Fernand Mondego hrabia de Morcerf

Fernand Mondego hrabia de Morcerf – postać fikcyjna z powieści Aleksandra Dumasa Hrabia Monte Christo. Jeden z wrogów tytułowego bohatera, a zarazem ofiara jego zemsty. Rybak kataloński zakochany do szaleństwa w swojej kuzynce Mercedes Herrera. Później generał i par Francji, mąż Mercedes i ojciec Alberta. Morderca Ali Paszy. Był człowiekiem mściwym i gwałtownym, a także zdolnym do zdrady ufających mu ludzi. Występuje również w powieści François Taillandiera Pamiętniki hrabiego Monte Christo.

Opis postaci

Fernand Mondego był z pochodzenia Katalończykiem (Hiszpanem). Mieszkał w Marsylii w dzielnicy katalońskiej niedaleko swojej pięknej kuzynki, rybaczki Mercedes, w której był zakochany bez wzajemności. Gdy Mercedes zakochała się w Edmundzie Dantesie Fernand nie mógł tego znieść. Chciał zabić rywala, lecz wiedział, iż jeśli to zrobi, straci ukochaną na zawsze. Powrót Dantes z wyprawy handlowej w 1815 r. przelał jednak kielich goryczy. Widząc zakochanych Edmunda i Mercedes załamany Fernand udał się do gospody. Tam zaś wpadł w towarzystwo również nienawidzącego Edmunda buchaltera Danglarsa, który zasugerował narwanemu Hiszpanowi, aby pozbyć się Dantesa oskarżając go (anonimowo, rzecz jasna) o bonapartyzm. Danglars na oczach Fernanda napisał donos na Edmunda, który potem Fernand zaniósł na pocztę. Skutkiem tego Dantes został aresztowany jako agent Napoleona i zamknięty na dożywocie w twierdzy If. Fernand skutecznie udawał, że nie ma z tym nic wspólnego i pocieszał Mercedes wyczekującą na powrót ukochanego. Sam niedługo potem, gdy Napoleon powrócił do władzy, wstąpił do wojska. Tam zasłynął rzekomym bohaterstwem podczas bitwy pod Waterloo. Prawda jednak była niezwykle prozaiczna – gdy generał, któremu podlegał, przeszedł na stronę Anglików w nocy przed bitwą, Fernand uczynił to samo, przez co generał po upadku Napoleona wziął go pod opiekę i awansował na porucznika. Z tym stopniem wojskowym Mondego powrócił do Marsylii, gdzie skutecznie zakręcił się wokół Mercedes i półtora roku po uwięzieniu Edmunda Dantesa dziewczyna została żoną swego kuzyna. Gdy w roku 1823 wybuchła wojna z Hiszpanią Fernand awansowany na kapitana został wysłany do Madrytu. Tam spotkał Danglarsa, z którym wszedł w konszachty i z jego pomocą pomógł Francuzom pokonać swoich rodaków. W zamian za te czyny został mianowany pułkownikiem oraz hrabią. Zmienił wówczas nazwisko na de Morcerf. Nieco później wyjechał, jak wielu Francuzów, jako ochotnik do Turcji, gdzie toczyło się powstanie Greków o niepodległość wspierane przez paszę i wezyra Janiny Ali Tebelina zwanego też Ali Paszą. Fernand został dowódcą jego wojsk, jednak nie tylko wydawał swego mocodawcę w ręce Turków, ale osobiście go zamordował, po czym jego żonę i córeczkę Hayde sprzedał handlarzowi niewolników. Zarobił na tych wszystkich czynach tak dużo pieniędzy, że mógł wrócić do Francji bardzo bogaty i ze stopniem generała lejtnanta. Przeprowadził się wówczas do Paryża z Mercedes, która rok po ślubie urodziła mu syna Alberta. Niedługo potem Fernand został przyjęty do Izby Parów.

