Flamberg

Flamberg

Flamberg (franc. flamboyante) – rodzaj miecza dwuręcznego o długości od 1,5 do 1,8 metra z charakterystyczną falistą głownią (tzw. głownia płomienista).

Używany głównie przez niemieckich (landsknechtów) i szwajcarskich piechurów do walki przede wszystkim ze słabo opancerzoną piechotą (jako broń sieczno-kłująca) oraz piechotą opancerzoną (jako broń kłująca). Broń często miała możliwość uchwytu za tzw. ricasso. Dodatkowo, podobnie jak w innych mieczach dwuręcznych, specjalne haki (czy wąsy, obłęki) zabezpieczały dłoń ujmującą ricasso.

Flambergi produkowane były w Styrii, Friuli i Mediolanie. Wbrew pozorom nie odznaczały się nadmiernym ciężarem (najdłuższe egzemplarze ważyły około 3,5 kg), odpowiednio rozłożonym, co przeczy określeniu jako „długiego i ciężkiego miecza europejskiego” (choć masa zależna była nie tylko od długości, lecz i od jakości wykonania broni).

Falista („płomienista”) głownia miecza, poza walorami ozdobnymi, miała też decydować o jego zwiększonej odporności. Istnieje również teoria, iż taki kształt głowni zwiększał penetrację ciała i pancerza, działając na zasadzie piły. Kształt głowni mógł też mieć wpływ na zmniejszenie wagi miecza w porównaniu z analogicznym mieczem o głowni prostej.

Zobacz też

Media użyte na tej stronie

German - Two-handed Sword - Walters 511335.jpg
A two-handed sword could span up to 6 ft. in length. It was initially a specialized weapon for the infantry, used for cutting or thrusting, to penetrate the enemy's front line. After the introduction of firearms to the battlefield by the end of the 1500s, the role of the two-handed sword was generally limited to the ceremonial use of bodyguards and civic militia. The maker's mark on the blade is similar to ones used by bladesmiths in Munich.