Ferruccio Valcareggi

Ferruccio Valcareggi

Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1919 Triest
Data i miejsce śmierci	2 listopada 2005 Florencja, Włochy
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1937–1940 Triestina 63 (5) 1940–1943 Fiorentina 89 (23) 1944 Milano 11 (0) 1944–1947 Bologna 59 (7) 1947–1948 Fiorentina 33 (4) 1948–1949 Vicenza 40 (11) 1949–1951 Lucchese 37 (5) 1951–1952 Brescia 23 (1) 1952–1954 Piombino 62 (4) W sumie: 417 (60)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1952–1954 Piombino 1954–1959 Prato 1959–1962 Atalanta 1962–1964 Fiorentina 1964–1965 Atalanta 1966–1974 Włochy 1975–1978 Hellas Verona 1978–1979 Roma 1979–1984 Włochy B 1984–1985 Fiorentina 1998–2004 Settignanese Calcio
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata w piłce nożnej srebro Meksyk 1970 Mistrzostwa Europy w piłce nożnej złoto Włochy 1968

Ferruccio Valcareggi (ur. 12 lutego 1919 w Trieście, zm. 2 listopada 2005 we Florencji) – włoski piłkarz i trener.

Jako zawodnik występował w Lucchese, Bolonii, Fiorentinie, Vicenzie i Triestinie. Sławę zdobył przede wszystkim jako trener. Był asystentem selekcjonerów reprezentacji Włoch na finałach mistrzostw świata w Chile w 1962 i Anglii w 1966. Po słabym występie kadry w Anglii (Włosi odpadli po porażkach w meczach grupowych z ZSRR i Koreą) został pierwszym trenerem. Początkowo prowadził reprezentację wspólnie z Helenio Herrerą, od 1967 samodzielnie.

W latach 1966-1974 prowadzona przez niego reprezentacja Włoch przegrała zaledwie osiem spotkań. Zdobył wraz z zespołem mistrzostwo Europy w 1968. Na turnieju finałowym mistrzostw świata w 1970 Włosi dotarli do decydującego meczu, w którym ulegli Brazylijczykom. W 1974 był jednym z najstarszych trenerów na mistrzostwach świata w Niemczech; po odpadnięciu jego drużyny na etapie grupowym (m.in. wskutek porażki z Polską) został zastąpiony na stanowisku selekcjonera przez swojego asystenta Enzo Bearzota.

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarskich mistrzostw świata, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Katowice 1990