Fernando Redondo

Fernando Redondo

Piłkarz trakcie gry dla reprezentacji Argentyny
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1969 Adrogué
Wzrost	186 cm
Pozycja	Defensywny pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1985–1990 Argentinos Juniors 75 (1) 1990–1994 CD Tenerife 103 (8) 1994–2000 Real Madryt 165 (4) 2000–2004 A.C. Milan 16 (0) W sumie: 359 (13)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1992–1999  Argentyna 29 (1)
Dorobek medalowy
Copa América złoto Ekwador 1993 Puchar Konfederacji złoto Arabia Saudyjska 1992

Fernando Carlos Redondo Neri (ur. 6 czerwca 1969 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika.

Powszechnie uważany za jednego z najlepszych i najbardziej eleganckich pomocników w historii futbolu^[1].

Kariera klubowa

Treningi piłkarskie zaczynał w Taleres Remedios, skąd przeszedł do Argentinos Juniors. W barwach Argentinos zaliczył swój ligowy debiut w wieku zaledwie 16 lat, w pierwszym składzie zaczął grać dwa lata później, zajmując stałe miejsce na środku pomocy.

W 1990 został piłkarzem CD Tenerife, dokąd ściągnął go jego rodak, a późniejszy teść Jorge Solari. W 1994 został zawodnikiem Realu Madryt, lecz zanim transfer do skutku, Królewscy dwa razy z rzędu stracili tytuł Mistrza Hiszpanii na rzecz FC Barcelony, przegrywając w ostatniej kolejce sezonu swoje mecze z Teneryfą, w barwach której grał Redondo.^[2]. Do Madrytu przeniósł się wraz ze swoim trenerem - Jorge Valdano. Mimo niesnasków z przeszłości, Argentyńczyk z miejsca stał się ulubieńcem kibiców, a Real już w pierwszym sezonie jego gry odzyskał tytuł mistrzostwo kraju. W 1997 roku pod wodzą Fabio Capello zdobył swój drugi tytuł Mistrza Hiszpanii, a rok później sięgnął po swój pierwszy puchar Ligi Mistrzów. Dowodzony przez Redondo, Real, pokonał w finałowym spotkaniu faworyzowany Juventus Turyn (1-0), a on sam zaliczył świetne spotkanie neutralizując francuza Zinedine Zidanae. W 2000 roku Królewscy dołożyli do gablocie swój ósmy Puchar Mistrzów, a Redondo wraz ze Stevenem McManamanem stworzył żelazny duet w środku pola.^[2]. Ówczesny trener zespołu Vincente del Bosque przestawił zespół na ustawienie 1-5-3-2, co dało Argentyńczykowi ogromną swobodę w środku pola.

Najlepszym potwierdzeniem ogromnego talentu piłkarza była akcja przeprowadzona w ćwierćfinałowym spotkaniu przeciwko Manchestorwi United (3-2), w której ograł Henniga Berga, przepuszczając piłkę piętą między jego nogami, po czym wyłożył ja znajdującemu się przed pustą bramką Raulowi.^[3] Podczas pobytu w Madrycie otrzymał on przydomek El Principe (Książę), a w 2017 roku, głosami czytelników gazety Marca, został wybrany do najlepszej jedenastki w historii klubu.^[4].

Niestety, idylla nie trwał długo. Latem 2000 roku odbyły się wybory na prezesa Realu Madryt. Wygrał je Fiorentino Perez, obiecując sprowadzenie do klubu Portugalczyka Luisa Figo. Aby zdobyć fundusze na transfer, klub zdecydował się na sprzedaż Argentyńczyka, który utożsamiał się z obozem poprzedniego prezesa klubu Lorenzo Sansa.^[2]. Ostatecznie Redondo został sprzedany do AC Milanu za kwotę 17,5 mln euro. Na debiut w nowych barwach czekał aż dwa lata, przerwa, spowodowana była zerwaniem więzadła w kolanie, którego doznał na jednym z pierwszych treningów. W czasie rekonwalescencji nie pobierał od klubu wynagrodzenia, zrezygnował też z klubowego samochodu i mieszkania.^[2]. W 2003 roku jako piłkarz Milanu zaliczył powrót na Estadio Santiago Bernabeu, zwieńczony owacją na stojąco od madryckich kibiców.

W 2004 roku, w wieku 35 lat, zakończył karierę piłkarza.

Kariera reprezentacyjna

W 1992 zadebiutował w reprezentacji Argentyny w spotkaniu przeciwko Australii, choć mogło stać się to dużo wcześniej. Selekcjoner, Carlos Bilardo zaproponował Redondo miejsce w składzie na Mistrzostwa Świata 1990, lecz on sam odmówił, tłumacząc się koniecznością zdania egzaminów na uczelni. W 1992 zdobył z reprezentacją Puchar Konfederacji, a rok później zwyciężył w Copa America 1993. W 1994 wystąpił we wszystkich spotkania Argentyny na Mistrzostwach Świata w USA, docierając do 1/8 finału, w których silniejsza okazała się Rumunia (2-3). Jego kariera reprezentacyjna wygasła wraz z przejęciem kadry przez Daniela Passarellę, który nie powoływał do reprezentacji piłkarzy z długimi włosami.^[2]. Redondo nie zdecydował się na obcięcie swoich, przez co ominęły go Mistrzostwa Świata 1998 we Francji. W 1999 zaliczył powrót do reprezentacji, powołany przez Marcelo Bielse, na towarzyskie mecze z Holandią i Brazylią. Po tych spotkania zrezygnował z dalszego reprezentowania Argentyny.

Łącznie w reprezentacji narodowej rozegrał 29 spotkań i zdobył jednego gola.

Życie prywatne

Żonaty, ma dwóch synów i córkę.

Jego teściem jest jego trener z CD Teneryfe, Jorge Solari. Jego żona, Natalia, jest kuzynką argentyńskiego piłkarza Santiago Solariego, z którym grał w Realu Madryt.

Statystyki

Klubowe

Sukcesy

Klubowe

Real Madryt

• Mistrzostwo Hiszpanii: 1994/95, 1996/97
• Superpuchar Hiszpanii: 1997
• Liga Mistrzów UEFA: 1997/98, 1999/2000
• Puchar Interkontynentalny: 1998

AC Milan

• Mistrzostwo Włoch: 2003/04
• Puchar Włoch: 2002/03
• Liga Mistrzów UEFA: 2002/03
• Superpuchar Europy UEFA: 2003

Reprezentacyjne

Argentyna

• Copa América: 1993
• Puchar Konfederacji: 1992
• Mistrzostwo Ameryki Południowej U-17: 1985

Indywidualnie

• Puchar Konfederacji: Złota Piłka dla najlepszego gracza 1992
• Real Madrid piłkarz sezonu: 1996–97, 1999–2000
• ESM Drużyna roku: 1997–98
• Piłkarz roku UEFA: 1999–2000
• W latach 1999-2000 uznany za najbardziej wartościowego gracza na świecie przez UEFA.

Przypisy

Bibliografia

• Fernando Redondo w bazie National Football Teams (ang.)
• Profil na footballdatabase.eu