Filip Bednorz

Filip Bednorz
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1891
Zabrze

Data śmierci

13 stycznia 1954

Miejsce pochówku

Katowice

Wikariusz kapitulny diecezji katowickiej
Okres sprawowania

1952 − 1954

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1920

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Filip Bednorz (ur. 1 maja 1891 w Zabrzu, zm. 13 stycznia 1954) − polski duchowny katolicki, wikariusz kapitulny diecezji katowickiej w czasie wygnania biskupów diecezji katowickiej.

Życiorys

Pochodził z rodziny robotniczej, był synem Józefa. Wykształcenie średnie uzyskał w Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie w 1912 roku. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie, które opuścił po dwóch latach i przeniósł się do Widnawy. W czasie I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk biskupa Adolfa Bertrama we Wrocławiu w 1920 r. Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz i katecheta w Pszczynie, a następnie jako katecheta w Królewskiej Hucie i Tarnowskich Górach, gdzie był także prefektem konwiktu biskupiego. Poza tym był patronem Związku Młodzieży Polskiej Męskiej i katechetą w Katowicach. W 1933 roku został administratorem parafii w Syryni, a w czasie II wojny światowej był referentem Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Po wojnie zaangażował się jako jeden z pierwszych do ruchu "księży patriotów"[1].

Podczas Ogólnokrajowego Zjazdu Kół Księży w lutym 1952 w Warszawie zasiadł w Prezydium Głównej Komisji Księży[2]. Wikariuszem kapitulnym został wybrany dnia 25 listopada 1952 roku w czasie zebrania Okręgowej Komisji Księży. Jego wybór był nieważny, ponieważ został dokonany pod presją WRN w Katowicach, na co wskazuje chociażby fakt, iż proces głosowania był nadzorowany przez Jerzego Ziętka. Po objęciu urzędu wszystkie stanowiska obsadził księżmi sympatyzującymi z ruchem księży patriotów i wprowadził własne porządki. Dnia 10 stycznia 1954 roku uległ wypadkowi samochodowemu, do którego doszło w miejscowości Bełk. Wracał wówczas z rekolekcji dla kapłanów, które odbywały się w Kokoszycach. Wskutek obrażeń doznanych w wypadku zmarł 13 stycznia. Został pochowany w Katowicach.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.20,
  2. ↑ Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce 1945-1989. onet.pl, 2003-03-28. [dostęp 2018-03-10].
  3. ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1288.
  4. ↑ M.P. z 1951 r. nr 43, poz. 534.

Bibliografia

  • J. Myszor (red.), Słownik biograficzny duchowieństwa (archi)diecezji katowickiej 1922−2008, ss. 16, 17.