, zostając jego ambasadorem przed cesarzem francuskim. Uczestniczył w ślubie Napoleona z Marią Ludwiką Austriaczką, dzięki czemu, jako jeden z 11 kardynałów, miał prawo nosić czerwony ornat. Wraz z Aurelio Roverellą i Giuseppe Dorią został członkiem komisji kardynalskiej, która miała opracować brewe apostolskie, promulgujące dekrety soboru paryskiego. W 1811 roku namawiał Piusa VII, który przebywał w niewoli w Savonie do zaaprobowania dekretów. Za swoje zasługi został odznaczony krzyżem Legii Honorowej. Trzy lata później powrócił do Rzymu, gdzie został chłodno przyjęty przez Kurię Rzymską^[1].

W latach 1819–1820 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów. W 1821 roku został prefektem Kongregacji ds. Wód i protodiakonem i pełnił te funkcje do śmierci, która nastąpiła 13 grudnia 1827 roku w Neapolu^[1].

Przypisy