Filip Siarkiewicz

Filip Siarkiewicz
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1872
Żółkiew

Data i miejsce śmierci

21 maja 1932
Łańcut

Przebieg służby
Lata służby

do 1926

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

6 Dywizjon Taborów
Wydział Wojsk Taborowych

Stanowiska

dowódca dywizjonu taborów
szef wydziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920-1941) Medal Niepodległości

Filip Siarkiewicz (ur. 28 kwietnia 1872 w Żółkwi, zm. 21 maja 1932 w Łańcucie) – generał brygady Wojska Polskiego, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku[1].

Życiorys

Filip Siarkiewicz urodził się 28 kwietnia 1872 roku w Żółkwi, w rodzinie Filipa i Marii z Łęgowskich[2]. Maturę złożył we Lwowie. W latach 1891–1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu[2]. Od 1 października 1892 do 1 listopada 1918 był zawodowym oficerem cesarskiej i królewskiej Armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki (do 1898). W latach 1901–1903 ukończył instytut dla nauczycieli jazdy. W 1912 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w c. i k. 11 dywizjonie taborów we Lwowie[3]. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie. W czasie służby w c. i k. armii awansował kolejno na podporucznika (1894), porucznika (1899), rotmistrza (1909) i majora (1916).

6 listopada 1918 został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii „Wschód”[2] i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie. 18 marca 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Wojsk Taborowych. 15 kwietnia 1919 roku został dowódcą szwadronu zapasowego taborów Nr 6[2].

6 czerwca 1919 roku został przeniesiony z Dowództwa Taborów przy Dowództwie „Wschód” do Szkoły Taborów w Warszawie[4]. 26 lutego 1920 został zwolniony z czynnej służby wojskowej, na skutek wniosku reklamacyjnego i przeniesiony do rezerwy[5]. 1 maja 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w Wojskach Taborowych, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. 1 listopada 1920 przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. 1 czerwca 1921 otrzymał nominację na dowódcę 6 dywizjonu taborów we Lwowie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów taborowych[7]. 24 sierpnia 1923 roku Minister Spraw Wojskowych generał Stanisław Szeptycki mianował go szefem Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 22. lokatą w korpusie generałów[9]. Z dniem 27 stycznia 1925 roku został mianowany inspektorem remontu przy Generalnym Inspektorze Kawalerii[10][11]. Z dniem 30 listopada 1926 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].

W latach 1926–1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie, gdzie zmarł 21 maja 1932 roku[13].

Filip Siarkiewicz był żonaty z Zofią Schnack-Herbosegg, z którą miał dwoje dzieci[2]. Jego zięć, Bolesław Orłoś, przejął zarząd stadniny koni. Wnukiem generała był Andrzej Orłoś.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 35.
  2. ↑ a b c d e Stawecki 1994 ↓, s. 299.
  3. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 1184.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2300.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 172.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 400.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 281.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 24 sierpnia 1923 roku, s. 520.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925 roku, s. 52.
  11. ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 680 wg autora gen. Siarkiewicz w okresie od 27 stycznia 1925 roku do 30 listopada 1926 roku był równocześnie „starszym oficerem Inspektoratu Departamentu Broni Głównych na Małopolskę” tyle, że Departament I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk. został zlikwidowany 28 sierpnia 1921 roku.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 30 września 1926 roku, s. 330.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 370.
  14. ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
PL Epolet gen bryg.svg
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).