Feliks Pendelski

Feliks Pendelski Felek
sierżant podchorąży
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1921 Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1943 Wola Pękoszewska
Przebieg służby
Stanowiska	sierżant podchorąży
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Feliksa Pendelskiego i Andrzeja Zawadowskiego na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

(c) Rklisowski z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0

Upamiętnienie w miejscu śmierci Feliksa Pendelskiego

Feliks Pendelski ps. „Felek” (ur. 20 listopada 1921 w Warszawie, zm. 6 czerwca 1943 pod Wolą Pękoszewską) – podharcmistrz, sierżant podchorąży, członek Szarych Szeregów.

Życiorys

Urodził się w niezamożnej warszawskiej rodzinie, ojciec był woźnym i magazynierem w Bibliotece Publicznej m. st. Warszawy przy ul. Koszykowej, gdzie w oficynie mieściło się mieszkanie rodziny.

Ukończył III Gimnazjum Miejskie Męskie im. Śniadeckich w Warszawie, w czasie okupacji był uczniem Szkoły Wawelberga, studiował inżynierię na tajnej Politechnice Warszawskiej^[1].

W III Gimnazjum wstąpił do powstałej w szkole w 1934 roku 80 Warszawskiej Drużyny Harcerzy, gdzie pełnił funkcję zastępowego i przybocznego. W 1939 roku wziął udział w kursie podharcmistrzowskim „Wigry”, uzyskując stopień podharcmistrza. Od września 1939 pełnił obowiązki drużynowego działającej w konspiracji 80 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Bolesława Chrobrego, początkowo pod kryptonimem MG-30 (Mokotów Górny, 3 drużyna), potem CR-200 (Centrum, 2 drużyna).

Jeden z czołowych przywódców Szarych Szeregów, zastępca komendanta Hufca Warszawa-Centrum Grup Szturmowych Jana Bytnara, po jego śmierci w kwietniu 1943 został hufcowym. Uczestnik trzech akcji bojowych: pod Arsenałem, pod Celestynowem i pod Czarnocinem.

Zginął broniąc śmiertelnie rannego kolegi, phm. sierż. pchor. Andrzeja Zawadowskiego (pseudonim „Gruby”), podczas odwrotu z akcji pod Czarnocinem 6 czerwca 1943 roku, u zbiegu dróg prowadzących z Chojnaty, Kowies i Woli Pękoszewskiej.

Został pochowany wraz z Zawadowskim przez miejscowych rolników w przydrożnym grobie. Po wojnie ich ciała ekshumowano i 19 kwietnia 1946 złożono we wspólnym grobie w kwaterze Batalionu „Zośka” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A20-6-10)^[2].

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Upamiętnienie

Jego bohaterską walkę uwiecznił Aleksander Kamiński w rozdziale „Czarnocin” Kamieni na szaniec. Jego imię przyjęła jedna z kompanii, a następnie składający się w dużej części z przyjaciół z 80 WDH pluton, wchodzący w skład kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” AK. Pluton „Felek” przeszedł cały szlak bojowy batalionu.

Jego pamięć podtrzymuje m.in. 6 DH „Wszędobylska” z Hufca ZHP w Myśliborzu, współtworząc Ruch Programowo-Metodyczny ZHP „Wspólnota Felkowa”.

W pobliżu miejsca śmierci „Felka” byli harcerze 80 WDH ufundowali w latach 80. tablicę pamiątkową, umiejscowioną przy trasie katowickiej przy skręcie na Kowiesy i Wolę Pękoszewską. W październiku 2009 roku ze względu na planowaną przebudowę trasy katowickiej, tablica została przeniesiona na pobliski cmentarz komunalny w Chojnacie.

Przypisy

Bibliografia

• Aleksander Kamiński: Zośka i Parasol : opowieść o niektórych ludziach i niektórych akcjach dwóch batalionów harcerskich. Warszawa: Iskry, 2009. ISBN 978-83-244-0091-1.
• Aleksander Kamiński: Kamienie na szaniec. 1943.
• Stanisław Broniewski: Całym życiem – Szare Szeregi. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982. ISBN 83-01-05322-4.
• Witold Bartnicki, Józef Saski. Akcja pod Czarnocinem. „Wojskowy Przegląd Historyczny”.