Filip (Saliba)

Filip

Arcybiskup Nowego Jorku
Kraj działania	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1931 Abu Mizan
Data śmierci	19 marca 2014
Arcybiskup Nowego Jorku i Ameryki Północnej
Okres sprawowania	1966–2014
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Antiochii
Diakonat	1949
Prezbiterat	1 marca 1956
Nominacja biskupia	5 sierpnia 1966
Chirotonia biskupia	14 sierpnia 1966

Filip, imię świeckie Abd Allah Saliba (ur. 10 czerwca 1931 w Abu Mizan, zm. 19 marca 2014) – libański duchowny prawosławny, zwierzchnik Samorządnej Prawosławnej Archidiecezji Ameryki Północnej Patriarchatu Antiocheńskiego w latach 1966–2014.

Życiorys

Był czwartym z pięciorga dzieci Eliasa i Salimy Salibów. W wieku czternastu lat rozpoczął naukę w prawosławnym seminarium duchownym w Balamand k. Trypolisu. Następnie ukończył prawosławną szkołę średnią w Homs i szkołę wyższą tego wyznania w Damaszku^[1]. W 1949 został wyświęcony na diakona i podjął pracę jako osobisty sekretarz patriarchy antiocheńskiego Aleksandra III. Od 1952 wykładał język i literaturę arabską w seminarium w Balamand^[1].

Dzięki otrzymanemu stypendium mógł wyjechać na studia podyplomowe w Kelham Theological School i na Uniwersytecie Londyńskim. W 1956 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie podjął dalszą naukę w greckojęzycznej Prawosławnej Szkole Teologicznej Świętego Krzyża w Brookline. Równocześnie służył w cerkwi św. Jerzego w Detroit. W 1959 uzyskał stopień licencjata na Wayne State University^[1].

1 marca tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk metropolity Ameryki Północnej (w jurysdykcji Patriarchatu Antiochii) Antoniego i podjął pracę duszpasterską w cerkwi św. Jerzego w Cleveland. W swojej parafii ukończył budowę centrum oświatowego i kulturalnego. W 1965 uzyskał tytuł magistra teologii (Master of Divinity) w seminarium św. Włodzimierza w Crestwood^[1].

Po śmierci zwierzchnika Archidiecezji Ameryki Północnej metropolity Antoniego, zjazd duchowieństwa i świeckich w marcu 1966 administratury wskazał jako najodpowiedniejszego kandydata na jego następcę ks. Salibę. W lipcu tego samego roku otrzymał godność archimandryty. 5 sierpnia 1966 otrzymał oficjalną nominację biskupią od Świętego Synodu Patriarchatu Antiocheńskiego, zaś 14 sierpnia tego samego roku przyjął chirotonię biskupią z rąk patriarchy antiocheńskiego Teodozjusza VI w monasterze św. Eliasza w Dhur Szuier. 13 października 1966 miała miejsce jego intronizacja w soborze św. Mikołaja w Nowym Jorku^[1].

W 1968 założył fundację, która funduje stypendia dla uchodźców arabskich, studiujących na kierunkach technicznych, medycznych, ekonomicznych i ścisłych. Organizował kampanie wsparcia dla arabskich uchodźców po wojnie sześciodniowej. Wielokrotnie organizował podobne akcje na rzecz ofiar katastrof naturalnych. W 1977 wsparł sumą 500 tys. dolarów Akademię Teologiczną św. Jana Damasceńskiego w Balamand^[1].

Interesował się zagadnieniami bieżącej polityki na Bliskim Wschodzie. Wielokrotnie spotykał się z przywódcami państwowymi i religijnymi, by rozmawiać z nimi o środkach budowania sprawiedliwego i trwałego pokoju w regionie^[1].

Autor prac teologicznych, wierszy i medytacji oraz przekładów tekstów literackich na j. arabski. Biegle władał, obok ojczystego j. arabskiego, językiem angielskim, w mniejszym stopniu znał francuski i grecki^[1].

Przypisy