Fast Carrier Task Force
| ||
.jpg) Lotniskowce grupy na wodach atolu Ulithi | ||
| Historia | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone | |
| Sformowanie | 1944 | |
| Rozformowanie | 1945 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | Marc Mitscher | |
| Ostatni | John S. McCain Sr. | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Pearl Harbor | |
| Rodzaj sił zbrojnych |  United States Navy | |
| Podległość | United States Pacific Fleet | |
| Skład | Task Group 38 Task Group 58 | |
_with_TG_38_3_off_Okinawa_1945.jpeg)
%2c_in_June_1944_(80-G-236831).jpg)
Fast Carrier Task Force (szybka grupa uderzeniowa lotniskowców) − główna formacja uderzeniowa United States Navy działająca w czasie II wojny światowej na Pacyfiku od stycznia 1944 do zakończenia działań w sierpniu 1945 roku. Formacja ta składała się z kilku oddzielnych grup uderzeniowych (ang. Task Group), z których każdą tworzyło trzy do czterech dużych i średnich lotniskowców i okręty towarzyszące. Eskortę grup stanowiły krążowniki, niszczyciele i budowane już w czasie wojny szybkie pancerniki[1].
Nowy sposób walki
Siły uderzeniowe powstały by sprostać wyzwaniom, jakie stawiały przed flotą realia nowoczesnej wojny morskiej. Jej głównej siły nie stanowiły już − jak dawniej − potężne pancerniki, lecz lotniskowce i ich samoloty pokładowe. Pancerniki i inne ciężkie okręty stały się wsparciem dla lotniskowców, dając im niemal nie do pokonania ścianę ognia przeciwlotniczego oraz zabezpieczenie przed atakami okrętów nawodnych i podwodnych. Jednostki wsparcia każdej grupy uderzeniowej tworzyły kolistą formację wokół lotniskowców. Płynęły relatywnie blisko siebie, by w razie ataku z powietrza wesprzeć lotniskowce i odeprzeć ogniem swych dział przeciwlotniczych nadlatujące samoloty wroga. W razie ataku samolotów torpedowych wszystkie okręty formacji starały się ustawić do nich dziobami, celem zmniejszenia kąta uderzeń torped[2]. W przypadku każdego innego rodzaju ataku lotniskowce nie robiły uników; chodziło o to by dać własnej artylerii przeciwlotniczej bardziej stabilną podstawę do prowadzenia celnego ognia i by pozwolić okrętom eskorty trzymać się jak najbliżej. Główną jednak obronę grupy przed atakami z powietrza zapewniały własne samoloty myśliwskie[3].
Dowódcy
Pierwszeństwo w tworzeniu i operowaniu grup uderzeniowych należy przypisać admirał Marcowi Mitscherowi[4][5][a], następnie Fast Carrier Task Force − w różnym czasie − dowodzili admirałowie o zupełnie odmiennych charakterach: Raymond Spruance i William „Bull” Halsey. Halsey był dowódcą agresywnym i lubił ryzyko, natomiast Spruance − profesjonalista, ale kunktator − zachowywał ostrożność w działaniu. Większość wysokiej rangi oficerów wolała służyć pod rozkazami Spruance’a; zwykli marynarze byli dumni służąc u Halseya[6]. Naczelnym dowódcą ich wszystkich był admirał Chester Nimitz.
Gdy Fast Carrier Task Force wchodziła w skład 5 Floty adm. Spruance’a, nosiła nazwę Task Force (TF) 58. Kiedy dowodził nią, jako częścią 3 Floty, adm. Halsey, otrzymywała nazwę Task Force (TF) 38. Każda operacja kończyła się gdy jeden z admirałów i jego sztab zdawał dowództwo drugiemu, który − w tym samym czasie − kończył planowanie następnej. To pozwalało Navy na utrzymywanie wysokiego tempa operacyjnego, a na Japończykach sprawiało wrażenie, że amerykańskie siły morskie na Pacyfiku są większe niż w rzeczywistości[7].
Szybka grupa w akcji
W ciągu ostatnich dwóch lat wojny Fast Carrier Task Force brała udział we wszystkich walkach US Navy na Pacyfiku. Poszczególne grupy mogły działać samodzielnie lub − w razie potrzeby − w połączeniu z innymi. Rajdy bombowe przeciw umocnionym wyspom jak Iwo Jima czy Chichi Jima mogły być przeprowadzane przez jedną lub dwie grupy, ale gdy rozpoczynała się większa operacja Szybka Grupa Uderzeniowa dążyła do koncentracji wszystkich grup. Każda z grup mogła pozostać niezależna, ale musiała przeprowadzać swe operacje w ścisłej współpracy z innymi grupami w celu zapewnienia Fast Task Force jak najlepszej osłony i siły uderzeniowej[8].