Fernand był dobrym mężem i ojcem, lecz na sumieniu miał liczne zbrodnie. Wszystko jednak wyszło na jaw, gdy w 1838 roku do Paryża przybył Edmund Dantes, który uciekł z więzienia If i z pomocą znalezionego skarbu jako bajecznie bogaty hrabia Monte Christo postanowił dokonać zemsty na ludziach, którzy go zniszczyli. Jednym z nich był właśnie Fernand. Edmund najpierw ocalił Alberta z rąk włoskich bandytów, co umożliwiło mu wejście na paryskie salony i poznanie swoich wrogów. Następnie z pomocą podstępnie zdobytych informacji opublikował w gazecie artykuł, że oficer francuski o imieniu Fernand zdradził Ali Tebelina Turkom, a także osobiście go zamordował. W artykule nie podano żadnych konkretnych danych, ale jednak wszyscy w Paryżu doskonale wiedzieli, o kogo chodzi. Zwłaszcza, gdy w następnym artykule pojawiło się pełne nazwisko winowajcy. Fernand stanął przed Izbą Parów i musiał się tłumaczyć ze swoich poczynań. Zostałby uniewinniony, gdyby nie hrabia Monte Christo, który sprowadził na salę posiedzeń Izby Parów swoją wychowanicę – księżniczkę Hayde, córkę Ali Tebelina. Dziewczyna ujawniła prawdę o poczynaniach hrabiego de Morcerf na Janinie ujawniając wiele szczegółów potwierdzających jej słowa. Przede wszystkim ten, iż jej ojciec w chwili śmierci mocno zranił Fernanda w rękę, wskutek czego miał on na ręku bliznę. Zeznania Hayde sprawiły, że hrabia de Morcerf został uznany winny zarzucanych mu czynów i za karę pozbawiony członkostwa Izby Parów. Albert z zemsty za oskarżenie ojca chciał się pojedynkować z hrabią de Monte Christo, lecz interwencja Mercedes, która ujawniła synowi, kim jest naprawdę hrabia oraz jak wielką krzywdę uczynił mu Fernand, sprawiła, iż chłopak zrezygnował z pomysłu pojedynkowania się i przeprosił Edmunda. Fernand, kiedy dowiedział się o tym, co zrobił jego syn, wściekły udał się do domu Monte Christa i zażądał pojedynku. Dantes jednak ujawnił mu swoją prawdziwą tożsamość. Przerażony tym odkryciem Fernand pojechał do domu, gdzie dowiedział się, że żona i syn opuścili go. Zrozpaczony popełnił samobójstwo strzelając sobie w głowę.

Fernand Mondego w filmie

W postać Fernanda Mondego hrabiego de Morcerf wcielali się następujący aktorzy:

  1. Ralph Cloninger – Hrabia Monte Christo z 1922 r.
  2. Sidney Blackmer – Hrabia Monte Christo z 1934 r.
  3. Henri Bosc – Hrabia Monte Christo z 1943 r.
  4. Roger Pigaut – Hrabia Monte Christo z 1954 r.
  5. Jean-Claude Michel- Hrabia Monte Christo z 1961 r.
  6. Tony Curtis – Hrabia Monte Christo z 1975 r.
  7. Jean Rochefort – Hrabia Monte Christo z 1998 r.
  8. Guy Pearce – Hrabia Monte Christo z 2002 r.

Warto zauważyć, że chociaż w książce pojedynek pomiędzy Edmundem a Fernandem nigdy się nie odbył, to jednak w większości ekranizacji jest on ukazany. Kończy się on jednak różnie. W wersji z 1934 r. Fernand ginie w pojedynku z Edmundem. W wersji z 1954 r. Edmund rozbraja Fernanda, lecz nie zabija go – jedynie ujawnia, kim jest, po czym wyrzuca go z domu, a niedługo potem Fernand popełnia samobójstwo. W wersji z 1961 r. Edmund pojedynkuje się z Fernandem na szable – podczas pojedynku ujawnia przeciwnikowi, kim jest, po czym rani go i odchodzi, zaś Fernand opatrywany przez lekarza znajduje leżącą obok niego skrzynkę z dwoma pistoletami, chwyta jeden z nich i zabija się. W wersji z 1975 r. Edmund pojedynkuje się z Fernandem w siedzibie Izby Parów, pokonuje go, ale nie zabija – Fernand chwilę potem zostaje aresztowany. W wersji z 2002 r. Edmund i Fernand pojedynkują się w ruinach zamku, a Fernand ginie.

Bibliografia

  • Aleksander Dumas: Hrabia Monte Christo. Państwowe Wydawnictwo Iskry. Warszawa 1988
  • François Taillandier: Pamiętniki hrabiego Monte Christo. Wydawnictwo Książnica. Katowice 2005
  • Henri Troyat: Dumas-Piąty muszkieter. Wydawnictwo Książkowe. Warszawa 2007
  • Andre Maurois: Trzej panowie Dumas. Warszawa: Muza. 1998