Festa

Fragment Feste Kaiser Wilhelm II w Mutzig

Komunikacja podziemna festy

Festa (niem. Feste) – zespół obiektów fortyfikacyjnych przeznaczonych do walki dalekiej (fort grupowy rozproszony), wyposażony w koszary szyjowe i komunikację podziemną^[1].

Historia

Została zastosowana po raz pierwszy w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku przez Niemców w leżącym ówcześnie na terenie Rzeszy Mutzig, w pobliżu granicy francusko-niemieckiej^[2].

Festa składała się z szeregu umocnionych, dobrze bronionych stanowisk, działających jako jedna duża jednostka pod dowództwem jednej osoby^[3]. Celem rozproszenia stanowisk bojowych było zmniejszenie skuteczności ostrzału artyleryjskiego nieprzyjaciela^[1]. Innym nowatorskim rozwiązaniem była zdolność zachowania przez poszczególne jednostki festy niemal całkowitej samowystarczalności (własne elektrownie, magazyny, studnie, kuchnie itd)^[3]. W skład festy wchodził fort, baterie pancerne, stanowiska piechoty oraz kilka dzieł o charakterze pomocniczym. Elementy festy zajmowały duży obszar, otoczony wspólną zaporą. Wszystkie drogi łączyły się w główną drogę, która wychodziła z festy w dobrze strzeżonym miejscu. Festy wtapiały się w otoczenie^[4].

Konstrukcja festy została rozwinięta w Niemczech w latach 1893-1899. Była to działobitnia artylerii dalekiego zasięgu z osłaniającymi ją pozycjami piechoty. Po roku 1909 zaczęto do fest dodawać stanowiska ogniowe do flankowania międzypól oraz przeciwminy, co uczyniło festę w fortyfikację zdolną również do walki bliskiej.

Zobacz też

• Rejon umocniony

Przypisy

Bibliografia

• Marian Rogalski: Festa. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 173.