Fala Alfvena

Fale Alfvéna – rodzaj fal magnetohydrodynamicznych (MHD). Są to fale poprzeczne w zjonizowanym gazie (plazmie) znajdującym się w polu magnetycznym, rozchodzące się wzdłuż tego pola[1].

Fale Alfvena nie powodują zmian ciśnienia ośrodka, które to zmiany są źródłem fal akustycznych, bo gęstość plazmy pozostaje stała w czasie. Prędkość propagacji zaburzenia jest określona wzorem na prędkość Alfvena.

Zjawisko to nazwano nazwiskiem szwedzkiego fizyka Hannesa Alfvéna, laureata Nagrody Nobla. Alfvén postulował istnienie takich zaburzeń już w 1940 r. Fale Alfvéna są teoretycznym przykładem fal magnetohydrodynamicznych, zarejestrowanych w atmosferze Słońca (fale Moretona), a także w jonosferze Ziemi (tzw. wewnętrzne fale grawitacyjne).

Przypisy

  1. ↑ Paweł Artymowicz, Astrofizyka Układów Planetarnych, PWN, 1995; według Encyklopedii Fizyki Współczesnej miałyby to być fale podłużne.

Bibliografia

  • H. Alfvén. Existence of electromagnetic-hydrodynamic waves. „Nature”. 150 (3805), s. 405–406, 1942. DOI: 10.1038/150405d0 (ang.). 

Linki zewnętrzne