Fala przyziemna

Fala przyziemna – fala elektromagnetyczna, która rozchodzi się w powietrzu przy granicy powietrze-ziemia. Fala rozchodzi się częściowo w ziemi lub wywołuje zjawiska elektromagnetyczne w ziemi wpływające na rozchodzenie się fali. Propagacja takiej fali zależy przede wszystkim od parametrów przypowierzchniowych warstw ziemi, między innymi od struktury gleby, wilgotności, temperatury i przede wszystkim od częstotliwości fali elektromagnetycznej. Grubość warstwy ziemi, jaka bierze udział w procesie propagacji, jest tym większa, im mniejsza jest częstotliwość fali.

Fala przyziemna może rozchodzić się jako:

• fala powierzchniowa – emitowana przez antenę nadawczą, umieszczoną na niewielkiej wysokości nad Ziemią, i rozchodząca się wzdłuż jej powierzchni.
• fala przestrzenna – która może mieć dwie składowe: falę bezpośrednią i falę odbitą od powierzchni Ziemi. Jeśli zarówno antena nadawcza i odbiorcza umieszczone są blisko powierzchni Ziemi, wówczas obie te składowe wzajemnie się znoszą (mają jednakowe amplitudy i przeciwne fazy) i jedyną składową fali przyziemnej jest fala powierzchniowa. Fala przestrzenna występuje głównie w zakresie fal ultrakrótkich, a przy dłuższych długościach fal przy połączeniach między Ziemią a samolotem.

Zobacz też

• Propagacja fal radiowych

Bibliografia

• Daniel Józef Bem: Anteny i rozchodzenie się fal radiowych. WNT, 1973, s. 327-336.
• Z. Bieńkowski, E. Lipski: Amatorskie anteny KF i UKF. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1978, s. 179-180.