Feldmarschalleutnant

Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Odznaka stopnia wojskowego feldmarschalleuntanta w armii austro-węgierskiej

Feldmarschalleutnant (FML), dawniej pisany Feldmarschall-Leutenant) – ranga generalska (lecz nie marszałkowska) w wojskach Świętego Cesarstwa, Cesarstwa austriackiego, Austro-Węgier, pierwszej Republiki Austriackiej (1918–1934) i Państwa Austriackiego (1934–1938). W armii węgierskiej jego odpowiednikiem jest stopień altábornagy, stosowany do dziś.

W armiach innych państw odpowiednik to dwugwiazdkowy generał (generał porucznik, w Wojsku Polskim obecnie generał dywizji).

W języku polskim nazwa feldmarschalleutnant jest niekiedy tłumaczona w sposób dosłowny, choć mylący, jako feldmarszałek-lejtnant, feldmarszałek-porucznik lub marszałek polny porucznik. Ze względu na podobieństwo nazwy z feldmarszałkiem te dwa pojęcia są często mylone i feldmarschalleuntantom niesłusznie przypisuje się rangę (feld-)marszałkowską.

Zarys historyczny

Ranga feldmarschalleutnanta pojawiła się w Niemczech jednocześnie ze stopniem feldmarszałka na początku wojny trzydziestoletniej. Głównodowodzący, którym był cesarz, przydzielał feldmarszałkowi zastępcę – pod-feldmarszałka, do którego obowiązków należało występowanie w imieniu marszałka, oprowiantowanie żołnierza, kontrolowanie dróg i straż itd. Do 1705 ranga feldmarschalleutnanta istniała także w Szwecji.

W wojskach Świętego Cesarstwa stopień istniał do 1806, w armii Austro-Węgier do 1918. Pierwszym habsburskim oficerem noszącym stopień feldmarschalleutnanta był Hieronim von Colloredo(niem.) (1582–1638), a ostatnim mianowanym Wilhelm Bankowski von Frugnoni(niem.) (1867–1932). Armia pierwszej Republiki Austriackiej miała sześciu posiadaczy tego stopnia.

Feldmarschalleutnant nie otrzymywał przy nominacji głównego atrybutu rangi marszałkowskiej – laski marszałkowskiej (której polską odmianą jest buława), ale miał prawo do tytułu ekscelencja. Wyższą rangą od feldmarschalleutnanta był w armii austro-węgierskiej generał odpowiedniego rodzaju broni: piechoty (General der Infanterie), kawalerii (General der Kavallerie) lub artylerii (Feldzeugmeister).

Przypisy

Bibliografia

• Georg von Alten: Handbuch für Heer und Flotte, Band III. Berlin: 1911.