Falkenried B 10/27

Falkenried B 10/27

Wagon nr 24 spółki Elektrische Straßenbahn Spandau Nonnendamm na terenie zakładu Falkenried
Dane ogólne
Kraj produkcji	Cesarstwo Niemieckie
Producent	Falkenried
Lata produkcji	1908–1911
Dane techniczne
Liczba członów	1
Długość	9220 mm
Masa	7200 kg
Rozstaw wózków	1435 mm
Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	24
Liczba miejsc ogółem	66
Portal Transport szynowy

B 10/27 – oznaczenie stosowane przez Berliner Verkehrsbetriebe (BVG) dla serii 16 tramwajowych wagonów doczepnych, które wyprodukowano w latach 1908–1911 dla przedsiębiorstwa Elektrische Straßenbahn Spandau–Nonnendamm (SpN). W latach 1923–1945 cztery wagony obsługiwały linię nr 120 do Hennigsdorfu. Po podziale Berlina osiem wagonów stało się własnością BVG-West (kursowały do 1954 r.). BVG-Ost eksploatowało pozostałe pięć wagonów do przełomu lat 1969–1970.

Historia

Firma Straßenbahn Spandau–Nonnendamm zamówiła na przełomie lat 1908–1909 sześć doczep o numerach taborowych 19–24 w zakładach Falkenried należących do operatora sieci tramwajowej w Hamburgu. Wagony rozpoczęły przewóz pasażerów w okresie świąt wielkanocnych w 1909 r.^[1] W latach 1910–1911 do Berlina dostarczono kolejne dziesięć doczep o numerach 25–34. Te dwuosiowe doczepy wyposażono w wejścia z otwartymi platformami na końcach nadwozia.

W 1914 r. spółka Spandauer Straßenbahn (SpS) przejęła obsługę Nonnendammbahn i zmieniła numerację wagonów pierwszej i drugiej serii: otrzymały one odpowiednio numery 8–13 i 187–196^[2][3].

Po przejęciu przedsiębiorstwa Spandauer Straßenbahn przez Berliner Straßenbahn (BSt) w grudniu 1920 r., sprzęgi trąbkowe w wagonach zastąpiono sprzęgami Alberta. Wagonom silnikowym przypisano numery od 1487 do 1492, natomiast doczepnym: od 1523 do 1532.

W 1923 r. wagony o numerach 1526–1530 przystosowano do obsługi linii 120; otrzymały one szersze obręcze kół oraz hamulce pneumatyczne^[3].

W 1927 r. we wszystkich doczepach zabudowano platformy. W niektórych wagonach zastąpiono dotychczasowe osiem okien po każdej stronie wagonu czterema większymi. Doczepy eksploatowane na linii nr 120 otrzymały w odróżnieniu od pozostałych egzemplarzy dłuższe pomosty (9,68 m zamiast 9,22 m). Oprócz tego, zamiast powszechnych w Berlinie drzwi przesuwnych, zamontowano w nich drzwi harmonijkowe. Po elektryfikacji linii do Hennigsdorfu hamulce pneumatyczne zastąpiono elektrycznymi. W następstwie wymiany hamulców doczepom nadano nowe oznaczenia z przedziału 1471^II–1485^II[3]. Wraz ze wprowadzeniem przez BVG nowego systemu nazewnictwa taboru doczepy otrzymały oznaczenie B 10/27.

Skutkiem podziału Berlina na sektory było również rozdzielenie spółki BVG na dwa oddziały: zachodni BVG-West i wschodni BVG-Ost. BVG-Ost otrzymało wagony nr 1472^II–1474^II, 1477^II i 1485^II, natomiast wagony nr 1471^II, 1475^III, 1478^II i 1481^II–1484^II stały się częścią taboru BVG-West. Doczepę nr 1476^III wycofano z ruchu prawdopodobnie jeszcze przed rokiem 1949, doczepy nr 1479^II i 1480^II przebudowano przed 1949 r. na lory, którym nadano oznaczenia G 337 i G 338. Podczas gdy do 1954 r. BVG-West wycofało z ruchu wszystkie wagony z nadwoziami drewnianymi, w tym także B 10/27, pięć wagonów z zasobów BVG-Ost eksploatowano do 1969 r. Następnie służyły one jeszcze jako magazyny części zamiennych dla innych wagonów doczepnych: 2253^II (ex 1485^II), 2254^II (ex 1472^II), 2258^II (ex 1473^II), 2289^II (ex 1474^II) und 2290^II (ex 1477^II)^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Siegfried Münzinger. Straßenbahn-Steckbrief. Folge 29. „Berliner Verkehrsblätter”. zeszyt 4, 1978. 
• Siegfried Münzinger. Straßenbahn-Steckbrief. Folge 34. „Berliner Verkehrsblätter”. zeszyt 11, 1978.