Fast Carrier Task Force działała w połączeniu z dwiema innymi wielkimi częściami składowymi Floty Pacyfiku: Amphibious Force, która była znacznie większa, bowiem przewoziła, zaopatrywała i zapewniała bezpośrednie wsparcie wojskom inwazyjnym oraz Service Squadrons, czyli setkami jednostek pomocniczych zaopatrujących i obsługującej okręty floty[9]. Zarówno flota, jak i poszczególne grupy zadaniowe, zmieniały nazwy wraz ze zmianą dowódców Flot. Pod skrzydłami 5 Floty wojska inwazyjne nosiły nazwę 5 Amphibious Force, ale gdy dowódcą został Halsey była to 3 Amphibious Force. Na początku 1945 roku, przed bitwą o Iwo Jimę, Task Force składała się z osiemnastu lotniskowców, ośmiu pancerników i dwóch krążowników liniowych, nie licząc wielu lżejszych okrętów. Sama TF 58 dysponowała większą siłą ognia niż jakakolwiek flota wojenna w dziejach[8].
TF 38 powstała w sierpniu 1943 roku, z USS Saratoga jako lotniskowcem prowadzącym, a dowództwo sprawował kontradmirał Frederick C. Sherman. TF 58 utworzył 6 stycznia 1944 wiceadmirał Marc Mitscher, przy czym podlegał on dowódcy 5 Floty, adm. Spruance'owi. TF 38 istniała nadal, ale jedynie jako dowództwo operacyjne.
Gdy 26 sierpnia 1944 roku dowodzenie przejął od Spruance’a Halsey, wszystkie formacje ponownie zmieniły nazwy. Mitscher, lotnik i mistrz w operowaniu siłami lotniczymi, prosił o pozostawienie go na stanowisku dowódcy Fast Carrier Task Force do czasu aż jego następca, adm. John McCain, nabędzie większej wprawy w operowaniu grupami uderzeniowymi lotniskowców[4]. King i Nimitz wyrazili zgodę[10]. Admirał floty Halsey, jak przed nim Spruance, zawiadywał Fast Carrier Task Force. Podczas przygotowań do desantu na Leyte grupa powiększyła się do dziewięciu dużych (CV) i ośmiu lekkich (CVL) lotniskowców. TF 38 składała się z czterech grup uderzeniowych: Task Group (TG) 38.1 dowodził adm. McCain, przy czym poprzedni dowódca, adm. Joseph „Jocko” Clark, służył jako doradca, TG 38.2 była dowodzona przez adm. Geralda Bogana, TG 38.3 przez adm. Fredericka Shermana, a TG 38.4 adm. Ralpha Davisona[11].
Po bitwie o Leyte Mitscher przeszedł do prac planistycznych na lądzie, a miejsce jego zajął, jako dowódca TF 38, wiceadm. McCain nadal podlegając 3 Flocie Halseya.
26 stycznia 1945 roku z kolei Halsey i McCain przeszli do prac sztabowych, a Spruance i Mitscher wrócili na poprzednie stanowiska (oczywiście 3 Flota stała się 5 Flotą, a TF 38 zmieniła nazwę na TF 58). Obaj dowodzili działaniami floty w bitwach o Iwo Jimę i Okinawę bezustannie mając do czynienia ze startującymi z lotnisk na lądzie samolotami kamikaze. Nawet gdy walki o Okinawę trwały już drugi miesiąc obecność lotniskowców − jako wsparcie żołnierzy na wyspie − była niezbędna, bowiem nie mogły ich jeszcze zastąpić siły lotnicze Armii, które nie były tak wprawne w szybkim uruchamianiu lotnisk lądowych jak piechota morska. Pod koniec kwietnia adm. Nimitz postanowił osobiście zapoznać się z sytuacją. Zauważył, że po dwóch miesiącach operacji wspierania wojsk lądowych walczących na Okinawie, dowództwo Fast Carrier Task Force jest wyczerpane psychicznie z powodu konieczności nieustannego odpierania samobójczych ataków z powietrza. Po powrocie do Pearl Harbor powiadomił Halseya, że musi w ciągu trzydziestu dni przejąć dowodzenie od Spruance’a, niezależnie od tego, czy operacja będzie jeszcze trwała czy też zostanie zakończona[12]. 28 maja Halsey przybył na swym nowym flagowym Missouri i zastąpił Spruance’a, a równocześnie McCain zastąpił Mitschera. Spruance i Mitscher wrócili do Pearl Harbor, 5 Flota raz jeszcze stała się 3 Flotą, a Task Force 58 ponownie Task Force 38. Halsey dowodził aż do kończącej wojnę kapitulacji Japonii, co nastąpiło 2 września 1945 roku.
Uwagi
- ↑ Gdy wojna się skończyła admirał Nimitz powiedział o Mitscherze: „to oficer w kierowaniu szybkimi grupami lotniskowców najzdolniejszy i najlepszy. Wątpię by ktokolwiek inny potrafił dać z siebie tyle dla zniszczenia nieprzyjacielskiej floty.”
