Feliks Maciejowski

Feliks Maciejowski
Feliks Erazm Jan Nepomucen Maciejowski
Szczęsny Maciejowski
Szczęsny Ludolub
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1799
Jurowce

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1882
Lwów

Przyczyna śmierci

wypadek drogowy

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Zawód, zajęcie

lekarz

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor

Rodzice

Franciszek, Anna

Małżeństwo

Eugeni z d. Gregoire

Dzieci

Eugenia, Helena, Leonia

Krewni i powinowaci

Karol Wild, Bolesław Głowacki (zięciowie)

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari

Feliks Erazm Jan Nepomucen Maciejowski herbu Ciołek, także jako Szczęsny Maciejowski (ur. 15 maja 1799 w Jurowcach, zm. 25 lutego 1882 we Lwowie) – polski lekarz.

Życiorys

Feliks Erazm Jan Nepomucen Maciejowski (także określany jako Szczęsny Maciejowski[1]) urodził się 15 maja 1799 w Jurowcach[2][3][4][5][1][6][7][8][9]. Był synem Franciszka (herbu Ciołek) i Anny z Lychowskich[4][8]. Ukończył gimnazjum w Przemyślu, następnie kurs filozoficzny we Lwowie[3][4][5][6][1][8]. Studiował medycynę w Wiedniu[3][2][1][8]. 3 czerwca 1826 uzyskał tam dyplom lekarza – stopień magistra sztuki położniczej i doktora medycyny na podstawie rozprawy De scrophulosi[3][5][2][1][6][8]. Następnie przez cztery lata odbywał podróż naukową[3]. W tym czasie dokształcał się i praktykował za granicą, w klinikach i szpitalach niemieckich i francuskich[4][6][8]. Przez trzy lata przebywał w Paryżu, udzielając się jako lekarz hr. Leona Potockiego[2].

Po wybuchu powstania listopadowego przybył do Warszawy, gdzie mianowany przez Rząd Narodowy służył jako lekarz sztabowy, kierownik, ordynator i naczelny lekarz wojskowego Szpitala Ujazdowskiego[3][5][2][6][1][8]. Wyróżnił się skutecznym stosowaniem nowatorskich metod leczenia[8]. Za wzorową pracę na stanowisku lekarza ordynującego 4 września 1831 został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (numer 2410)[10][5][2][6][1][8].

Później udał się na emigrację do Paryża, skąd przybył ponownie na obszar Galicji w 1832[2][8]. W tym roku osiadł we Lwowie, gdzie pozostał przez 50 lat życia i pracował prywatnie jako lekarz[3][4][5][2][1][6][8]. Był m.in. lekarzem domowym rodziny Fredrów[8]. Był powszechnie szanowanym lekarzem, propagował naukę pływania, leczenie uzdrowiskowe, interesował się homeopatią[5][2][6][8]. Publikował prace w dziedzinie medycyny[2]. Wydał broszurę pt. Prawidła ochrony prywatnej w czasie zbliżania i pojawiania się cholery azjatyckiej, z obecnego stanowiska umiejętności lekarskiej i według licznych własnych postrzeżeń w epidemiach tej choroby na ziemi ojczystej (pierwotnie w 1866 opublikowane pod pseudonimem doktor Ludolub Szczęsny, następnie w tym samym roku opublikowane w wydaniu poprawionym i powiększonym pod własnym nazwiskiem)[4][5][6][2][8]. Po jego wpływem doszło we Lwowie do rozwiązania działającego w języku niemieckim Towarzystwa Lekarzy[3]. Działał na rzecz utworzenia Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich (w 1867), w którym przez pierwsze dwa lata pełnił potem funkcję pierwszego prezesa[3][4][5][2][1][8]. Pełnił mandat radnego rady miejskiej we Lwowie od 1848 do 1872[3][4][5][1]. 30 czerwca 1876 uroczyście obchodził jubileusz 50-lecia pracy lekarskiej[3][4][6][8]. Do końca życia był jednym z najstarszych lekarzy we Lwowie[4].

Był żonaty z Eugenią Gregoire[8]. Ich córkami były Eugenia, Helena, Leonia[11][12][13] (żona księgarza Karola Wilda)[4]. Był także teściem dyrektora szpitala powszechnego we Lwowie, dr. Bolesława Głowackiego[4].

W lutym 1882 uległ wypadkowi, potrącony przez woźnicę[4][5] wzgl. przejechany[1]. Zmarł 25 lutego 1882 we Lwowie[9][4][1]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[7][9].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Wiadomości bieżące. Nekrologija. „Przegląd Lekarski”. Nr 9, s. 111, 4 marca 1882. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Onufry Hieronim Kunaszowski: Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania. Lwów: 1880, s. 120–124–125.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Kronika i rozmaitości. Lwów. „Przegląd Lekarski”. Nr 23, s. 267, 3 czerwca 1876. 
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Wiadomości miejscowe i potoczne. † Feliks Maciejowski. „Dziennik Poznański”. Nr 48, s. 3, 28 lutego 1882. 
  5. ↑ a b c d e f g h i j k Kronika. Lwów. „Gazeta Krakowska”. Nr 26, s. 4, 1 marca 1882. 
  6. ↑ a b c d e f g h i j Stanisław Kośmiński: Słownik lekarzów polskich obejmujący oprócz krótkich życiorysów lekarzy Polaków oraz cudzoziemców w Polsce osiadłych, dokładną bibliografią lekarską polską od czasów najdawniejszych aż do chwili obecnej. Warszawa: 1888, s. 294.
  7. ↑ a b Józef Białynia Chołodecki: Cmentarzyska i groby naszych bohaterów z lat 1794–1864 na terenie wschodniej Małopolski. Lwów: 1928, s. 16.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Edward Stocki, Feliks Jan Maciejowski, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XIX, 1974.
  9. ↑ a b c Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 349. ISBN 83-04-02817-4.
  10. ↑ Wymieniony jako „Erazm Maciejowski”. Stanisław Tarnowski: Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Lwów: 1881, s. 140.
  11. ↑ Zofia Romanowiczówna: Klaudynki. Kartka z dziejów patryotycznej pracy kobiet w Galicyi, w drugiej połowie ubiegłego stulecia. Lwów: 1913, s. 7.
  12. ↑ Zbigniew Sudolski: Walka z życiem. Korespondencja lwowskiej rodziny Wildów. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2018-06-13].
  13. ↑ „Tłumaczenia Szopena i Beethovena” Kornela Ujejskiego jako przykład powiązać intertekstualnych pomiędzy literaturą a muzyką romantyzmu. literaturaminionychepok.ubf.pl. [dostęp 2018-06-13].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie