Feliksa Fornalska
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | działaczka komunistyczna |
| Odznaczenia | |
      | |
Feliksa Fornalska, znana pod imieniem Felicja (ur. 17 października 1893[1] w Łopienniku Lackim, zm. 6 kwietnia 1987 w Warszawie) – polska działaczka komunistyczna. Budownicza Polski Ludowej.
Życiorys
Pochodziła z ubogiej rodziny, była córką Antoniego i Marcjanny ze Starzyńskich; matka działała w ruchu robotniczym (należała m.in. do SDKPiL) i tradycje te kontynuowało sześcioro dzieci Fornalskich, z których obok Felicji najbardziej znani byli Małgorzata i Aleksander. Felicja Fornalska wstąpiła do SDKPiL podczas pobytu w Carycynie w 1918, brała następnie udział w wydarzeniach wojny domowej w Rosji. W 1921 powróciła do Polski i podjęła działalność w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski; była wielokrotnie więziona. W 1929 wyjechała do ZSRR, gdzie pracowała w administracji Międzynarodówki Komunistycznej, była również słuchaczką Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie. W okresie "wielkiej czystki" aresztowana 16 grudnia 1936 przez NKWD (równolegle aresztowano jej brata Aleksandra, zaś w 1937 braci Stanisława i Leona). Skazana na 10 lat łagru, karę odbywała w obozie koncentracyjnym na Kołymie, w Magadanie. Jako jedyna z rodzeństwa przeżyła czystkę, uwolniona w 1945, dzięki osobistemu wstawiennictwu Bolesława Bieruta u Stalina.
W kwietniu 1945 powróciła do Polski, podjęła pracę w Komitecie Centralnym Polskiej Partii Robotniczej. W 1946 przeszła do Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP Bolesława Bieruta, gdzie pełniła funkcję naczelnika Wydziału Kadr; analogiczne stanowisko zajmowała następnie w kancelarii Rady Państwa (do 1957). Należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, już w podeszłym wieku jako weteranka polskiego ruchu robotniczego została wybrana do Komitetu Centralnego PZPR (1981–1986). Była odznaczona m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972)[2], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954)[3], Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952)[4] i Srebrnym (1946)[5] i Złotym (1949)[6] Krzyżem Zasługi oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[7]. W 1986 roku wyróżniona przez Sekretariat Komitetu Centralnego PZPR Medalem im. Ludwika Waryńskiego[8].
Została pochowana 13 kwietnia 1987 w Alei Zasłużonych na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A25-tuje-2/3)[9]. W imieniu kierownictwa PZPR w pogrzebie wziął udział m.in. przewodniczący Zespołu KC PZPR do spraw zasłużonych działaczy ruchu robotniczego gen. bryg. Władysław Honkisz[10].
Przypisy
- ↑ Akt urodzenia. Szukaj w Archiwach. [dostęp 2017-08-26].
- ↑ Lista odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 201 z 22 lipca 1972.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1571
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1149
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 134
- ↑ M.P. z 1949 r. nr 62, poz. 833
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 92, poz. 1195
- ↑ Życie Partii, styczeń–marzec 1987, str. 55
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze [dostęp 2019-11-14] (pol.).
- ↑ "Trybuna Robotnicza", nr 85 (14.157), 14 kwietnia 1987, s. 2
Media użyte na tej stronie
_BAR.svg)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Działaczki ruchu robotniczego Felicja i Marcjanna Fornalskie na III Zjeździe PZPR (1959)
Działaczki ruchu robotniczego Felicja i Marcjanna Fornalskie na III Zjeździe PZPR (1959)
Baretka Odznaki im. Ludwika Waryńskiego
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Felicji Fornalskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach