Fernand de Brinon
Fernand de Brinon, markiz de Brinon (ur. 26 sierpnia 1885, zm. 15 kwietnia 1947) – francuski prawnik i dziennikarz, jeden z wiodących architektów współpracy Francji z nazistowskimi Niemcami podczas II wojny światowej.
Fernand de Brinon urodził się w zamożnej rodzinie francuskiej w mieście Libourne w departamencie Żyrondy, w kolejnych latach studiował nauki polityczne i prawo, ale po studiach wybrał pracę jako dziennikarz paryskich gazet. W wyniku olbrzymich ofiar Francji podczas I wojny światowej, jako publicysta zalecał zbliżenie z Niemcami. Zaprzyjaźnił się m.in. z Ribbentropem, który był delegatem Niemiec podczas konferencji pokojowej w Paryżu w 1919.
Ferdinand de Brinon zawarł związek małżeński z Żydówką Franck Rachel Jeanne Louise "Lisette", byłą żoną Claude Ullmanna, która zmieniła wyznanie i przeszła na katolicyzm. Wychowywał dwóch pasierbów, synów Lisette z pierwszego małżeństwa. Brinon był czołową osobistością życia politycznego Paryża od roku 1930 oraz bliskim przyjacielem elit politycznej prawicy Francji.
Po klęsce Francji w roku 1940 był wiodącym zwolennikiem współpracy z hitlerowskimi Niemcami. W lipcu 1940 roku został zaproszony przez Pierre'a Lavala, wicepremiera rządu Vichy do pełnienia funkcji przedstawicielskiej przy niemieckim dowództwie w okupowanym Paryżu. W 1942 roku, Philippe Pétain szef rządu Vichy nadał mu tytuł ministra. Jako trzeci w hierarchii członek rządu Vichy, być może ze względu za swoje entuzjastyczne poparcie dla polityki faszystowskiej, uzyskał zwolnienie dla swojej żony od deportacji do obozu koncentracyjnego. Na wiosnę 1943 jako reprezentant rządu Vichy w towarzystwie niemieckich oficerów wizytował francuskich ochotników walczących na froncie wschodnim. Oddał również hołd żołnierzom zamordowanym w Lesie Katyńskim[1].
Po wkroczeniu do Paryża Sił Sojuszniczych w 1944 roku, Brinon z żoną, uciekł do Niemiec. Od września 1944 był w Berlinie prezydentem francuskiej Komisji Rządowej Vichy na Uchodźstwie. W Niemczech został aresztowany przez wojska alianckie. On i jego żona byli następnie przetrzymywani w więzieniu Fresnes.
Fernand de Brinon był sądzony przez francuski Najwyższy Trybunał Sprawiedliwości za zbrodnie wojenne, uznany za winnego i skazany na karę śmierci 6 marca 1947 roku. Został stracony przez pluton egzekucyjny 18 kwietnia 1947 przed fortem wojskowym na przedmieściach Paryża w Montrouge.
W 2002 francuski historyk Gilbert Joseph opublikował książkę "Fernand de Brinon: L'Aristocrate de la collaboration". W 2004 Bernard Ullmann pasierb Brinona, syn Lisette de Brinon, złamał 60-letnią ciszę i opowiedział rodzinną historię w swojej książce "Lisette de Brinon, Ma Mère."
Przypisy
- ↑ Anna M. Cienciala, Wojciech Materski. Katyn: a crime without punishment 1989. s. 132; "In July 1943, he accompanied the representative of the French government in Paris, Fernand de Brinon, on a trip that culminated in Katyn". [w:] The collaborator: the trial & execution of Robert Brasillach. 2000 s. 50
Media użyte na tej stronie
(c) Bundesarchiv, Bild 183-J15385 / CC-BY-SA 3.0
II. Weltkrieg 1939 - 45
Im April 1943 starten die deutschen Faschisten die antisowjetische Propaganda über den Massenmord im Katyner Wald, 15 klm nw. von Smolensk, wo sie Massengräber mit ca. 11 000 ermordeten kriegsgefangenen Polen als Greueltaten der Sowjets erklärten. ( Die Außerordentliche Staatliche Kommission unter Leitung des Akademikers Burdenko stellte in ihrem Untersuchungsbericht vom 24.01.1944 fest, dass die Ermordungen nicht wie die Faschisten behauptet hatten, im Frühjahr 1940 sondern erst im Herbst 1941, also von den Faschisten selbst, stattgefunden haben.)
Fernand de Brinon. Photographie publiée dans L'Ouest-Éclair, journal républicain du matin, n° 16094, 19 décembre 1940.