Feliksa Fornalska

Felicja Fornalska
Feliksa Fornalska
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 października 1893
Łopiennik Lacki, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1987
Warszawa, Polska

Zawód, zajęcie

działaczka komunistyczna

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal im. Ludwika Waryńskiego
Felicja Fornalska i Marcjanna Fornalska na III Zjeździe PZPR, Warszawa 1959
Grób Feliksy Fornalskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Feliksa Fornalska, znana pod imieniem Felicja (ur. 17 października 1893[1] w Łopienniku Lackim, zm. 6 kwietnia 1987 w Warszawie) – polska działaczka komunistyczna. Budownicza Polski Ludowej.

Życiorys

Pochodziła z ubogiej rodziny, była córką Antoniego i Marcjanny ze Starzyńskich; matka działała w ruchu robotniczym (należała m.in. do SDKPiL) i tradycje te kontynuowało sześcioro dzieci Fornalskich, z których obok Felicji najbardziej znani byli Małgorzata i Aleksander. Felicja Fornalska wstąpiła do SDKPiL podczas pobytu w Carycynie w 1918, brała następnie udział w wydarzeniach wojny domowej w Rosji. W 1921 powróciła do Polski i podjęła działalność w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski; była wielokrotnie więziona. W 1929 wyjechała do ZSRR, gdzie pracowała w administracji Międzynarodówki Komunistycznej, była również słuchaczką Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie. W okresie "wielkiej czystki" aresztowana 16 grudnia 1936 przez NKWD (równolegle aresztowano jej brata Aleksandra, zaś w 1937 braci Stanisława i Leona). Skazana na 10 lat łagru, karę odbywała w obozie koncentracyjnym na Kołymie, w Magadanie. Jako jedyna z rodzeństwa przeżyła czystkę, uwolniona w 1945, dzięki osobistemu wstawiennictwu Bolesława Bieruta u Stalina.

W kwietniu 1945 powróciła do Polski, podjęła pracę w Komitecie Centralnym Polskiej Partii Robotniczej. W 1946 przeszła do Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP Bolesława Bieruta, gdzie pełniła funkcję naczelnika Wydziału Kadr; analogiczne stanowisko zajmowała następnie w kancelarii Rady Państwa (do 1957). Należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, już w podeszłym wieku jako weteranka polskiego ruchu robotniczego została wybrana do Komitetu Centralnego PZPR (1981–1986). Była odznaczona m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972)[2], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954)[3], Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1952)[4] i Srebrnym (1946)[5] i Złotym (1949)[6] Krzyżem Zasługi oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[7]. W 1986 roku wyróżniona przez Sekretariat Komitetu Centralnego PZPR Medalem im. Ludwika Waryńskiego[8].

Została pochowana 13 kwietnia 1987 w Alei Zasłużonych na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A25-tuje-2/3)[9]. W imieniu kierownictwa PZPR w pogrzebie wziął udział m.in. przewodniczący Zespołu KC PZPR do spraw zasłużonych działaczy ruchu robotniczego gen. bryg. Władysław Honkisz[10].

Przypisy

Media użyte na tej stronie

POL Order Budowniczych Polski Ludowej (1960) BAR.svg
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
F. i M. Fornalska, 1959.jpg
Działaczki ruchu robotniczego Felicja i Marcjanna Fornalskie na III Zjeździe PZPR (1959)
Felicja Fornalska, 1959 (cropped).jpg
Działaczki ruchu robotniczego Felicja i Marcjanna Fornalskie na III Zjeździe PZPR (1959)
POL Odznaka im. Ludwika Waryńskiego BAR.png
Baretka Odznaki im. Ludwika Waryńskiego
POL Order Budowniczych Polski Ludowej (rozetka) BAR.svg
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Felicja Fornalska grób.JPG
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Felicji Fornalskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach