Filippo Bernardini

Filippo Bernardini
Data i miejsce urodzenia11 listopada 1884
Ussita
Data i miejsce śmierci26 sierpnia 1954
Ussita
Nuncjusz apostolski w Szwajcarii
Okres sprawowania1935–1953
Sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania1953–1954
Wyznaniekatolicyzm
Kościółrzymskokatolicki
Prezbiterat12 marca 1910
Nominacja biskupia13 marca 1933
Sakra biskupia21 maja 1933
Sukcesja apostolska
Data konsekracji21 maja 1933
Konsekratorkard. Pietro Fumasoni Biondi
WspółkonsekratorzyGiuseppe Pizzardo,
kard. Carlo Salotti

Filippo Bernardini (ur. 11 listopada 1884 w Ussita, zm. 26 sierpnia 1954 tamże) – włoski duchowny rzymskokatolicki, dyplomata papieski, sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.

Biografia

12 marca 1910 otrzymał święcenia prezbiteriatu.

13 marca 1933 papież Pius XI mianował go delegatem apostolskim w Australazji oraz arcybiskupem tytularnym antiocheńskim. 21 maja 1933 przyjął sakrę biskupią z rąk prefekta Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary kard. Pietro Fumasoniego Biondiego. Współkonsekratorami byli sekretarz Świętej Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych abp Giuseppe Pizzardo oraz sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary kard. in pectore Carlo Salotti.

10 października 1935 został nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii. Na tym stanowisku podczas II wojny światowej działał w katolickim ruchu oporu przeciwko narodowym socjalistom i udzielał pomocy Żydom, m.in. utrzymując linie komunikacyjne, przez które komunikowały się organizacje ratownicze[1].

15 stycznia 1953 papież Pius XII mianował go sekretarzem Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Na tym stanowisku pozostał do śmierci. Zmarł 26 sierpnia 1954 podczas wizyty w rodzinnej wsi.

Przypisy

  1. Michael Phayer: Kościół katolicki wobec Holokaustu 1930-1965. ISBN 978-83-7674-135-2.

Bibliografia