Feliks Dzikielewski

Feliks Dzikielewski

Feliks Olawski

Oliw, Oliwa, Rudolf, Takster

Feliks Dzikielewski (ze zbiorów NAC)
podpułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1906 Osowo
Data i miejsce śmierci	9 maja 1986 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1926–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Jednostki	3 Batalion Telegraficzny Kompania Telegraficzna 29 DP 76 Lidzki Pułk Piechoty Pułk KOP „Wilejka” 207 Pułk Piechoty 3 Brygada Kadrowa Strzelców 1 Brygada Strzelców Oddział V Łączności Komendy Głównej AK
Stanowiska	oficer łączności pułku dowódca kompanii p.o. szefa sztabu oddziału
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Późniejsza praca	technik, starszy referent, kierownik sekcji łączności w Wydziale Operacyjnym KG Straży Pożarnej
Odznaczenia

Feliks Dzikielewski ps. „Oliw”, „Oliwa”, „Rudolf”, „Takster”, nazwisko konspiracyjne: Feliks Olawski (ur. 19 listopada 1906 w Osowie, zm. 9 maja 1986 w Warszawie) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, „cichociemny”.

Życiorys

Feliks Dzikielewski urodził się 19 listopada 1906 roku w Osowie, w rodzinie Andrzeja, rolnika, i Franciszki z Chmielewskich. W 1926 roku ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie im. G. Piramowicza w Suwałkach. W roku szkolnym 1926/1927 ukończył Kurs Szkoły Podchorążych w Oficerskiej Szkole Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. W 1927 roku został podchorążym Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, która w następnym roku została przemianowana na Szkołę Podchorążych Inżynierii. 15 sierpnia 1929 roku został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku w korpusie oficerów łączności^[1]. 20 września 1930 roku, po ukończeniu szkoły, został wcielony do 3 batalionu telegraficznego w Grodnie^[2]. Wiosną 1932 roku został przeniesiony do kompanii telegraficznej 29 Dywizji Piechoty w Grodnie^[3][4].

W tym samym roku ożenił się z Heleną Dobkowską (r. 1907), urzędniczką, z którą miał dwoje dzieci: Andrzeja (ur. w 1935 roku) i Lucynę Małgorzatę (ur. w 1939 roku).

Następnie służył w 76 Lidzkim pułku piechoty. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku, a kapitana – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku korpusie oficerów łączności. W latach 1938–1939 w pułku KOP „Wilejka” na stanowisku oficera łączności pułku^[5].

W kampanii wrześniowej 1939 roku walczył jako oficer łączności 207 pułku piechoty. 18 września 1939 roku przekroczył granicę polsko-węgierską. W grudniu 1939 roku dotarł do Francji, gdzie służył w Centrum Wyszkolenia Łączności jako dowódca kompanii. Od czerwca 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie ponownie służył w Centrum Wyszkolenia Łączności, a następnie jako dowódca 3 kompanii łączności 3 Brygady Kadrowej Strzelców i jako pomocnik szefa łączności 1 Brygady Strzelców.

Odbył przeszkolenie konspiracyjne ze specjalnością w łączności i został zaprzysiężony 5 października 1942 roku. Został zrzucony w Polsce w nocy z 16 na 17 lutego 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Vice”. Po skoku został awansowany na majora i przydzielony do Dowództwa Wojsk Łączności Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK jako kierownik Referatu III (wydawanie regulaminów, instrukcji itp.), następnie również (równolegle) jako kierownik Referatu II (dywersja i sabotaż na liniach komunikacyjnych, operacje łączności i plany na okres powstania powszechnego), a od listopada 1943 roku p.o. szefa sztabu Oddziału.

W powstaniu warszawskim znalazł się w II rzucie Komendy Głównej AK. Po upadku powstania 2 października 1944 roku wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Od października 1944 roku służył jako oficer Oddziału V KG AK. W tym samym roku awansował na podpułkownika.

W 1945 roku był Kierownikiem Łączności Technicznej w I Zarządzie WiN^[6]. Na sugestię przełożonych ujawnił się 20 listopada 1945 roku w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie.

Od końca 1945 był rozpracowywany przez MBP, kilkakrotnie odrzucił propozycje współpracy z UB. W marcu 1946 roku wstąpił do PSL, w którym był aktywnym działaczem do września 1947 roku.

W 1948 roku został zatrzymany, a 24 października 1950 roku aresztowany przez UB pod zarzutem szpiegostwa. 23 maja 1951 roku został zwolniony z powodu braku dowodów winy. Inwigilowany i szykanowany nie mógł znaleźć pracy.

Od czerwca do września 1946 roku pracował w Związku Zawodowym Muzyków, następnie w Przedsiębiorstwie Państwowym Technicznej Obsługi Rolnictwa w Łodzi, pracując jako delegat Zarządu Głównego w Warszawie. Od 1 marca 1953 roku znalazł pracę w Warszawskim Przedsiębiorstwie Robót Telekomunikacyjnych jako technik, a później starszy referent. Od 18 lipca 1957 roku do przejścia na emeryturę 31 grudnia 1971 roku pracował jako kierownik sekcji łączności w Wydziale Operacyjnym Komendy Głównej Straży Pożarnej. Zmarł 9 maja 1986 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A41-3-1)^[7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12430^[8]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wojska

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
• Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
• Krzysztof A. Tochman. Sylwetki niezłomnych – Dodatek historyczny IPN 10/2008 (17). „Nasz Dziennik”, 2008-10-31. 
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz — Meble”, 1994, s. 36–37. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 307. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 118.