Feliks Olko

Feliks Olko

Jan Kotlicki

pułkownik SB
Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1908 Czemierniki lub Wygnanów
Data i miejsce śmierci	13 kwietnia 1981 Warszawa
Formacja	Milicja Obywatelska Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego Komitet ds. Bezpieczeństwa Publicznego Służba Bezpieczeństwa
Odznaczenia

Grób Feliksa Olko na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Feliks Olko (przybrane nazwisko Jan Kotlicki) (ur. 8 lipca 1908 w Czemiernikach lub Wygnanowie, zm. 13 kwietnia 1981 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, oficer aparatu bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej.

Życiorys

Pochodził z chłopskiej rodziny. Był synem Józefa i Anieli, skończył 4 klasy szkoły podstawowej, z zawodu był szewcem. Działał w KZMP i KPP. Od 1928 odbywał służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Był członkiem Wydziału Wojskowego KC KPP, w 1933 wysłany do ZSRR, gdzie jednak po przekroczeniu granicy został aresztowany pod fałszywym zarzutem szpiegostwa i skazany na 10 lat łagrów.

Zwolniony z łagru w 1944, funkcjonariuszem aparatu bezpieczeństwa PRL został 27 października 1944. Początkowo był wywiadowcą PUBP w Białej Podlaskiej, 28 kwietnia 1945 został p.o. kierownika tego urzędu. 20 sierpnia 1945 przeniesiony na stanowisko szefa PUBP w Chełmie. Opracował plany rozbicia trzech oddziałów antykomunistycznego podziemia i osobiście kierował akcjami UB rozbijającymi te oddziały. W 1946 ukarany dwutygodniowym aresztem domowym i przeniesieniem na inny teren za niedostarczenie opieki lekarskiej rannemu, który wskutek tego zmarł.

4 kwietnia 1946 przekazany do dyspozycji kierownika Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu, następnie mianowany szefem PUBP w Kłodzku. Od lutego 1948 inspektor w kierownictwie WUBP we Wrocławiu, od 15 września 1949 p.o. naczelnika Wydziału V w tym urzędzie. Od 6 lutego 1950 do 5 kwietnia 1951 zastępca szefa WUBP we Wrocławiu. Zawieszony w czynnościach służbowych i 30 czerwca 1951 zwolniony z UB za zatajenie faktu skazania i uwięzienia w ZSRR.

Ponownie przyjęty do służby w bezpiece 15 września 1956, został starszym inspektorem w kierownictwie Departamentu III KdsBP. Od 8 grudnia 1956 dyrektor Biura ds. Przeszkolenia i Zatrudnienia MSW, 1 lutego 1958 został kierownikiem Samodzielnej Sekcji Mobilizacyjno-Ewidencyjnej Departamentu Kadr i Szkolenia MSW, od 1 sierpnia 1958 starszy inspektor tej sekcji, od 1 marca 1959 naczelnik Wydziału VI Ewidencyjno-Wojskowego Departamentu Kadr i Szkolenia. 1 września 1959 – 10 lutego 1962 II zastępca komendanta wojewódzkiego MO w Warszawie ds. SB.

Następnie przekazany do dyspozycji dyrektora Departamentu Kadr i Szkolenia MSW, 24 I 1963 został starszym inspektorem do zleceń specjalnych w kierownictwie tego Departamentu. Zwolniony ze służby 11 marca 1964. Od marca do grudnia 1962 członek Delegacji Polskiej do Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Laosie. Został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera D37-6-8)^[1].

Odznaczenia

Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1946)^[2], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Odznaką „10 Lat w Służbie Narodu”.

Przypisy

Bibliografia

• Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Lubelszczyźnie (lipiec 1944–czerwiec 1945) red. Sławomir Poleszak, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2004.
• Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza (1944–1956) t. I red. Krzysztof Szwagrzyk, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.
• Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa, bip.ipn.gov.pl [dostęp 2014-06-15] .
• Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze