Figaro 3291

Figaro 3291

Typ	lampowy, monofoniczny
Producent	ZRK
Państwo	Polska
Lata produkcji	1960[1]
Dane techniczne
Zakresy fal
Fale długie	165-280 kHz
Fale średnie	535-1600 kHz
Fale krótkie	6-12 MHz
Inne
Moc wzm. (h≤7%)	1 W
Pobór mocy (sieć)	30 VA (220 V)
Wymiary	260×180×130[1] mm
Masa	3[1] kg
Dane z Odbiorniki Radiowe, Telewizyjne i Magnetofony I: Opisy i Dane Techniczne, o ile nie zaznaczono inaczej.

Figaro 3291 – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Został zaprojektowany w 1958, po 3 miesiącach prac - zgodnie z wytycznymi władz PRL jako „popularny, tani, nowoczesny i oszczędny odbiornik radiowy”. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i krótkich. Posiada wbudowaną antenę ferrytową, wyjście antenowe i obrotowy przełącznik zakresów na bocznej ścianie. Układ odbiornika (superheterodynowy, zastosowany później w Rozynie), zasilany jest z autotransformatora i zawiera 3 lampy elektronowe (ECH 81, EBF 89 i ECL 82) i prostownik selenowy (SPS 5A).

Wersje

Figaro N - wersja odkłócona, układ elektryczny identyczny jak w Rozynie N.

Figaro Special - zastosowana obudowa była zbliżona do zastosowanej w odbiorniku Rozyna (wymiary: 290×140×190 mm) z anglojęzycznymi opisami na tylnej ścianie, dodano gniazdo głośnikowe (dla głośnika o impedancji 5 Ω) i możliwość zasilania prądem zmiennym o częstotliwości 60 Hz. Prawdopodobnie wersja eksportowa.^[2]

Figaro II-2/4A - posiadał inny zestaw lamp (3S4T, 1S5T, 1T4T, 1R5T, DM 70).^[3]

Przypisy

Bibliografia

• J. Trusz, W. Trusz, Odbiorniki Radiowe, Telewizyjne i Magnetofony I: Opisy i Dane Techniczne, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, wyd. 2, Warszawa, 1974
• http://www.oldradio.pl/karta.php?numer=11