Felix Steiner

Felix Steiner

(c) Bundesarchiv, Bild 146-1973-138-14A / CC-BY-SA 3.0
SS-Obergruppenführer und General der Waffen-SS
Data i miejsce urodzenia	23 maja 1896 Stołupiany
Data i miejsce śmierci	12 maja 1966 Monachium
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Waffen-SS
Stanowiska	dowódca: 5 Dywizji Pancernej SS „Wiking” III Korpusu Pancernego SS
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa Kampania wrześniowa Kampania francuska 1940 Operacja Barbarossa Operacja berlińska
Odznaczenia

Felix Martin Julius Steiner (ur. 23 maja 1896 w Stołupianach, Prusy Wschodnie, zm. 12 maja 1966 w Monachium) – niemiecki wojskowy, kapitan Reichswehry, SS-Obergruppenführer i generał Waffen-SS.

W marcu 1914 roku zaciągnął się do armii pruskiej jako kadet. W listopadzie 1914 został ciężko ranny, w 1915 otrzymał awans na podporucznika. Walczył na froncie wschodnim i zachodnim, w październiku 1918 roku awansował na porucznika. Po zakończeniu wojny wstąpił do wschodniopruskiego Freikorpsu. W 1921 roku powrócił do Reichswehery, gdzie pozostał do 1933 roku, kończąc karierę w stopniu kapitana.

W 1935 roku został członkiem SS-Verfügungstruppe, będącej prekursorem Waffen-SS. W 1936 uzyskał stopień SS-Standartenführera.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził pułkiem SS „Deutschland” (w składzie Dywizji Pancernej „Kempf”), walczył m.in. pod Mławą i Modlinem; później na tym samym stanowisku brał udział w kampanii francuskiej 1940 roku. Za zasługi podczas zdobywania wyspy Walcheren w Holandii został w sierpniu 1940 roku odznaczony Krzyżem Rycerskim.

W listopadzie 1940 awansowany na SS-Brigadeführera i generała majora Waffen-SS, a wkrótce później Himmler powierzył mu stworzenie i dowodzenie ochotniczą Dywizją SS „Wiking”. Za sukcesy w dowodzeniu dywizją, w styczniu 1942 roku awansowany na SS-Gruppenführera, a w grudniu tego samego roku odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego. W 1943 został dowódcą III Germańskiego Korpusu Pancernego SS. W lipcu 1943 awansował do stopnia SS-Obergruppenführera i generała Waffen-SS. Za dowodzenie korpusem został w sierpniu 1944 odznaczony Mieczami do Krzyża Rycerskiego. W październiku 1944 ciężko zachorował na żółtaczkę, a po wyzdrowieniu, 28 stycznia 1945 roku objął dowodzenie 11 Armii Pancernej SS, która była częścią Grupy Armii Wisła.

W końcu kwietnia został mianowany przez Hitlera na dowódcę Grupy Armii Steiner i otrzymał rozkaz przyjścia na odsiecz okrążonemu Berlinowi. Wobec braku praktycznych możliwości wykonania rozkazu, odmówił jego wykonania i 27 kwietnia został zwolniony z dowodzenia. 3 maja 1945 dostał się do niewoli amerykańskiej.

Podczas procesów norymberskich został oczyszczony z zarzutów zbrodni wojennych i zwolniony z więzienia w 1948 roku. Po wojnie działał w HIAG, organizacji byłych członków Waffen-SS^[1]. Napisał też kilka książek dotyczących II wojny światowej m.in. Die Freiwilligen: Idee und Opfergang, oraz własne wspomnienia i powieści. Publikował je w należącym do nurtu skrajnej prawicy wydawnictwie Plesse-Verlag związanym z neonazistowską DRP gloryfikując w nich Waffen-SS jako patriotyczną organizację ochotniczą, podobną do Korpusu Lützowa^[2].

Odznaczenia

• Czarna Odznaka za Rany (Cesarstwo Niemieckie)^[3]
• Krzyż Żelazny II Klasy (9 października 1914)^[3]
• Krzyż Żelazny I Klasy (3 listopada 1917)^[3]
• Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie^[3]
• Okucie Ponownego Nadania Krzyża Żelaznego II Klasy (17 września 1939)^[3]
• Okucie Ponownego Nadania Krzyża Żelaznego I Klasy (26 września 1939)^[3]
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (15 sierpnia 1940)^[3]
  • Liście Dębu (23 grudnia 1942)^[3]
  • Liście Dębu z Mieczami (10 sierpnia 1944)^[3]
• Złoty Krzyż Niemiecki (22 kwietnia 1942)^[3]
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942^[3]
• Order Krzyża Wolności I Klasy – wojenny (16 czerwca 1942)^[3]
• Wspomnienie w Wehrmachtbericht (1 sierpnia 1944)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Lexikon der Wehrmacht
• Gordon Williamson, Malcolm McGregor German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2) Wyd. Osprey Publishing, Oksford 2006, s. 11–12, ISBN 1-84176-597-X.
• Karsten Wilke: Die Hilfsgemeinschaft auf Gegenseitigkeit (HIAG) 1950–1990. Veteranen der Waffen-SS in der Bundesrepublik. Paderborn/Wien: Schöningh, 2011. ISBN 978-3-506-77235-0.