Felicyta z Kartaginy

Święta
Felicyta z Kartaginy

męczennica
Wyobrażenie świętej Felicyty na witrażu w kościele w Andlau, Alzacja
Data urodzenia	w II wieku
Data i miejsce śmierci	7 marca 202 lub 203 Kartagina (dzis. Tunis)
Czczona przez	Kościół katolicki, Cerkiew prawosławną, Apostolski Kościół Ormiański, wspólnotę anglikańską, kościoły ewangelickie
Wspomnienie	7 marca (kat.) 1/14 lutego (praw.) 25 lutego/10 marca (orm.)

Męczeństwo św. Perpetui i towarzyszy
(św. Perpetua w środku, po lewej św. Felicyta); XIX-wieczny witraż z kościoła w Vierzon, Francja

Felicyta z Kartaginy (cs. мученица Филицитата; zm. 7 marca 202 lub 203 w Kartaginie) – męczennica wraz ze św. Perpetuą (znane jako Felicyta i Perpetua, męczennice kartagińskie) w czasach panowania Septymiusza Sewera, święta Kościoła katolickiego, anglikańskiego, ewangelickiego, prawosławnego i ormiańskiego.

Życiorys

Informacje o św. Felicycie i jej towarzyszach pochodzą z zachowanych dokumentów: pamiętnika pisanego w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacji naocznego świadka późniejszych wydarzeń.

Felicyta była niewolnicą młodej chrześcijanki i matki św. Perpetui, która namówiła ją na porzucenie pogaństwa. Sama będąc przyszłą matką w ósmym miesiącu ciąży, została katechumenką. Dołączyli do niej inni niewolnicy: Rewokatus, Sekundulus i Saturninus oraz brat św. Perpetui Saturus. Felicyta, będąc w ciąży, zgodnie z ówczesnym prawem rzymskim nie mogła zostać stracona. Wkrótce urodziła córkę, którą zaadoptował jeden z chrześcijan, a więźniowie zostali skazani na pożarcie przez dzikie zwierzęta. Perpetua i Felicyta miały być zabite przez rozjuszoną krowę^[1] lub przez bawoły, lwy i tygrysy^[2]. W ostateczności zginęły na arenie od mieczy gladiatorów^[1].

Kult

Egzekucja odbyła się prawdopodobnie 7 marca i w tym dniu obchodzone jest (w Kościele katolickim, ewangelickim i anglikańskim) wspomnienie liturgiczne św. Felicyty i św. Perpetui. Obie święte zostały wpisane do kanonu Mszy świętej. Nad ich grobem została wybudowana bazylika.

Początkowo kult św. Felicyty był szeroko rozpowszechniony. Późniejsza legenda uczyniła z niej matkę siedmiu synów, a w 1969 roku (po Soborze watykańskim II) jej kult ograniczono do kalendarza lokalnego.

Święta ta do dziś wymieniana jest w Modlitwie Eucharystycznej (Communicantes) Kanonu rzymskiego.

Dzień obchodów

Kościoły wschodnie z uwagi na liturgię według kalendarza juliańskiego wspominają świętą:

• 1/14 lutego^[a], tj. 14 lutego według kalendarza gregoriańskiego (Kościół prawosławny),
• 25 lutego/10 marca, tj. 10 marca, jeśli luty ma 28 dni (Kościół ormiański)^[3].

Ikonografia

W ikonografii św. Felicyta przedstawiana jest zazwyczaj wraz ze św. Perpetuą. Pomimo różnicy ich stanów obie kobiety mają podobny wygląd. Mają na sobie czerwone płaszcze, a w dłoniach męczeńskie krzyże. Sztuka zachodnia rozróżnia je wyraźnie. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem i welonem, Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.

Zobacz też

• Felicyta – informacje o imieniu
• kult świętych
• męczennicy wczesnochrześcijańscy
• wstawiennictwo świętych
• żywoty świętych

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Felicyta, męczennica rzymska. Deon.pl. [dostęp 2013-12-01].
• Perpetua i Felicyta. Internetowa Liturgia Godzin, brewiarz.pl. [dostęp 2013-12-01].
• Jarosław Charkiewicz: św. Perpetua z Kartaginy. Serwis Cerkiew.pl. [dostęp 2013-12-01].
• Męczeństwo Perpetuy i Felicyty. W: Męczennicy. Ewa Wipszycka, Marek Starowieyski (wstępy, oprac. i wybór tekstów), A. Malinowski (przekład). Wyd. 2. T. 9 (Ojcowie żywi). Kraków: Znak, 1991,1995..