Feliks Michałkowski
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | 29 maja 1907 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 22 maja 1953 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1930 - 1952 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 30 Pułk Strzelców Kaniowskich, |
Stanowiska | dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy |
Feliks Michałkowski (ur. 29 maja 1907 w Warszawie, zm. 22 maja 1953 w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego.
Dzieciństwo i młodość
Urodził się w rodzinie rzemieślniczej. Ojciec Stanisław miał dobrze prosperujący zakład szewski. Po maturze w prywatnym Gimnazjum Nawrockiego rozpoczął studia na Wydziale Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy Polskiej. Przerwał je, by kontynuować naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu w 1930 otrzymał przydział na dowódcę plutonu, a następnie kompanii ckm w 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie. Od młodych lat interesował się motoryzacją, uczestniczył w wyścigach, rajdach i zjazdach motocyklowych. Ukończył kurs aplikacyjny w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych. Do września 1939 roku pełnił służbę na stanowisku oficera do spraw wyszkoleniowych Szkoły Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie.
II wojna światowa
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 1 kompanią czołgów lekkich Dowództwa Obrony Warszawy. Do stycznia 1945 roku przebywał w niemieckich obozach jenieckich. Był jeńcem Oflagu II-A Prenzlau, nr jeńca 102 lub 1475. 22 stycznia 1941 został przeniesiony do Oflagu II-E Neubrandenburg[1].
Okres powojenny
Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju, został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu podpułkownika. Pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Broni Pancernej w Modlinie na stanowisku dowódcy batalionu obsługi[2], a następnie w Generalnym Inspektoracie Broni Pancernej na stanowisku starszego pomocnika szefa sztabu. W okresie od 2 lipca 1946 roku do 14 lipca 1947 roku dowodził 8 pułkiem czołgów w Tarnowie. Odwołany ze stanowiska dowódcy na skutek „utraty autorytetu” i przeniesiony na stanowisko szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego w Głównym Inspektoracie Broni Pancernej. Przed zatrzymaniem pełnił służbę w Sztabie Okręgu Wojskowego Nr 1 w Warszawie na stanowisku starszego pomocnika szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego.
Aresztowanie, proces, stracenie
W czasie służby spotkał się jako przedwojenny oficer z nieufnością przełożonych, ustawicznie dążył do odejścia z wojska. Złożył nawet legitymację PZPR, co było wówczas aktem szczególnej odwagi. Zwolniony ze służby wojskowej 1 października 1952, trzy tygodnie później aresztowany i bezpodstawnie oskarżony o „spisek w wojsku”. Torturowany w śledztwie, przyznał się do niepopełnionych win, zeznania te odwołał w czasie procesu 27 stycznia 1953. Następnego dnia NSW Sr. 2/53 pod przewodnictwem mjr. T. Karczmarza, nr sprawy Zg.R. 2/53, skazał go na podstawie art. 86 §1,2 KKWP oraz 15 §2 MKK na karę śmierci[3]. Nie wnosił o rewizję procesu, nie prosił o łaskę. Wyrok wykonano 22 maja 1953. Zrehabilitowany 22 maja 1956.
Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Mogiła symboliczna na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie w Kwaterze „na Łączce”.
Przypisy
- ↑ Super User , szukaj w bazie, www.straty.pl [dostęp 2018-09-20] (pol.).
- ↑ Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego. Tradycje i współczesność, Poznań 1994, s. 131 figuruje w stopniu podpułkownika w wykazie ważniejszych stanowisk w szkole w dniu 1 października 1945 r.
- ↑ "Księga najwyższego wymiaru kary" w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
Bibliografia
- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Warszawa: Fundacja Ochrony Zabytków, 1991., zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
- Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Londyn: ANEKS, 1990.
- AI MON, NSW, 160/91/821, 946, NPW, 161/91/1857–1864
- AIPN, Teczki więźniów 1953, Michałkowski Feliks
- J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
- Poksiński, Victis honos...