Filar
.jpg)
Filary na Dworcu Centralnym w Warszawie (1975)
Filary w postaci słupów żelbetowych
Filar
Filar – pionowa, wolno stojąca podpora konstrukcji. Filar może być masywny (np. filar mostu), ale bywają także filary o postaci słupów. Takie filary, o kołowym lub wielobocznym kształcie ich przekrojów poprzecznych, nazywane są kolumnami. Filar, który jest częściowo schowany w ścianie lub stoi przy niej, to pilaster. Filar jest w architekturze jednym z najstarszych elementów podporowych, stosowanym od czasów starożytnych. Filary wykonywane są z różnych materiałów, np. kamienia, cegieł, drewna, stali, żelbetu.
Zobacz też
Bibliografia
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 47. ISBN 83-85001-89-1.
Media użyte na tej stronie
Flavigny-sur-Ozerain abbaye.jpg
Flavigny-sur-Ozerain abbaye crypte pilier carolingien ( copie l'original est visible au musée lapidaire )
Flavigny-sur-Ozerain abbaye crypte pilier carolingien ( copie l'original est visible au musée lapidaire )
Warsaw (28592238).jpg
Autor: Russell Yarwood from Costa Mesa, United States, Licencja: CC BY-SA 2.0
Dworzec kolejowy Warszawa Centralna, Polska 1975. Najnowocześniejszy dworzec w powojennej Polsce wyposażony w urządzenia sprowadzone w latach 70. z krajów Europy Zachodniej. Przykład nowatorskiej architektury polskiego modernizmu z zastosowaniem luksusowych materiałów. Wnętrza pokryte białym marmurem i czarnym granitem, drzwi automatyczne, perfekcyjnie zaprojektowana cienka stolarka aluminiowa z wielkimi przeszkleniami, efektowne reflektory iluminacji architektury w szczycie dachu, ogrzewane i przeszklone poczekalnie na każdym peronie, system kamer monitoringu, marmurowo-drewniane ławki z własnym ogrzewaniem, telewizory we wszystkich pomieszczeniach, marmurowa fontanna, salon vip, schody ruchome, pochylnie ruchome i windy na każdym peronie. Według szwajcarskiej prasy to „znakomita przestrzeń publiczna: hala główna dworca Warszawa Centralna w swoim pierwotnym kształcie”[2]. Dopełnieniem kompozycji architektonicznej było zainstalowanie w otoczeniu dworca wysokich latarni w kolorze błękitnym, co było wtedy nowością, ponieważ kolor ten zapobiegał zeszpeceniu przestrzeni dzięki temu, że zlewał się z niebem oraz z jasnymi fasadami budynków i nie wyróżniał się oraz nie dzielił przestrzeni tak jak kolor czarny. Ponadto montaż wysokich latarni zamiast zwykłych pozwolił na zaoszczędzenie miejsca, ponieważ użyto mniej latarni, ale z mocniejszym światłem. Niestety po 1989 dokonano wielu modyfikacji budynku, niezgodnych z oryginalnym projektem architekta między innymi przemalowano sufit z koloru białego, matowego na szary (ciemny) co optycznie zmniejszyło i przyciemniło przestrzeń, usunięto marmurowe balustrady ze schodów co wyjątkowo negatywnie wpłynęło na estetykę, usunięto liczne tam elektroniczne zegary i zastąpiono je klasycznymi niepasującymi do modernistycznej architektury, zamknięto dwa tarasy widokowe na piętrze, usunięto marmurowe ławki z hali głównej i zastąpiono je tandetnymi współczesnymi zamiennikami (oryginalne ławki zostawiono tylko na peronach), usunięto też charakterystyczną marmurową fontannę umieszczoną tam celowo przez architekta (fontanna oczyszcza i ochładza powietrze, ruch wody w wodotrysku ujemnie jonizuje atmosferę, a to znacznie poprawia samopoczucie ludzi, fontanna usuwa pył z powietrza i zagłusza miejski hałas według Zakładu Hydrologii i Gospodarki Wodnej UŁ)[3].
Autor: Russell Yarwood from Costa Mesa, United States, Licencja: CC BY-SA 2.0
Dworzec kolejowy Warszawa Centralna, Polska 1975. Najnowocześniejszy dworzec w powojennej Polsce wyposażony w urządzenia sprowadzone w latach 70. z krajów Europy Zachodniej. Przykład nowatorskiej architektury polskiego modernizmu z zastosowaniem luksusowych materiałów. Wnętrza pokryte białym marmurem i czarnym granitem, drzwi automatyczne, perfekcyjnie zaprojektowana cienka stolarka aluminiowa z wielkimi przeszkleniami, efektowne reflektory iluminacji architektury w szczycie dachu, ogrzewane i przeszklone poczekalnie na każdym peronie, system kamer monitoringu, marmurowo-drewniane ławki z własnym ogrzewaniem, telewizory we wszystkich pomieszczeniach, marmurowa fontanna, salon vip, schody ruchome, pochylnie ruchome i windy na każdym peronie. Według szwajcarskiej prasy to „znakomita przestrzeń publiczna: hala główna dworca Warszawa Centralna w swoim pierwotnym kształcie”[2]. Dopełnieniem kompozycji architektonicznej było zainstalowanie w otoczeniu dworca wysokich latarni w kolorze błękitnym, co było wtedy nowością, ponieważ kolor ten zapobiegał zeszpeceniu przestrzeni dzięki temu, że zlewał się z niebem oraz z jasnymi fasadami budynków i nie wyróżniał się oraz nie dzielił przestrzeni tak jak kolor czarny. Ponadto montaż wysokich latarni zamiast zwykłych pozwolił na zaoszczędzenie miejsca, ponieważ użyto mniej latarni, ale z mocniejszym światłem. Niestety po 1989 dokonano wielu modyfikacji budynku, niezgodnych z oryginalnym projektem architekta między innymi przemalowano sufit z koloru białego, matowego na szary (ciemny) co optycznie zmniejszyło i przyciemniło przestrzeń, usunięto marmurowe balustrady ze schodów co wyjątkowo negatywnie wpłynęło na estetykę, usunięto liczne tam elektroniczne zegary i zastąpiono je klasycznymi niepasującymi do modernistycznej architektury, zamknięto dwa tarasy widokowe na piętrze, usunięto marmurowe ławki z hali głównej i zastąpiono je tandetnymi współczesnymi zamiennikami (oryginalne ławki zostawiono tylko na peronach), usunięto też charakterystyczną marmurową fontannę umieszczoną tam celowo przez architekta (fontanna oczyszcza i ochładza powietrze, ruch wody w wodotrysku ujemnie jonizuje atmosferę, a to znacznie poprawia samopoczucie ludzi, fontanna usuwa pył z powietrza i zagłusza miejski hałas według Zakładu Hydrologii i Gospodarki Wodnej UŁ)[3].
Neubau Dradenau 03.jpg
Neubau an der Finkenwerder Straße, Hamburg.
Neubau an der Finkenwerder Straße, Hamburg.