Felix Bloch

Felix Bloch (ur. 23 października 1905 w Zurychu, zm. 10 września 1983 tamże) – szwajcarsko-amerykański fizyk, przez większość życia mieszkał i pracował w Stanach Zjednoczonych, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1952 za opracowanie nowych metod precyzyjnych pomiarów magnetyzmu jąder atomowych^[1].

Życiorys

Studia rozpoczął w Eidgenössische Technische Hochschule na kierunku inżynieryjnym, ale wkrótce po rozpoczęciu studiów przeszedł na fizykę. Po ukończeniu tej uczelni kontynuował naukę na Uniwersytecie w Lipsku, gdzie obronił doktorat w roku 1927; jego promotorem był Werner Heisenberg. Praca doktorska dotyczyła zastosowania powstałej kilka lat wcześniej mechaniki kwantowej do opisu właściwości faz skondensowanych, a przede wszystkim do rozwinięcia teorii ciała stałego (elektrony w kryształach, rozwój teorii przewodnictwa elektrycznego metali). Była to pierwsza taka próba – wcześniejsze zastosowania równania Schrödingera dotyczyły faz gazowych. Do roku 1933 pozostał w Niemczech, współpracując z takimi fizykami jak Werner Heisenberg, Wolfgang Pauli, Niels Bohr i Enrico Fermi. W roku 1933, ze względu na rasistowską politykę III Rzeszy, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych (jego rodzice byli Żydami^[2]), w roku 1939 uzyskał obywatelstwo amerykańskie. Rozpoczął pracę na Uniwersytecie Stanforda, gdzie pracował na stanowisku profesora fizyki teoretycznej^[1].

W czasie II wojny światowej uczestniczył w badaniach energii jądrowej w ramach Projektu Manhattan w Los Alamos, następnie przeniósł się na Uniwersytet Harvarda i przyłączył do zespołu opracowującego techniki radarowe. W okresie powojennym prowadził badania dotyczące magnetycznego rezonansu jądrowego (równania Blocha), za co w roku 1952 został uhonorowany – wspólnie z Edwardem M. Purcellem – Nagrodą Nobla: za rozwinięcie nowych metod precyzyjnych pomiarów magnetyzmu jądrowego i za odkrycia dokonane przy ich zastosowaniu^[1].

↑ ^a ^b ^c Felix Bloch – Facts (ang.). W: The Nobel Prize in Physics 1952 > Felix Bloch, E. M. Purcell [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-02-26]., Biographical, Nobel Lecture, December 11, 1952, The Principle of Nuclear Induction
↑ Gordon Fraser: The Quantum Exodus: Jewish Fugitives, the Atomic Bomb, and the Holocaust. Oxford University Press, 2012, s. 182. ISBN 978-0-19-959215-9.

Nagrody Nobla. Leksykon PWN, BeataB. Tarnowska (red.), Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13393-7, OCLC 830213964 .

Pojedyncze atomy	Model Daltona Model Thomsona Model Lewisa Model Nagaoki Model Rutherforda Model Bohra Model Bohra-Sommerfelda Model Gryzińskiego Model Schrödingera
Atomy w ciałach stałych	Model Drudego Model Drudego-Sommerfelda Model elektronów prawie swobodnych Pasmowa teoria przewodnictwa Teoria funkcjonału gęstości
Atomy w cieczach	Ciekły hel
Atomy w gazach	Gazy szlachetne Wodór atomowy
Uczeni	Felix Bloch Niels Bohr John Dalton Paul Drude Michał Gryziński Irving Langmuir Gilbert Lewis Hantaro Nagaoka Ernest Rutherford Erwin Schrödinger Arnold Sommerfeld Joseph John Thomson