Feliks Henryk Machnowski

Feliks Henryk Machnowski

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1896 Złoczów
Data śmierci	1966
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	5 Pułk Piechoty Legionów 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych 5 Wileńska Brygada Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska 1944-1945, bitwa o Monte Cassino)
Odznaczenia

Feliks Henryk Machnowski i Henryk Piątkowski (czerwiec 1944, opodal Jelsi we Włoszech)

Feliks Henryk Machnowski (ur. 20 listopada 1896 w Złoczowie, zm. 1966^[1]) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Urodził się 20 listopada 1896 roku w Złoczowie, w rodzinie Seweryna^[2]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku piechoty Legionów w stopniu porucznika, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari^[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1775 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów w Wilnie^[4][5]. Z dniem 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Batalionu Szkolnego Piechoty DOK III do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego^[6]. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[7]. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 189 lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. W 1932 roku był oficerem 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach^[9]. W 1934 roku został przeniesiony do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych^[10]. W 1936 roku został członkiem Komisji Odznaki Pamiątkowej GISZ. W 1936 roku został awansowany do stopnia podpułkownika w korpusie oficerów piechoty. W 1939 roku był zastępcą szefa Biura Inspekcji GISZ i oficerem do spraw wyszkolenia^[11].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku został aresztowany przez Sowietów. Został deportowany w głąb ZSRR. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 roku odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. W trakcie przemieszczania wojsk polskich w stopniu podpułkownika pełnił funkcję dowódcy ośrodka ewakuacyjnego w Teheranie^[12]. Wraz z 2 Korpusem Polskim Polskich Sił Zbrojnych przebył szlak przez Bliski Wschód. Brał udział w kampanii włoskiej. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino pełniąc funkcję zastępcy dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty^[13][14],, a następnie od 17 maja do 4 czerwca 1944 roku dowódcy tej brygady^[15]. Od grudnia 1944 roku w Peebles w Szkocji jako wykładowca Wyższej Szkoły Wojennej PSZ.

Po wojnie pozostał na emigracji. Osiadł w Argentynie, gdzie w Buenos Aires w 1962 roku wydał publikację pt. Wilki zedrą łańcuchy a świnie sądzone będą^[16].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^[17]
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 15259^[18]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Krzyż Oficerski Orderu Świętego Aleksandra (Bułgaria, 1936)^[19]
• Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania)^[20]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[21]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.