Filip Memches

Filip Memches
Data i miejsce urodzenia

26 października 1969
Leningrad

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta, pisarz

Alma Mater

Akademia Teologii Katolickiej w Warszawie

Filip Memches (ur. 26 października 1969[1] w Leningradzie) – polski publicysta, dziennikarz, eseista.

Życiorys

Jest absolwentem psychologii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.

Publikował artykuły, eseje, wywiady na łamach prasy codziennej, m.in.: „Dziennika”, „Życia”, tygodników opinii, m.in.: „Gazety Polskiej”, „Newsweek Polska”, „Nowego Państwa”, „Tygodnika Powszechnego” oraz periodyków, m.in.: „Arcanów”, „Aspen Review Central Europe”, „bruLionu”, „Christianitas”, „Nowych Mediów”, „Obywatela”, „Stańczyka”, „Teologii Politycznej”, „W Drodze”.

W latach 1999–2007 był członkiem redakcji kwartalnika „Fronda”. W 2007 był współzałożycielem czasopisma Magazyn Apokaliptyczny „44 / Czterdzieści i Cztery”.

W latach 2005–2010 współpracował z „Europą” – cotygodniowym dodatkiem do „Faktu”, potem do „Dziennika”, a następnie comiesięcznym dodatkiem do „Newsweek Polska”. Na łamach tego magazynu ukazały się jego wywiady z intelektualistami rosyjskimi, m.in.: Aleksandrem Zinowiewem, Władimirem Bukowskim, Glebem Pawłowskim, Aleksandrem Duginem, Władimirem Sorokinem.

W 2010 był redaktorem i komentatorem serwisu Kresy.pl, a w latach 2011–2012 współpracownikiem tygodnika „Uważam Rze” i portalu Rebelya.pl.

W latach 2012–2017 był sekretarzem działu Opinie „Rzeczpospolitej” – z którą wcześniej współpracował już jako publicysta – oraz członkiem redakcji jej sobotnio-niedzielnego dodatku „Plus Minus”. Odszedł ze stanowiska wraz z Dominikiem Zdortem, Beatą Zubowicz, Wojciechem Stanisławskim i Robertem Mazurkiem, po tym, jak „Rzeczpospolita” zerwała współpracę z rysownikiem Andrzejem Krauzem[2].

W 2017 został publicystą Polskiego Radia 24[3], lecz kilka miesięcy później stracił tam zatrudnienie z powodu przeprowadzenia wywiadu z Janem Hartmanem[4]. Po protestach środowiska dziennikarskiego został przywrócony do pracy w tej rozgłośni[5]. W tym samym roku podjął współpracę jako publicysta z „Do Rzeczy”, „Nową Konfederacją” i magazynem internetowym tygodnik.tvp.pl (w tym ostatnim także jako redaktor).

W 2018 został kierownikiem redakcji literatury i publicystyki TVP Kultura[6], a w 2020 – kierownikiem Działu Kreacji Publicystyki Społecznej i Historycznej Centrum Kultury i Historii TVP[7]

Jest autorem książek: Słudzy i wrogowie imperium. Rosyjskie rozmowy o końcu historii (Arcana, Kraków 2009), zawierającej wybór rozmów z „Europy”, oraz Ekonomia w judaizmie (MDI Books, Warszawa 2011), wywiadu-rzeki z rabinem Szalomem Berem Stamblerem.

Przełożył na język polski rozprawę Władimira Sołowjowa Rosyjska idea – ukazała się w książce Zaślubiny Wschodu z Zachodem (Biblioteka „Frondy”, Warszawa 2007).

Opracował wybór publicystyki Alaina Besançona Świadek wieku (2 tomy, Biblioteka „Frondy”, Warszawa 2006).

Był scenarzystą programu publicystycznego Koniec końców (TVP1), prowadzonego przez Pawła Kukiza i Marka Horodniczego[8]. Współpracował przy realizacji filmów dokumentalnych (m.in. Prorok z Wilna, Ponary, Polski islam w reżyserii Grzegorza Górnego) i programów telewizyjnych dla TVP, TV Puls i Telewizji Polsat.

Pracował też jako copywriter w agencji reklamowej i pracownik Biura Prasowego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego[9].

Był współautorem koncepcji serwisu Muzeum Powstania Warszawskiego – 1944.pl oraz autorem kilku wierszy i (pod pseudonimem) prozy political fiction. Prowadził blogi w salon24.pl i we wPolityce.pl. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

Jego teksty ukazywały się też po angielsku, czesku, rosyjsku i ukraińsku.

Jest prototypem postaci Filipa M., która pojawia się w powieści Cezarego Michalskiego Jezioro radykałów. Pod własnym imieniem i nazwiskiem występuje (wraz z żoną Zofią) w wierszu Wojciecha Wencla Koniec wakacji (z poematu Imago Mundi).

Laureat Nagrody im. Krzysztofa Dzierżawskiego za rok 2016, przyznawanej przez Centrum im. Adama Smitha[10] oraz wyróżnienia SDP (Nagroda im. Krystyny Grzybowskiej) za rok 2020.[11]

Wybrane publikacje

  • Alain Besançon, Świadek wieku. Wybór publicystyki z pierwszego i drugiego obiegu, t. 1–2, zebrał i opracował Filip Memches, Warszawa: Fronda 2006.
  • Słudzy i wrogowie imperium. Rosyjskie rozmowy o końcu historii, Kraków: Wydawnictwo Arcana 2009.
  • (współautor), Ekonomia w judaizmie. Z rabinem Szalomem Berem Stamblerem rozmawia Filip Memches, Warszawa: MDI Books 2011.

Przypisy

  1. ↑ Monitor firm: Filip Memches. [dostęp 2017-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-30)].
  2. ↑ Dominik Zdort pożegnał się z czytelnikami „Plusa Minusa” „Rzeczpospolitej”, Press.pl [dostęp 2017-03-23].
  3. ↑ Memches, Płużański, Wróblewski, Grabowska i Lisowscy z audycjami w Polskim Radiu 24 [dostęp 2017-03-23].
  4. ↑ Filip Memches zwolniony z Polskiego Radia 24. Powodem audycja z Hartmanem. telewizjarepublika.pl, 20 maja 2017. [dostęp 2017-12-04].
  5. ↑ Filip Memches ponownie zatrudniony w Polskim Radiu 24, będzie prowadził audycje [dostęp 2017-12-04].
  6. ↑ Filip Memches nowym szefem publicystyki w TVP Kultura, Press.pl [dostęp 2018-02-10].
  7. ↑ Zakończył się Pitching Forum na XII Festiwalu Filmowym NNW.
  8. ↑ Kukiz i Horodniczy poprowadzą program publicystyczny w TVP 1, Press.pl [dostęp 2017-03-23].
  9. ↑ Cyrk wokół teatru, Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2022-08-18] (pol.).
  10. ↑ Filip Memches laureatem Nagrody im. Krzysztofa Dzierżawskiego | Centrum im. Adama Smitha, smith.pl [dostęp 2017-05-27].
  11. ↑ 9 laurów dla Tygodnika TVP! Nasi autorzy obsypani nagrodami podczas gali SDP, tygodnik.tvp.pl [dostęp 2021-08-18].

Linki zewnętrzne