Felicjan Loth

Felicjan Loth, ps. „Felek” (ur. 30 czerwca 1914 we Lwowie, zm. 24 lipca 1982 w Warszawie) – chirurg, narodowiec, żołnierz Związku Jaszczurczego.

Życiorys

Młodość

Działał w harcerstwie. Był też członkiem Obozu Narodowo-Radykalnego^[1]. Uczęszczał do Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Następnie podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak już od 1934 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim UW, gdzie dyplom otrzymał 13 III 1940. Tutaj był prezesem Koła Medyków^[2].

II wojna światowa

W czasie wojny należał do Związku Jaszczurczego. Pracował w szpitalu PCK na ul. Smolnej 6, gdzie odbywały się tajne zajęcia w zakresie studiów medycznych. 20 lutego 1941 został aresztowany przez gestapo za działalność w Kole Medyków. Trafił na Pawiak, gdzie przeszedł brutalne śledztwo. Dzięki pomocy będącego tu wcześniej dra Zygmunta Śliwickiego (internista w szpitalu więziennym) otrzymał pracę w tym szpitalu (jako chirurg). Tutaj zaangażował się w działalność konspiracyjną. Mimo wszelkich zakazów niesiono pomoc potrzebującym, w tym także Żydom^[3]. Zwolniony 31 VII 1944, gdy likwidowano Pawiak (150 mężczyzn i 50 kobiet, w tym lekarze)^[4]. W czasie powstania był lekarzem chirurgiem w szpitalu polowym na ul. Mokotowskiej 55^[5]. Po upadku powstania i ewakuacji z personelem Szpitala Wolskiego (ul. Płocka 26) przebywał na Pomorzu, zagrożony aresztowaniem NKWD^[6].

Powojenne losy

Grób Felicjana Lotha na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Od 1945 do 1950 pracował w Szpitalu Wolskim. Był także wykładowcą anatomii w Akademii Sztuk Pięknych. Od 1950 do 1953 był asystentem w klinice ortopedycznej Akademii Medycznej. Następnie pracował do 1956 w sanatorium w Otwocku.

Był organizatorem Wojewódzkiego Szpitala Chirurgii Urazowej Dziecięcej „Omega” w Al. Jerozolimskich 57. Placówką tą kierował do końca życia.

W 1961 był pierwszym chirurgiem w Polsce, który dokonał wycięcia stawu kolanowego u chorego z hemofilią, mając jedynie świeże mrożone osocze, jako substytut czynnika VIII^[3][7].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A27-12-24/25)^[8].

Rodzina

Był synem Edwarda i Jadwigi z domu Niemirycz^[3]. W grudniu 1939 ożenił się z Zofią Guttakowską^[9]. Był kuzynem artysty malarza Romana Gineyki, spowinowaconym z nim - poprzez swoją żonę Zofię z Guttakowskich (w rodzinie zwana "Nini"), która była siostrzenicą tego artysty (córką Ireny z Gineyków - Guttakowskiej).

Publikacje

• Byłem lekarzem na Pawiaku, [w:] Pamiętniki lekarzy, „Czytelnik”, Warszawa 1964.

Przypisy

Bibliografia

• W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934–1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, IPN, Warszawa 2011, s. 242 i 243, przypis 172, 431 (zdjęcie), 489. ISBN 978-83-7629-283-0