Feliks Rudomski
 | |
| Imię i nazwisko | Feliks Rudomski |
|---|---|
| Pseudonim | Rud |
| Data i miejsce urodzenia | 17 maja 1912 Płock |
| Data i miejsce śmierci | 10 lipca 2000 Warszawa |
| Typ głosu | bas |
| Gatunki | opera |
| Zawód | solista operowy, pedagog |
| Aktywność | od 1936 |
Feliks Rudomski, pseud. „Rud” (ur. 17 maja 1912 w Płocku, zm. 10 lipca 2000 w Warszawie) – polski śpiewak operowy (bas) i pedagog.
Kariera po II wojnie światowej
19 listopada 1944 i 26 listopada 1944 wystąpił obok innych wykonawców jako wokalista w dwóch konspiracyjnych porankach muzycznych, zorganizowanych w mieszkaniu Tadeusza Paciorkiewicza w Ursusie-Czechowicach, gm. Skorosze. Wykonał on wówczas pieśń Paciorkiewicza na baryton z fortepianem pt. Ostatnia wieczerza z akompaniamentem kompozytora[1].
W roku 1945 prowadził klasę śpiewu solowego i uczył zasad muzyki w Ludowym Instytucie Muzyki w Płocku, który założyli wraz z Tadeuszem Paciorkiewiczem w marcu 1945[2].
W latach 1948–1962 był solistą w Państwowej Operze w Warszawie[3], potem w Państwowym Zespole Ludowym Pieśni i Tańca „Mazowsze”, natomiast od 1959 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.
Od roku 1962 pracował jako pedagog i wokalista w Teatrze Wielkim i wykładowca w Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. W latach 1973–1977 prowadził klasę śpiewu solowego w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Józefa Elsnera w Warszawie.
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 12-1-17)[4].
Główne role operowe
Źródło: portal e-teatr.pl[3]
Wszystkie role w Operze Warszawskiej:
- Wesele Figara Mozarta (1949) – Antonio
- Straszny Dwór Moniuszki (1949) – Skołuba[5]
- Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego (1950) – Zarecki
- Cyganeria Pucciniego (1950) – Alcindor
- Halka Moniuszki (1953) – Dziemba
- Czterech gburów Wolfa-Farrariego (1954) – Maurizio
- Jolanta Czajkowskiego (1955) – Bertran
- Dama pikowa Czajkowskiego (1955) – Narumow
- Lohengrin Wagnera (1956) – Rycerz brabancki
- Faust Gounoda (1956) – Brander
- Madame Butterfly Pucciniego (1957) – Wuj Bonzo
- Aida Verdiego (1958) – Król
- Borys Godunow Musorgskiego (1960) – Bojar
- Salome Richarda Straussa (1961) – Izraelita V[6]
Przypisy
- ↑ File:Program Poranku Koncertowego - Ursus.png - Wikimedia Commons, commons.wikimedia.org [dostęp 2017-11-18] (ang.).
- ↑ Archiwa Państwowe - Bazy Danych (pol.). [dostęp 2009-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-03)].
- ↑ a b Baza e-teatr
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: FRANCISZEK BERNARD KUHNL, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-19].
- ↑ Obiekty - Archiwum Teatr Wielki, archiwum.teatrwielki.pl [dostęp 2021-01-12].
- ↑ Obiekty - Archiwum Teatr Wielki, archiwum.teatrwielki.pl [dostęp 2018-10-09] (pol.).
Linki zewnętrzne
- Feliks Rudomski na zdjęciach w bibliotece Polona
Media użyte na tej stronie
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Feliksa Rudomskiego na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 12, rząd 1, grób 17)
Feliks Rudomski