Farandola

Farandola obraz Hansa Thomy (1884).

Farandola (fr. farandole) – taniec w metrum 6/8, pochodzący z Prowansji. Muzyka do niego grana jest na specjalnym, jednoręcznym flecie i tamburynie.

Znana już pod koniec średniowiecza, tańczona grupowo, w formie korowodu. Taniec ten jest zbliżony do gawotu, gigue i taranteli. Karmaniola z okresu Wielkiej Rewolucji Francuskiej jest pochodną farandoli.

Najbardziej znane przykłady zastosowania farandoli w muzyce to wesoły taniec w Arlezjance Georges'a Bizeta do sztuki Alphonse'a Daudeta oraz w balecie Śpiąca królewna kompozycji Piotra Czajkowskiego, gdzie taniec rozpoczyna II akt.

Farandola jako gatunek poetycki pojawia się w twórczości Szymona Żuchowskiego^[1]. Jest to wiersz sylabotoniczny o schemacie rymów aab ccb ddb eeb itd. z wykorzystaniem licznych epifor. Na początku wszystkich wersów bez rymu b występuje również ta sama anafora:

Żeby wyśledzić, nie wystarczy spojrzeć,

Żeby uzyskać, nie wystarczy dojrzeć,

Trzeba się trochę namęczyć.

Żeby odkupić, nie wystarczy płacić,

Żeby zatrzymać, nie dosyć zahaczyć,

Uciszyć, co w tle zabrzęczy. [...]

(Szymon Żuchowski, farandola wokół celu^[2])

Zobacz też

• taniec w średniowieczu

Przypisy