Przypisy
- ↑ Taylor 1954 ↓, s. 170.
- ↑ Potter 2005 ↓, s. 123.
- ↑ Reynolds 1968 ↓, s. 94.
- ↑ a b Taylor 1954 ↓, s. 304.
- ↑ Reynolds 1968 ↓.
- ↑ Touhy 2007 ↓, s. 323.
- ↑ Touhy 2007 ↓, s. 325.
- ↑ a b Willmott 1984 ↓, s. 180.
- ↑ Potter 2005 ↓, s. 184.
- ↑ Potter 2005 ↓, s. 183.
- ↑ Taylor 1954 ↓, s. 248.
- ↑ Potter 2005 ↓, s. 257-258.
Bibliografia
- E. B. Potter: Admiral Arliegh Burke. Annapolis, MD: U.S. Naval Institute Press, 2005. ISBN 978-1-59114-692-6.
- Clark Reynolds: The Fast Carriers. Annapolis, MD: U.S. Naval Institute Press, 1968. ISBN 1-55750-701-5.
- Theodore Taylor: The Magnificent Mitscher. Annapolis, MD: U.S. Naval Institute Press, 1954. ISBN 1-59114-850-2.
- William Touhy: America's Fighting Admirals: Winning the War at Sea in World War II. St. Paul, MN: Zenith Press, 2007. ISBN 978-0-7603-2985-6.
- H. P. Willmott: June 1944 in France, Italy, Eastern Europe And The Pacific, Allied Armies Fought Battles Which Decided The War. New York: Blandford Press, 1984. ISBN 0-7137-1446-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
U.S. Navy Vice Admiral Marc A. Mitscher, Commander, Task Force 58, on board his flagship, the aircraft carrier USS Lexington (CV-16), at the time of the Marianas campaign, June 1944.
The U.S. Navy Task Force 38, of the U.S. Third Fleet maneuvering off the coast of Japan, 17 August 1945, two days after Japan agreed to surrender. The aircraft carrier in lower right is USS Wasp (CV-18). Note that her forward hull number on the flight deck is painted to be readable for planes coming from the bow. This was discontinued as escort carriers with such high numbers, like in this case USS Rudyerd Bay (CVE-81), were commissioned. The other identifiable carrier is USS Shangri-La (CV-38) in the left center. She is the only known carrier to have her air group identification letter ("Z") painted in white on her flight deck, instead of her hull number. Also present in the formation are four other Essex-class carriers, four Independence-class light carriers, at least three battleships, two of the Iowa-class and one of the South Dakota-class, plus several cruisers and destroyers.
Two U.S. Navy Curtiss SB2C-4 Helldiver dive bombers of Bombing Squadron 83 (VB-83) fly against the backdrop of ships of Task Group 38.3 operating off Okinawa. VB-83 operated from USS Essex (CV-9), pictured in foreground, during the period March-September 1945. Note the geometric identification symbols ("G-symbols") of the aircraft from the Essex. In the background are the battleship USS Washington (BB-56), a long-hull Essex-class carrier and an Independence-class light carrier.
U.S. Third Fleet aircraft carriers at anchor in Ulithi Atoll, 8 December 1944, during a break from operations in the Philippines area. The carriers are (from front to back): USS Wasp (CV-18), USS Yorktown (CV-10), USS Hornet (CV-12), USS Hancock (CV-19) and USS Ticonderoga (CV-14). Wasp, Yorktown and Ticonderoga are all painted in camouflage Measure 33, Design 10a. The other Essex-class carrier painted in sea blue Measure 21 is USS Lexington (CV-16).
*Description: On a circular background of fair sky and moderate sea with land in sinister base, a tri-mast square rigged ship under way before a fair breeze with after top-sail furled, commission pennant atop the foremast, National Ensign atop the main, and the commodore's flag atop the mizzen. In front of the ship a luce-type anchor inclined slightly bendwise with the crown resting on the land and, in front of the shank and in back of the dexter fluke, an American bald eagle rising to sinister regarding to dexter, one foot on the ground, the other resting on the anchor near the shank; all in proper colors. The whole within a blue annulet bearing the inscription "Department of the Navy" at the top and "United States of America" at the bottom, separated on each side by a mullet and within a rim in the form of a rope; inscription, rope, mullet, and edges of annulet all gold. *Background: The policy for use of the Navy seal and emblem is contained in SECNAV Instr 5030.4 and SECNAV Instr 5030.6. The seal design was approved by the President of the United States by Executive Order 10736 dated October 23, 1957. Request for use of the Navy emblem should be submitted in writing to Defense Printing Service, ATTN: DPSMO, 8725 John Kingman Rd Suite 3239, Fort Belvoir, VA 22060-6220. The telephone number is (703) 767-4218. 1879 version here: http://etc.usf.edu/clipart/54900/54985/54985_seal_navy.htm